darewit Inkubatory do jaj animar terrarystyka Poid?a, karmid?a, inkubatory, siatki
(zwierz?ta, og?oszenia)
Og?oszenia, zwierz?ta,

Lipec 2005





EKSPERT ODPOWIADA



   Spotkałam się już z wieloma opiniami na temat kagańców dla psów, ale do tej pory nie wiem, czy stosowanie tego akcesorium jest obowiązkowe, czy też zależne od dobrej woli właściciela psa.

Karina Tyszkiewicz ze Szczecina




(56kB)   Wiadomo, że nikt nie będzie traktował kagańca jako ozdoby dla swojego czworonoga. Stosowanie go jest podyktowane koniecznością tak prawną jak i moralną. Każdy pies większość czynności wykonuje używając do tego celu zębów, które muszą być zabezpieczone, by nie miał on możliwości użycia ich w stosunku do innych ludzi. W tym wypadku nie ma najmniejszego znaczenia wielkość i charakter psa, jego wychowanie i wyszkolenie. Nie można też mieć pretensji do samego psa, że używa swoich zębów w takich czy innych okolicznościach, ponieważ jest to jego odruch naturalny.

Na naszym rynku można spotkać kagańce metalowe i skórzane, ostatnio z tworzywa sztucznego. Każdy z wymienionych kagańców ma zalety i wady, dlatego wybór nie jest wcale oczywisty. Skórzany nie daje pełnego zabezpieczenia przed pogryzieniem oraz utrzymanie go w czystości jest znacznie utrudnione, zaś z tworzywa sztucznego są nietrwałe. Metalowy natomiast w pełni zabezpiecza przed pogryzieniem, ale przy zakupie zwracamy uwagę na jego budowę, są bowiem lepsze i gorsze, niekiedy wręcz tandetne. Musi on być wykonany z nierdzewnego drutu, którego zakończenia u nasady nie powinny być zgrzewane, gdyż podczas uderzenia nim w jakąś przeszkodę odrywające się druty mogą pokaleczyć psi pysk nawet z wybiciem oka włącznie. Zwracam także uwagę na wielkość szczelin pomiędzy drutami-im mniejsze tym lepsze. Musi on mieć wykładzinę filcową, wzmocnioną od zewnątrz skórą, która przymocowana do jego nasady uniemożliwia otarcia i odmrożenia psiego pyska.

Dokonując zakupu najlepiej to robić z psem, któremu na miejscu przymierzymy wybrany kaganiec do rozmiarów pyska. Po jego założeniu pies musi się czuć swobodnie, mieć możliwość oddychania, ziajania oraz szczekania. Zapięcia pasków mocujących muszą być tak przyciągnięte, aby pies nie mógł zrzucić kagańca. Pies zaopatrzony w dobry kaganiec nie będzie miał możliwości ugryźć kogokolwiek, jak również podejmowania z podłoża przedmiotów i znalezionego pokarmu.

Zakładamy go obowiązkowo w miejscach publicznych, a więc w mieście, podczas spaceru, w czasie przejażdżki pojazdami transportu publicznego. Takie wymagania przed w każdym właścicielem psa stawia prawo.

W letniej porze, a szczególnie podczas upałów, zakładamy kaganiec tylko w niezbędnych sytuacjach, tam gdzie jest on bezwzględnie wymagany, lecz czas stosowania jego należy maksymalnie skrócić. Przypominam, że pies rasy obronnej zaopatrzony w kaganiec metalowy może wyrządzić krzywdę podczas frontalnego ataku ze złamaniem nosa i wybiciem zębów włącznie. Na zakończenie podam, dla przestrogi osób, które zostaną zaatakowane przez psa, aby nie próbowały się bronić poprzez chwytanie rękoma za kaganiec, ponieważ w ten sposób sami pomożemy psu ściągnąć go z pyska i nieszczęście gotowe.





Leonard Wach      dyżur telefoniczny 0696 477 892









PRESTIŻOWE WYSTAWY PSÓW



Co roku na świecie odbywa się kilka tysięcy wystaw psów rasowych. Do najbardziej prestiżowych należą wystawy Westminster Kennel Clubu w USA organizowane w słynnym Madison Square Garden w Nowym Yorku, Cruftsa w Wielkiej Brytanii organizowane w National Exhibition Center w Birmingham, oraz corocznie urządzane w innym kraju Wystawy Światowe i Europejskie pod protektoratem Międzynarodowej Federacji Kynologicznej.
Każda z tych wystaw ma swoją historię i niepowtarzalną specyfikę.

(40kB)
W roku 1876 zebrała się w hotelu Westminster w Nowym Yorku grupa gentelmenów, którzy postanowili co roku organizować wystawę psów. Celem jej miało być podniesienie prestiżu psa rasowego i zwiększenie zainteresowania ich hodowlą. W następnym roku odbyła się pierwsza wystawa, która do dzisiejszego dnia nosi imię Westminster Dog Show (od nazwy hotelu w którym odbyło się pierwsze organizacyjne spotkanie jej twórców). Wystawa ta to najdłużej, obok Kentucky Derby, organizowane bez przerwy wydarzenie sportowe w USA. Nie odwołano jej nigdy ani ze względu na pogodę ani dwie Wojny Światowe, ani żadne inne przeciwności losu.
Co roku po pierwszym weekendzie lutego w poniedziałek i wtorek zbiera się ok. 2500 championów USA ok. 160 ras psów, w Madison Square Garden, aby tradycyjnie rywalizować o najważniejszy tytuł roku Westminster Best in Show.
W przyszłym roku będzie to kolejna 130 wystawa. Ze względu na wielkość hali liczba zgłaszanych psów jest limitowana jedynie do dwu i pół tysiąca sztuk.


(37kB) Ocena o zwycięstwo rasy - razem psy i suki, (sędzia przyznaje również tytuł Best of Opposite Sex i Awards of Merit), odbywa się na 7 ringach. A wieczorem przeprowadzane są finały - wybory w grupach (w AKC - American Kennel Club jest ich siedem). Drugiego dnia finałem całej wystawy jest wybór ze zwycięzców z siedmiu grup psa/suki Best in Show - Najpiękniejszego Psa Wystawy. Jest to dla wszystkich najbardziej emocjonujący moment tej całej wielkiej kynologicznej imprezy Ameryki.
Przy olbrzymim aplauzie wielotysięcznej publiczności zgromadzonej w tej wielkiej sportowej hali, sędzia dokładnie ocenia każdego zwycięzcę grupy w ruchu i pozycji stojącej, a następnie w towarzystwie dwóch stewardów wręcza olbrzymi puchar zwycięzcy. W tym roku puchar otrzymała 5,5 letnia niemiecka wyżlica krótkowłosa CH.Kanpoint’s VJK Autumn Roses doskonale prezentowana przez Michelle Ostermiller.









Bernikla kanadyjska



  Te efektowne gęsi o przyjaznych cechach, są często eksponowane w wielu ogrodach zoologicznych, cieszą się także dużym zainteresowaniem hobbystów. Odchowanie przychówku tego gatunku w warunkach hodowlanych nie jest trudne i ptaki corocznie chętnie przystępują do rozrodu, najchętniej wśród gatunków z rodziny Branta.

(40kB)
   W żywieniu bernikli kanadyjskich stosujemy w zasadzie te same pokarmy jakie podaje się gęsiom udomowionym. W odchowie piskląt doskonale sprawdza się mieszanka paszowa dla kacząt i gąsiąt oraz rzęsa wodna, którą rzucamy na powierzchnię wody. Możemy także dodać nieco ugotowanych na twardo i posiekanych jajek, rozdrobnionego twarogu, namoczonych w mleku biszkoptów owsianych.
Od trzeciego tygodnia do mieszanki paszowej dodajemy namoczone lub skiełkowane ziarno (owies, pszenica). W dalszych tygodniach życia zwiększamy w dawce pokarmowej udział ziarna, by wreszcie przejść w sposób płynny na pokarm osobników dorosłych.
Dorosłe ptaki pasą się przede wszystkim trawą, a dodatkowo powinny otrzymywać ziarna zbóż (pszenica, owies, jęczmień, kukurydza), gotowane ziemniaki mieszane z otrębami, namoczony chleb, posiekane młode pokrzywy, mniszek pospolity, strugane buraki pastewne, marchew czy kapustę.
Zimą ziarno powinno być podawane w postaci suchej, a pokarmy wilgotne w niewielkich dawkach, takich, aby zostały zjedzone zanim zamarzną. Wczesną wiosną przed lęgami korzystnie jest podawać ziarno w formie skiełkowanej z dodatkiem mieszanki paszowej dla kur niosek. Bernikle nie są płochliwe, przywiązują się do swojego opiekuna, a przy odpowiedniej pielęgnacji biorą pokarm z ręki. Para bernikli przemieszczająca się po wylęgu z własnym potomstwem, to niezapomniany widok, dostarczający hodowcy wiele radości i satysfakcji. Podobno mocno przywiązują się do miejsca i mogą być pielęgnowane jako ptaki wolno latające. Oczywiście uzależnione jest to od warunków lokalizacyjnych i ... od decyzji ich właściciela. Młodym ptakom możemy założyć obrączki rodowe o średnicy wewnętrznej 18-22 mm dla nominalnej bernikli kanadyjskiej (Branta canadensis canadensis) i o średnicy 13-14 mm dla bernikli małej (Branta canadensis minima).

Andrzej Jarosz






UŻYTKOWANIE KONI



Koń wierzchowy

(47kB)
   Przedstawiciel typu konstytucji oddechowej: jędrna i sucha tkanka ciała i dobrze rozwinięte układy oddechowy, krążenia i wydzielania, wydatne chody. Partie przodu i zadu stosunkowo długie (tzw. "długie linie") przy krótkim grzbiecie - warunkuje to dobre zrównoważenie konia wierzchowego. Lekka głowa osadzona na długiej i cienkiej szyi warunkuje zwrotność i zwinność. Klatka piersiowa musi być pojemna, nie tyle szeroka co długa i głęboka - gwarantuje dobry rozwój i pracę serca i płuc. Ze względu na noszenie ciężaru na grzbiecie partia lędźwiowa musi być mocna, łopatka długa i skośnie położona, przedramię długie, dobrze umięśnione, nadpęcie krótkie, pęcina o umiarkowanej długości i pochyłości, stawy i ścięgna wyraźnie zarysowane. Od konia wierzchowego wymaga się lekkich ruchów, swobodnego i posuwistego kłusa i galopu - tzw. dobrego krycia ziemi, żywego temperamentu i łagodnego charakteru. Cechą charakterystyczną jest suchość: tkanka mięśniowa jest jędrna, a tkanka kotna drobnokomórkowa. Kopyta mocne, okrywa włosowa niezbyt obfita, jedwabista, szczotki na kończynach małe lub brak. Są to konie późnodojrzewające (oprócz koni pełnej krwi - folblutów). Charakteryzuje je brak zdolności opasowych, a dobre wykorzystanie paszy w kierunku przejawiania energii ruchu.


Koń pociągowy

Ten typ wymaga koni rosłych i odpowiednio ciężkich, gdyż siła pociągowa zależy w dużej mierze od masy konia, przy czym główne znaczenie ma nie ciężar lecz masywność konia, czyli odpowiednia budowa i zawartość tkanki kostnej i mięsnej.


Podtypy konia

pociągowego

Koń ciężkopociągowy: przy ruchu stępem koń w zaprzęgu musi przenieść punkt ciężkości do przodu, co następuje tym łatwiej im grubsza i krótsza jest szyja i cięższa głowa. Konia pociągowego cechować musi także długi i szeroki tułów i zad, często rozłupany i ścięty oraz grube i krótkie kończyny zaopatrzone w bujne szczotki. Kopyta są duże, talerzowate, często płaskie. Silniejszy rozwój tkanki łącznej i warstwy tłuszczu podskórnego chronią mięśnie od ucisku uprzęży i stanowią pewien zapas składników odżywczych. Konie takie bardzo dobre wykorzystują pasze w kierunku opasowym. Konie zimnokrwiste wcześnie osiągają dojrzałość, ale żyją stosunkowo krótko. Temperament mają flegmatyczny, charakter łagodny. Posiadają duży wskaźnik skośnej długości tułowia - tzw. "koń w leżącym prostokącie".


Typ pospiesznoroboczy: pracuje żywym stępem i kłusem, jest bardziej ruchliwy, lżejszy, suchszy. U konia pospiesznoroboczego, zdolnego do ruchu w kłusie na większych odległościach nadmierna masa ciała i limfatyczność nie są korzystne. Duża głowa, ciężka i krótka szyja, kłoda gruba i głęboka, przód i zad szeroki.


Typ lekkozaprzęgowy ma proporcje bardziej zbliżone do konia wierzchowego, co sprzyja szybszemu ruchowi w stępie i kłusie.


Konie o użytkowaniu kombinowanym pracują zarówno w zaprzęgu jak i pod siodłem. Dla tego typu najbardziej odpowiednia jest budowa pokroju konia wierzchowego: szyja średniej długości, klatka piersiowa szczególnie głęboka. Usposobienie spokojne. Są to konie dość rosłe, dostatecznie masywne i kościste, ale o dość suchej konstytucji i spokojnym temperamencie.


Koń juczny

Rzadko spotykany. Charakteryzują się dość niskim wzrostem, krótkim i silnym grzbietem. Umieją doskonale poruszać się po górzystym terenie niosąc obciążenie równe 25% masy ciała. Krępe, o zwięzłej budowie, kościste, o mocnym, nawet karpiowatym grzbiecie, wypukłych lędźwiach, doskonałych kopytach. Charakteryzują się żywym, ale bardzo zrównoważonym temperamentem.





Tomasz Świątek

zdjęcia z serwisu: www.voltahorse.pl







STAWY NASZE BOGACTWO




  Stawy, glinianki, wyrobiska pożwirowe, sadzawki, leśne bajorka, potorfowe doły, śródpolne oczka - to wbrew pozorom bardzo ważne, choć niewielkie wodne ekosystemy.

(52kB)
  W niniejszym artykule operował będę pojęciem stawu mając na myśli wszystkie, wymienione w pierwszym zdaniu zbiorniki wodne, wyłącznie z rejonu Mazowsza. Są one ostoją dla wielu gatunków zwierząt i roślin, których egzystencja mniej lub bardziej związana jest ze środowiskiem wodnym. Powinniśmy chronić nie tylko nasze jeziora i rzeki, ale również te małe, wodne światki, których istnienie w przyrodzie jest bardzo ważne.


Co nam daje staw?

Wystarczy przejechać się w upalny, letni, weekendowy dzień nad jakiś z większych podwarszawskich stawów, aby upewnić się, że wypoczywają nad nim tłumy ludzi, spragnionych kąpieli tak wodnych, jak i słonecznych. Wielu wędkarzy łowi tu ryby, częstokroć również i zimą. Ryb jest niestety coraz mniej. Przeważnie biorą nieduże okonki, płotki, krąpie, karasie i leszczyki, w innych prym wiodą sumiki karłowate ("byczki") czy wzdręgi ("krasnopiórki"). Co prawda w zbiornikach użytkowanych przez lokalne oddziały PZW można złowić kilkukilogramowe karpie i amury, a nawet coraz rzadsze już dziś szczupaki i liny, ale nie zdarza się to często. Pobyt nad stawem to świetny wypoczynek i relaks na świeżym powietrzu, o czym nie trzeba nikogo przekonywać.
Nad stawy, szczególnie bezrybne często zaglądają też akwaryści, którzy łowią w nich plankton dla mieszkańców swoich akwariów. Zwykle są to rozwielitki (dafnie), oczliki, larwy: komarów, wodzienia (szklarki) i chruścika ("kłódki") oraz mikroplankton (tzw. "pył") - wrotki i larwy oczlika z przeznaczeniem dla drobnego narybku. Nie brak tu także miłośników ptaków oraz roślin wodnych i bagiennych.


Co w stawie piszczy?

Stawy umierają




Tekst i zdjęcia: Dr Hubert Zientek










POWRÓT DO ARCHIWUM

STRONA GŁÓWNA





Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespół. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.