PLUSZOWE KRÓLIKI

Sensację na wystawie zwierząt w Paryżu w 1924r. wzbudził wystawiany przez hodowcę Abbe Gilleta królik o krótkiej, przypominającej plusz okrywie włosowej. Ponieważ futro tego królika zarówno pod względem barwy jak i faktury okrywy włosowej przypominało epilowaną skórę bobra, nazwano go castorreksem (castor - po łacinie bóbr).

W krótkim czasie króliki te zostały rozpowszechnione w wielu krajach, a poprzez krzyżowanie z rasami normalno-włosymi uzyskano króliki krótkowłose w różnych odmianach barwnych.
Króliki krótkowłose zalicza się do jednej grupy określanej nazwą reks, z dodatkiem odmiany barwnej (np. reks biały, reks niebieski itp.) Ich charakterystyczną cechą jest futro podobne do pluszu. Jest to skutkiem skrócenia włosów pokrywowych, których długość jest zbliżona do długości włosów puchowych.
Każda odmiana barwna królików reks jest praktycznie odpowiednikiem rasy królików normalno-włosych średnich lub małych. Odpowiedników takich nie posiadają jedynie castorreks, słowacki reks szaroniebieski oraz reks dalmatyński srokacz.

Pod względem wielkości króliki reks dzielimy na trzy zasadnicze grupy:
- reksy średniej wielkości, o masie ciała osobników dorosłych od 3,50 do 4,50 kg
- reksy małe, o masie ciała osobników dorosłych od 2,50 do 3,25 kg
- reksy miniaturowe, o masie ciała 1,20 do 1,50 kg
Do pierwszej grupy zaliczamy następujące odmiany: castorreks, reks słowacki, szaroniebieski, dalmatyński, biały czerwonooki, biały niebieskooki niebieski, szynszylowaty, czarny, hawana, japoński itp.
Do grupy reksów małych należą m.in. ryś, podpalany, srebrzysty, holenderski, kunowaty, syjamski, reński, rosyjski.
Można zauważyć, że reksy pierwszej grupy mają swoje odpowiedniki w średnich rasach, zaś reksy z drugiej grupy w małych rasach królików normalnowłosych.

Pod względem budowy reksy różnią się nieco od królików normalnowłosych. Ich sylwetka jest bardziej wydłużona, szyja wyraźnie zaznaczona, kończyny średniej długości, tułów walcowaty, głowa z szerokim czołem, zaokrąglona, przy czym u samic głowa jest wyraźnie delikatniejsza niż u samców. Uszy mięsiste, mocno osadzone o zaokrąglonych końcach, dobrze owłosione. Długość uszu dla reksów średnich wielkości wynosi 11-12 cm, dla reksów małych 9-10 cm, u miniaturowych ok. 5,5 cm.
Sierść jest wybitnie gęsta i sprężysta o długości od 18 do 21 mm. Włosy pokrywowe nie powinny przewyższać włosów puchowych, gdyż wtedy okrywa włosowa robi się mało sprężysta i wełnista.
Również wąsy reksów są skrócone; ich długość w przybliżeniu jest równa połowie długości wąsów królików normalnowłosych.

Barwa castorreksa jest czerwonobrązowa podobna do barwy świeżo wyłupionego kasztana. Końcówki włosów pokrywowych są ciemniejsze i tworzą na powierzchni futra brązowoczarny nalot. Obwódki oczu i pyszczka są wyraźnie jaśniejsze. Wewnętrzna strona ud, brzuch i spodnia strona ogona są białe lub kremowe. Oczy duże, wyraziste, ciemnobrązowe. Ciemnobrązowe są też pazurki. Barwa włosów pokrywowych w partii grzbietu i boków powinna być ciemnoniebieska, w partii brzusznej niebieska. U reksa dalmatyńskiego na czysto białym tle występują barwne plamy, o średnicy od 1 do 2cm. Plamy nie powinny się z sobą zlewać, nie powinny też być poprzerastane białymi włosami, za wyjątkiem uszu.
Plamy mogą mieć barwę czarną, niebieską, hawanowatą, bądź czarnożółtą (tzw. reks dalmatyński trójbarwny).
Oczy brązowe, u niebieskoplamistych niebieskie, pazurki białe, choć dopuszcza się barwne.
Barwa pozostałych reksów odpowiada barwie ras normalnowłosych, zarówno włosów okrywowych jak i podszyciowych.

Wbrew krążącym opiniom, mającym czasem odzwierciedlenie w niektórych opracowaniach książkowych, hodowla reksów wcale nie jest trudna. Ich wymagania zarówno pod względem pomieszczeń, jak i paszy nie różnią się od wymagań królików innych ras. Należy jedynie zwrócić uwagę na to, aby w klatkach było suche i czyste podłoże (ściółka).
Nie powinno się ich trzymać na rusztach siatkowych, ponieważ z powodu skróconych włosów na kończynach mogą wystąpić odgnioty. Zadowalająca jest również plenność samic. Średnia liczba młodych w miocie wynosi 6-8 sztuk, a mioty wynoszące 10 i więcej sztuk wcale nie należą do rzadkości. Samice są dobrymi matkami, odchów królicząt nie nastręcza więc kłopotów.
Gdy młode zaczynają otwierać oczy należy zwrócić uwagę czy skrócone rzęsy nie dostały się pod powiekę. Może to spowodować stan zapalny i sklejenie powiek, co z kolei może doprowadzić do ślepoty. W przypadku sklejenia powiek należy oczy kilkakrotnie przemyć czystą przegotowaną wodą.

Reksy rosną i dojrzewają nieco wolniej od królików ras średnich. Do rozpłodu nadają się samice w wieku 7 miesięcy, a samce w wieku 8 miesięcy.
Wolniejszy wzrost rekompensuje wysoka wydajność rzeźna oraz bardzo smaczne, delikatne i kruche mięso. Bardzo efektowne są wyroby futrzarskie ze skór reksów. Skóry te nie wymagają epilacji, włosy są bardzo mocno osadzone w skórze i nie wypadają.
Aby uzyskać skóry duże i o wysokiej jakości należy okres uboju dostosować do osiągnięcia przez króliki drugiej dojrzałości wzrostowej futra przypadającej na wiek 7,5-8 miesięcy.

Warto, aby tymi królikami zainteresowali się hodowcy, zwłaszcza prowadzący amatorskie hodowle. Tym bardziej, że zaczyna wracać moda na naturalne futra.



Jan Chudy

Autor jest długoletnim hodowcą i sędzią rzeczoznawcą do spraw oceny królików. Fot:Gabriela Przyłucka, hodowla autora.




POWRÓT

STRONA GŁÓWNA