Początkowo kury te traktowano jako dostawców smacznego i delikatnego mięsa oraz kurę o zadawalającej nieśności. Jako typ rzeźny opisano fawerole już w 1866 roku. Pod koniec XIX wieku ptaki tej rasy trafiły w ręce hodowców angielskich i niemieckich. Dzisiejsze fawerole to efekt pracy hodowlanej, głównie hodowców niemieckich, którzy nazwali je "niemiecką kurą łososiową". Po brahmach odziedziczyły fawerole dużą wagę i opierzenie stóp, po dorkingach wagę i piąty palec, a po hudanach piąty palec i brodę. Obecnie rasa nie ma znaczenia gospodarczego, ale bardzo ją cenią hodowcy-amatorzy, zwłaszcza za dużą odporność na niesprzyjające warunki atmosferyczne i łagodny charakter.

Rodzaje ubarwień
Fawerole to pełne uroku i chętnie trzymane przez hodowców - amatorów kury ozdobne. Nieszablonowy wygląd to nie jedyna zaleta rasy. Ta odporna na nasze warunki atmosferyczne kura, jest dość dobrą nioską. W pierwszym roku potrafi znieść około 160 dużych jaj. W hodowli nie sprawia większych trudności. Ptaki mające do dyspozycji wybiegi, chętnie na nich żerują, a ich niechęć do podfruwania, pozwala na trzymanie tych kur na wybiegach o niskim ogrodzeniu. Do dnia dzisiejszego poza łagodnym charakterem, ufnością wobec opiekuna i niecodziennym wyglądem wielu hodowców ceni sobie ich niezwykle smaczne i delikatne mięso.

   W świecie ryb żyworodność występuje dość często. U żyworódek (Vivipara) występuje zapłodnienie wewnętrzne, podczas którego część spermy zostaje zmagazynowana w fałdach (uchyłkach) jajowodów i stopniowo zapładnia dojrzewające sukcesywnie jaja. Dzięki zachowaniu bardzo długiej żywotności plemników w drogach rodnych samicy, raz zapłodniona może ona rodzić potomstwo kilkakrotnie, bez konieczności ponownej kopulacji. Ma tu miejsce częściowe lub okresowe odżywianie się zarodka kosztem organizmu matki, gdyż woreczek żółtkowy jest silnie zredukowany. Rozwijające się zarodki są u tej grupy najlepiej chronione (w drogach rodnych samicy) pośród wszystkich ryb. Odbywa się to, co prawda kosztem liczby urodzonych w miocie młodych, ale w ogólnym bilansie przetrwania gatunku startegia ta okazuje się bardzo skuteczna. Najbliższe akwarystom są bez wątpienia ryby jajożyworodne (Ovovivipara), których jaja pozostają w drogach płciowych samicy do momentu całkowitego strawienia woreczka żółtkowego. Rozwijające się zarodki zaopatrzone są w dużą ilość odżywczego żółtka i rozwijają się niezależnie od samicy. Z organizmu matki czerpana jest jedynie woda wraz z rozpuszczonymi w niej solami mineralnymi i witaminami oraz dokonywana jest tą drogą wymiana gazowa. Przed samym porodem z jaj wykluwa się narybek (brak stadium larwalnego), który następnie wydalany jest na zewnątrz. W chwili składania jaja pęka jego otoczka uwalniając młodą rybkę. Samice popularnych gatunków jajożyworodnych rodzą jednorazowo od 3 do 250 młodych (w warunkach akwariowych zwykle kilkadziesiąt sztuk)...