 
| ||
 | ||
 |
||
Wrzesień 2004
Kanarek - miniatura hiszpańska
Raza espanola, czyli miniatura hiszpańska jest kanarkiem małym, o długości 11,5 cm. Każde odstępstwo od tej wartości jest wadą i wpływa ujemnie na ilość przyznawanych ptakom punktów.
Grzbiet i piersi powinny być wąskie i lekko spłaszczone, a tułów w kształcie buteleczki.
Głowa musi być mała i spłaszczona, a w zarysie przypominać orzech laskowy.
Dziób kanarka powinien być mały, stożkowy.
Szyja zaś powinna być bardzo wyraźnie zaznaczona, wąska i krótka. Niedopuszczalne jest, by szyja była zbyt gruba lub za długa.
Wymienione cechy bardzo charakterystyczne dla tej rasy i stanowiące o jej pięknie. Jak wszyscy miłośnicy kanarków wiedzą, miniatura hiszpańska jest rozpoznawana właśnie po tych niepowtarzalnych cechach pokrojowych.
Skrzydła tego kanarka muszą być długie, przylegające do tułowia, lecz końcówki lotek nie powinny się krzyżować.
Ogon jest średniej długości i zwarty. Wadą jest ogon zbyt długi, za krótki lub noszony za nisko.
Głowa, grzbiet i ogon powinny być noszone w jednej linii. Wadą jest grzbiet zbyt wypukły lub wklęsły, również nieproporcjonalny w stosunku do reszty ciała, czyli za długi lub bardzo krótki.
Całe upierzenie ma być gładkie, bez zmierzwień i łysinek. Musi przylegać do tułowia.
Ptak sprawia wrażenie bardzo żywego, energicznego, zwinnego i szybkiego.
Zobacz też ... Biblioteka hodowcy
Grzegorz Kopeć
Ocalmy pustułki przed wyginięciem
Pustułki są drapieżnikami związanymi z krajobrazem rolniczym. Dlatego podczas wycieczek krajoznawczych można skorzystać z okazji i zaobserwować tego pełnego gracji ptaka. Sokół ten doskonale przystosowuje się do zróżnicowanego krajobrazu. Można go spotkać na łąkach sąsiadujących z lasem, na polach uprawnych jak i również na górskich halach. Jednak na początku lat osiemdziesiątych na wielu obszarach rolnych zaobserwowano zanik tej populacji, a w latach dziewięćdziesiątych zjawisko przybrało na sile.
Spowodowane to zostało głównie zmianami klimatycznymi i intensyfikacją rolnictwa, tj. stosowaniem środków ochrony roślin i zanikiem zadrzewień śródpolnych. W Polsce ich liczbę szacuje się na około 2 tysiące par. Jest to niewiele w porównaniu z Wielką Brytanią gdzie żyje ponad 70 tysięcy par, a w Niemczech sięga 35 tysięcy par. Polska populacja stanowi około 1% stanu liczebnego pustułki w Europie. Równocześnie z zanikiem pustułek na terenach rolnych, zaczęły się one pojawiać w miastach. O jej obecności na terenach zurbanizowanych donoszono już w XIX w. (Sokołowski 1958, Taczanowski 1860, 1882). W przedwojennej Warszawie pustułki można było spotkać dość licznie w Parku Łazienkowskim i na Bielanach.
Renata Potocka
Magistrantka Zakładu
Hodowli Drobiu,
SGGW w Warszawie
Małe czyli piękne
Zakładamy akwarium dla pielęgniczek
Jeśli na miejscu, którym dysponujemy nie może stanąć akwarium zbyt duże, ani nawet średniej wielkości, zbiornik o długości 40 cm, szerokości 30 cm i wysokości 25 cm może okazać się dla pary pielęgniczek z rodzaju Apistogramma domem zupełnie satysfakcjonującym. Co więcej, sytuacja taka niesie ze sobą pewne określone plusy: trzymając tylko jedną parę pielęgniczek znacznie prędzej doczekamy się chwil radości, jakie niesie ze sobą możliwość obserwowania niezagrożonego ze strony innych mieszkańców zbiornika, świeżo wyklutego narybku.
Tak niewielkie rozmiary zbiornika (zwłaszcza jego wysokość), nie wiążą się dla pielęgniczek z żadnym dyskomfortem. Wiele z nich w środowisku naturalnym zamieszkuje zbiorniki tej samej wielkości, czasem zaś, choć trudno w to uwierzyć, także zbiorniki znacznie mniejsze. Często ich domem stają wręcz większe kałuże, koleiny wygniecione w miękkiej drodze, czy też doły kopane jako wodopoje dla bydła. Takie właśnie doły zamieszkiwane są przez niektóre populacje ulotnych z pozoru Mikrogeophagus ramirezi.
Parametrem znacznie istotniejszym, aniżeli wysokość czy szerokość akwarium jest w przypadku akwarium dla pielęgniczek jego długość. Niewielkie rozmiary pielęgniczek nie świadczą bowiem o tym, że są to ryby bardzo łagodne - nic bardziej mylnego. Niektóre gatunki demonstrują niezwykle silny terytorializm. Jeśli więc chcemy trzymać w akwarium nie parę, lecz grupę pielegniczek, składającą się z więcej niż jednego samca, musimy zapewnić rybom zbiornik nieco dłuższy, pozwalający samcom na znalezienie dla siebie "wolnego kąta".
Alternatywą dla zbiorników małych lub wręcz bardzo małych, jest zbiornik duży. W akwarium o długości 120 cm, szerokości 40 cm i wysokości 50 cm (wyższe akwarium jest dla pielęgniczek zupełnie zbędne), można stworzyć warunki do złudzenia przypominające te, w jakich spotkać można choćby niektóre populacje Apistogramma cacatuoides. W płytkich, bardzo ciepłych wolno płynących strumieniach leśnych, gdzie dno pokryte jest czasem nawet metrową warstwą opadłych, butwiejących liści, znaleźć można na stosunkowo niedużym obszarze setki osobników tego gatunku.
Marzenna Kielan
Owca św. Jakuba
Rogi u tryków są potężne i mogą mieć długość powyżej 30 cm. Na przykład nasz tryk ma rogi o długości 44 cm. Rogi "górne" traktuje się jako te właściwe - są masywniejsze i mocniejsze. Za te rogi można przytrzymywać zwierzę np. podczas odłapywania lub zabiegów. Rogi "dolne", rosnące w dół, są słabiej umocowane i łapanie za nie zwierząt nie jest wskazane. U samic rogi są słabe, w postaci szczątkowej: krótkie (5-10 cm) i cienkie, często rosną krzywo i zachodzą na oczy. Potrzebne jest wtedy ich przycinanie.
Drugą ciekawą cechą owiec św. Jakuba (od której zresztą wywodzi się ich nazwa) jest pstrokate umaszczenie. Najczęściej występuje u nich na głowie szeroka, biała łysina (na kości czołowej) i czarne plamy na bokach głowy. Na całym tułowiu występują charakterystyczne ciemnobrązowe lub czarne łatki na jasnym tle. U owiec tych łaciatość jest cechą rasową i niezależnie od tego, których sztuk użyjemy do rozpłodu - ich potomstwo będzie rodzić się zawsze srokate.
Według Biblii, św. Jakub - syn Izaaka - za wieloletnią pracę przy trzodzie swego teścia Labana zażądał wyłącznie tych owiec, które urodzą się łaciate. Teść zgodził się na taki warunek. Wtedy św. Jakub, który prowadził hodowlę, tak dobierał zwierzęta do rozpłodu, że po pewnym czasie całe stado owiec było umaszczone srokato. Wtedy przejął je w całości.
Z genetycznego punktu widzenia łaciatość uzależniona jest od recesywnego genu, którego ujawnienie się wymaga obecności w genotypie genu warunkującego barwę czarną. Krzyżując owce łaciate z białymi uzyskuje się w pierwszym pokoleniu czarne jagnięta, a po skrzyżowaniu mieszańców ponownie z owcami łaciatymi uzyskuje się połowę jagniąt łaciatych, a połowę czarnych. Podobnie przy łączeniu owiec białych z rudymi, albo mającymi czarną głowę rodzą się łaciate jagnięta.
Św. Jakub, jako doświadczony, wieloletni hodowca, wiedział o tym i właśnie według powyższego schematu pomnażał swoje stado łaciatych owiec.
mgr inż. Mirosław Piasecki
Dział zwierząt kopytnych
w Miejskim Ogrodzie
Zoologicznym we Wrocławiu
Powrót do archiwum
Strona główna
Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespĂłĹ. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.