Te największe jaja świata

Największe na świecie jaja znosi największy żyjący ptak na Ziemi - struś afrykański (Struthio camelus). W środowisku naturalnym zamieszkuje pustynie i półpustynie Afryki. Wysokość samców dochodzi do 2,7m, a masa ciała kształtuje się w granicach od 150 do 160kg. Samice są nieco mniejsze i lżejsze.
Jest on jedynym ptakiem mającym tylko dwa palce, a pazur dużego palca, długości nawet 7cm, jest jego najniebezpieczniejszą bronią, gdyż zawsze kopie do przodu. Upierzenie tych ptaków jest bardzo ciekawe, dorosłe samce są kruczo czarne z białymi piórami skrzydeł i ogona. Samice zaś brązowo-szare z jaśniejszymi końcami piór. Atutem środowiskowym strusia jest doskonały wzrok i słuch oraz mocne nogi.

(17kB)

Dojrzałość płciową samica uzyskuje po dwóch latach, zaś samiec po trzech, w naturze okres ten się nieco wydłuża. Samiec najczęściej łączy się z kilkoma samicami. W hodowli, samica w największym okresie nieśności, składa do kilkudziesięciu jaj w ciągu roku, a nieśność trwać może wiele lat. W naturze sezon reprodukcyjny u strusi jest dość zróżnicowany i zależny od miejsca oraz dostępności pożywienia. Najczęściej jednak trwa od czerwca do października. Wysiadywanie jaj jest podzielone między oboje rodziców. Samica, ze względu na maskujące upierzenie wysiaduje jaja za dnia, samiec zaś w nocy. Po około sześciu tygodniach młode strusie są gotowe na wydostanie się ze skorupy. Tuż po wykluciu młode pokryte są twardymi piórami i po trzech dniach opuszczają gniazdo, towarzysząc swym rodzicom.

Jajo nandu kształtem przypomina nieco jajo kurze. Ma około 13 cm długości i 9 cm szerokości. To duże jajo, zniesione w warunkach naturalnych waży od 650 do 700 g, zaś jajo ptaków utrzymywanych na fermach, może przekraczać 750 g. Masa jaj stanowi do 2% masy ciała samicy. Barwa skorupy jest najczęściej kremowa lub żółta i zależy od indywidualnych cech nioski. Niektóre z jaj mają gładką, sprawiającą wrażenie polakierowanej, powierzchnię, przypominającą jajo strusie, podczas gdy inne są po prostu matowe i lekko chropowate. Nieco łatwiej je przepołowić, gdyż skorupa grubości około l,2 mm jest niemal o połowę cieńsza niż w jaju strusim. Zróżnicowanie pod względem grubości skorupy, jak wykazały pomiary wykonane przez autorów artykułu w różnych jej częściach jest niewielkie - na równiku wynosi l,08 mm, w tępym końcu jaja - 1,09 mm, a w ostrym - l,12 mm.

Monika Wiercinska
Danuta Szczerbińska

Akademia Rolnicza w Szczecinie

Wyspiarek zbroczony

Ojczyzną wyspiarków zbroczonych są wyspy filipińskie, a konkretnie wyspa Luzon oraz grupa mniejszych wysepek Polillo. Z niektórych publikacji wynika, że gatunek ten tworzy siedem podgatunków, z których sześć zamieszkuje pozostałe wyspy Filipin. W innych publikacjach natomiast, podgatunki te opisywane są jako odrębne gatunki. Pozostaje tylko czekać, aż podział taksonomiczny rodzaju Gallicolumba zostanie właściwie uporządkowany.

Czoło wyspiarków zbroczonych jest białawe, ciemię szare. Lica, gardło i pierś białe. Po środku piersi znajduje się krwistoczerwona, podłużna plama, do złudzenia przypominająca krwawiącą ranę. Po plamie tej bez trudu rozpoznamy omawiany gatunek. Tył głowy oraz tylna część szyi z fioletowo-zielonym, metalicznym połyskiem. Wierzch ciała brązowo-szary. Na piórach pokrywowych skrzydeł poprzeczne kasztanowe i niebieskawo-szare pasy. Lotki pierwszego i drugiego rzędu brązowe. Na bokach ciała ciemnożółto-łososiowe pręgi. Brzuch i pióra podogonowe jasno-rdzawe. Środkowe sterówki brązowo-szare, skrajne szare z czarnym paskiem przy końcu. Dziób czarno-brązowy, tęczówka czerwonobrązowa, nogi czerwonawe. Długość dorosłego ptaka wynosi 26 cm z czego 9 cm przypada na ogon. Samica ubarwiona tak samo, chociaż wydaje się, że czoło jej jest bardziej szare, a krwistoczerwona plama na piersi nieco mniejsza.

Andrzej Jarosz

Problemy z odchowem kociąt, cz.II

U kotów pobranie siary może mieć też swoje zgubne konsekwencje spowodowane istnieniem przeciwciał grupowych.
Potomstwo pochodzące od kotek z grupą krwi B i kocurów z grupą krwi A po napiciu się siary może wykazywać typowe objawy konfliktu serologicznego. Kocięta rodzą się zdrowe, po napiciu się siary ich mocz przybiera kolor czerwono-brązowy. Śmierć kociąt w takich wypadkach następuje w ciągu kilku dni. Problem stanowi tu rozpoznanie. Na podstawie koloru moczu jest wyjątkowo trudne, gdyż czynności fizjologiczne są utrzymywane przez matkę.
Z danych literaturowych publikowanych przez Scotta, a przeprowadzonych Stanach Zjednoczonych wynikało, że na ponad 800 miotów (ok.3 tys. urodzonych kociąt), śmiertelność w pierwszym roku życia wynosiła 34,5%, w tym 10% stanowiły kocięta martwo urodzone, 15,2% zmarło w czasie pierwszego tygodnia życia. Z badań Younga nad rolą zakażeń u kociąt wynikało, że w miotach 56 kotek i urodzonych 633 kociętach w ciągu pierwszego tygodnia śmiertelność wyniosła prawie 15 %. Z tego 3% kociąt było martwo urodzone, 24% posiadało zaburzenia rozwojowe, 12% zmarło na infekcje. Natomiast 62% padło z niewyjaśnionych przyczyn.

Przyczynami wczesnej śmierci kociąt są:

nieodpowiednie warunki otoczenia

zaniedbania macierzyńskie i kanibalizm

brak siary lub mleka

niewłaściwa jakość mleka

infekcje

wady rozwojowe

niedobory immunologiczne

zaburzenia metaboliczne

erytroliza neonatalna

Dr Jarosław Mazur

Pielęgnica papuzia

Tak czy siak, istotne z punktu widzenia środowiska, czy też nieistotne, ma i pielęgnica papuzia swoje charakterystyczne cechy, wśród których z pewnością jedną z najbardziej widocznych jest kształt pyska. Pysk ten do złudzenia przypomina dziób ptaka i u "prawdziwej" papuziej pozostaje wiecznie niedomknięty. W sposób istotny przeszkadza to rybie w prawidłowym rozdrabnianiu pokarmu i właściwie tylko silnym mięśniom gardła zawdzięczać może papuzia brak problemów z trawieniem.
Drugą, nie mniej rzucającą się w oczy, a także ważną, z punktu widzenia komfortu życia, cechą jest wygięty w łuk, zdeformowany kręgosłup. Z niektórych doniesień wynika, że taki jego kształt, może czasem stać się przyczyną deformacji organów wewnętrznych, zwłaszcza pęcherza pławnego. Osobniki z nieprawidłowo zbudowanym pęcherzem pławnym mogą wykazywać problemy z zanurzaniem oraz utrzymaniem wygodnej pozycji. Trzeba tu jednak uczciwie przyznać, że większości papuzich ten problem nie dotyczy. Kolejną, zauważalną cechą jest wielkość oczu pielęgnic papuzich.
Ryby te mają bodajże największe, najbardziej przemawiające do człowieka oczy, spośród wszystkich ryb, jakie kiedykolwiek widziałam. To te właśnie, błyszczące, zielonkawe oczy są często przyczyną głośnych zachwytów ludzi, po raz pierwszy podziwiających papuzie w sklepowym akwarium....

... Jeszcze stosunkowo niedawno piszący o pielęgnicy papuziej autorzy nie potrafili odpowiedzieć sobie jasno na pytanie, czy jest ona produktem hybrydyzacji, czy też raczej celowo pielęgnowanej mutacji. Warto przypomnieć, że z hybrydyzacją mamy do czynienia wówczas, gdy dojdzie do skrzyżowania dwóch osobników należących do różnych ras, odmian lub gatunków.
O mutacji można mówić wtedy, gdy dochodzi do samoistnego pojawienia się cechy (barwy, kształtu), która do tej pory u danego gatunku nie występowała. Mutacje należą do cech przekazywanych także i potomstwu, są więc z reguł dziedziczne (poza mutacjami letalnymi, czyli śmiertelnymi). Mutacje mogą wystąpić zarówno w środowisku naturalnym, jak i też być sprowokowane przez celową działalność człowieka.

Marzenna Kielan

Powrót do archiwum

strona główna

Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespĂłĹ. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.