 
| ||
 | ||
 |
||
Pażdziernik 2005
Wystawy kanarków
Mam nadzieję, że warto przyjrzeć się jeszcze raz tematowi wystaw i rozwinąć go trochę, opisując jaki jest sens ich organizowania i po co właściwie się to robi. Zapraszam do lektury tych z Państwa, dla których jest to sprawa zupełnie nowa. Zapraszam również tych, którzy od lat zajmują się chowem i hodowlą kanarków i innych ptaków, aby po lekturze zastanowili się nad tym jak jeszcze bardziej uatrakcyjnić nasze wystawy, aby odświeżyli sobie pewne wiadomości i docenili znaczenie prawidłowo przeprowadzonego konkursu, jego wpływ na hodowlę i decyzje z nią związane.
Wystawy są nieodzowną częścią działania każdej organizacji zrzeszającej hodowców kanarków, papug i ptaków egzotycznych. Bez nich trudno wyobrazić sobie życie tych organizacji. Czemu służą wystawy zwierząt? Czy tylko zaspokojeniu próżności właścicieli pięknych okazów chcących się nimi pochwalić? Czy służą do rozdania jak największej ilości dyplomów, medali i okazałych pucharów? Ktoś powie, że zwierzęta męczą się na wystawach, a więc są one wysoce niehumanitarne. Pamiętam jak kiedyś w katowickim "Spodku" usłyszałem podczas wystawy psów rasowych takie, pełne oburzenia zdania : "Ja to bym kazał temu sędziemu pokazywać tak zęby, jak to robią psy. Jak można je tak męczyć. Biedne psy!".Czy rzeczywiście z wystawami jest, aż tak źle? Otóż nie! Wystawy mają swoje bardzo ważne zadania, o których powinni wszyscy miłośnicy zwierząt wiedzieć i pamiętać. Trudno przeprowadzić tak ważną dla hodowli ocenę, bez przywożenia zwierząt w jedno miejsce, by je ocenić i porównać. Tak więc pewien stres związany z wystawami jest niestety warunkiem koniecznym, bez niego nie ma co marzyć o prowadzeniu normalnej hodowli. Trzeba zaznaczyć, że dla zwierząt nie jest to, aż tak duży stres jakby się mogło wydawać. Pseudo obrońcy zwierząt i tak znajdą wiele argumentów przeciwko organizacji wystaw, czy prowadzeniu hodowli zwierząt, ale to temat na zupełnie inne rozważania. Oczywiście bardzo ważna jest satysfakcja z osiąganych na wystawach sukcesów. Zdobyte medale, dyplomy i puchary wzmagają potrzebę rywalizacji, która jest bardzo ważnym czynnikiem wpływającym na atrakcyjność konkursów i wystaw, jest to też swoisty "motor napędowy", dzięki któremu osiągany jest między innymi rozwój hodowli. Nie można o tym zapominać. Ilość medali, pucharów i innych nagród decyduje w dużej mierze o atrakcyjności wystawy, lecz nie jest to jednak najważniejszy i jedyny cel jej organizowania. Uczestnictwo w takich imprezach jest bardzo ważne z innego powodu. To tutaj dokonuje się oceny ptaków i hodowca ma okazję sprawdzić efekty swojej pracy hodowlanej. Na podstawie ocen uzyskanych przez ptaki hodowca powinien dokonywać wyboru ptaków do dalszej hodowli. Dlatego wystawia się ptaki młode, pochodzące z lęgów z tego samego roku, w którym organizowana jest wystawa. Są sporadycznie organizowane konkursy, w zasadzie wystawy starszych kanarków, ale one służą głównie uatrakcyjnieniu głównej imprezy. 
Zaznaczę jednak na wstępie jedną bardzo istotną rzecz, a mianowicie należy pamiętać o nazewnictwie. Utarło się używać słowa "wystawa" jako określenia konkursu i wystawy jednocześnie. Jednak najpierw organizowany jest konkurs, zamknięty dla wystawców i zwiedzających. Konkurs odbywa się najczęściej dzień przed wystawą. W konkursie biorą udział zgłoszone tam kolekcje i ptaki pojedyncze, podzielone na tak zwane klasy konkursowe. Aby prawidłowo przeprowadzić taki konkurs organizator posługuje się regulaminem, który określa sposób przyjmowania ptaków, podziału ich na grupy, przyznawania lokat, tytułów i nagród.Oceny dokonują sędziowie - eksperci. Są to osoby, które po odbyciu odpowiedniego szkolenia z zakresu oceny ptaków (obejmującego takie zagadnienia jak: chów i hodowla ptaków, wzorce ras i odmian barwnych, genetyka, zasady i metody oceny ptaków), odbyciu praktyki pod okiem doświadczonego eksperta i zdaniu egzaminów uzyskują uprawnienia do przeprowadzenia takiej oceny. Eksperci mają bardzo duży wpływ na rozwój hodowli kanarków, ponieważ często od ich ocen zależą decyzje hodowców o dalszym kierunku hodowli danej rasy, czy odmiany. Dlatego bardzo ważna jest tutaj etyka "zawodowa", ponieważ sędzia nie może się kierować w swoich ocenach i wyborach innymi względami niż dobro hodowli i jej prawidłowy rozwój. Nie ma tu miejsca na osobiste sympatie i antypatie. Sędzia, który nie kieruje się tymi zasadami, nie powinien oceniać ptaków, ponieważ dobrego eksperta cechuje duża wiedza i umiejętności oraz obiektywizm. Niedopuszczalne jest, aby przed wystawą ekspert, na której ma oceniać jeździł do hodowców i pomagał im kompletować kolekcje właśnie na nią! Nad pracą i szkoleniem ekspertów czuwa Kolegium Sędziowskie (na przykładzie PFO), które deleguje ekspertów do oceny ptaków w poszczególnych organizacjach lub ich oddziałach, przeprowadza szkolenia i egzaminy dla sędziów i przygotowuje ich do pracy. Podczas konkursu sędzia - ekspert ocenia kolekcje i ptaki pojedyncze. Następnie po podliczeniu punktów, ustaleniu kolejności w poszczególnych grupach i ustawieniu zwycięskich kolekcji na podium następuje otwarcie wystawy, w której uczestniczyć mogą zwiedzający. Dlaczego tak odbywa się konkurs? Dla zachowania maksymalnej bezstronności ekspert nie może wiedzieć do kogo należą właśnie oceniane przez niego ptaki, dlatego klatki otrzymują numery nadawane przez organizatora, w taki sposób, aby nie było możliwe skojarzenie klatek i osadzonych w nich ptaków z ich hodowcami. Ekspert nie może podczas oceny kontaktować się z wystawcami, ani w jakikolwiek sposób próbować dowiedzieć się czyje kanarki ocenia. Może natomiast rozmawiać jedynie z ekipą obsługującą konkurs, która powinna się składać z osób zaufanych i co najważniejsze nie wystawiających ptaków. Oczywiście różne są możliwości skompletowania takiej grupy, ale dla zachowania bezstronności powinno się to tak odbywać. Najważniejsze jest, aby nikt nie sugerował ekspertowi czyje ptaki właśnie ocenia. Takie zachowanie jest niedopuszczalne i niszczy całą ideę konkursu. Dodatkowo obecność osób postronnych może rozpraszać eksperta i powodować płochliwość ptaków, co poważnie utrudnia ocenę. Dlatego też ocena nie może się odbywać przy udziale publiczności, w miejscach narażonych na hałas, przeciąg, nagłą zmianę temperatur i złe oświetlenie. Grzegorz Kopeć Polska Federacja Ornitologiczna Miniaturowa świnia z Getyngi
Nazwa tej rasy związana jest z Uniwersytetem w Getyndze (Niemcy), gdzie w latach 1960 ubiegłego stulecia prowadzono prace nad jej wytworzeniem. Założeniem tych prac było uzyskanie świń o niedużych rozmiarach i małej masie ciała, potrzebujących do życia odpowiednio mniejszej ilości paszy oraz nadających się do chowu bateryjnego. Świnie te miały być jednocześnie plenne i szybko dojrzewające. Wszystkie te cechy predestynowały nową powstałą rasę do wykorzystania jej jako zwierzęcia laboratoryjnego, w doświadczeniach biologicznych, medycznych i weterynaryjnych. Rasami wyjściowymi, które posłużyły do wytworzenia nowej rasy były wietnamska świnia zwisłobrzucha i miniaturowa świnia z Minnesoty. Jako trzeci komponent użyto niemieckiej świni krajowej, która przekazała nowej rasie białą pigmentację skóry, pożądaną przy doświadczeniach medycznych. W efekcie otrzymano dwa typy świnek: - świnię kolorową, osiągającą w wieku 1 roku masę ok. 30 kg - świnię białą, nieco większa, o masie 30-40 kg. 
Ta ostatnia odmiana reprezentowana jest w naszym ogrodzie. Są to świnie małe, nieprzekraczające w kłębie 40 cm. Charakterystyczną cechą ich pokroju jest niezbyt długi tułów, lekko zwisły brzuch, małe i stojące uszy (świnia ostroucha). Ryj jest krótki, a grzbiet nosa wklęsły. Knury są mniejsze od loch. U dorosłych knurów na karku pojawia się grzebień, złożony z grubych szczeciniastych włosów. Knury stroszą go w czasie walk lub przy silnym zaniepokojeniu. Pozostałą część tułowia i resztę ciała pokrywa jasna, rzadka i krótka szczecina. Starsze osobniki łatwo się zapasają - nawet do 60 kg masy ciała. Dla porównania - świnie ras szlachetnych mogą osiągnąć masę ponad 300 kg. Taką masę osiągnęła już u nas słynna świnia "Rebelia" (rasa: wielka biała polska).W warunkach zoo świnie te żyją ponad 10 lat. Do rozrodu używa się osobników w wieku powyżej 6-7 miesięcy, chociaż dojrzałość płciową osiągają już świnki 3-4-miesięczne. Mioty są różnoliczne, od 3-4 sztuk, do kilkunastu (średnio w miocie 6-7 sztuk).  mgr inż. Mirosław Piasecki Dział zwierząt kopytnych w Miejskim Ogrodzie Zoologicznym we Wrocławiu Miejski Ogród Zoologiczny we Wrocławiu KAPODZIÓBCereopsis novaehollandiae (Latham 1801)
Był okres kiedy gatunkowi temu groziła całkowita zagłada. Już w XVIII wieku łowiono te ptaki w dużych ilościach dla ich smacznego mięsa i wybierano jaja z gniazd, które traktowano jako przysmak. To doprowadziło do drastycznego zmniejszania się populacji. Dopiero kiedy objęto je całkowitą ochroną, która obowiązuje do chwili obecnej, sytuacja się unormowała i stała się stabilna. Ptaki nie wyróżniają się krzykliwymi barwami, ale są ładne. Piękny kolor popielaty z delikatnym odcieniem brązu na grzbiecie ożywiony jest czarnymi plamami na pokrywach skrzydeł. Krótki i gruby u nasady, zwężający się ku końcowi dziób jest niemal w całości pokryty skórzastą, żółtozieloną woskówką, tylko jego koniec jest czarny. Płeć możemy rozpoznać po odgłosach ptaków. Samica odzywa się ochrypłym, niskim gęganiem, natomiast samiec donośnym trąbieniem. Ptaki przemieszczające się wśród traw i zarośli zachowują się cicho, zaniepokojone i podczas lotu głośno krzyczą. Wielkość i waga ptaków jest dość zróżnicowana. Osiągają 75-100 cm długości i ważą 3,5 a nawet 7 kg.
Pierwsze kapodzioby, które trafiły do Europy, przywieziono do Wielkiej Brytanii w 1830 roku i co ciekawe, krótko po transporcie zaczęły przystępować do rozrodu. Od tego czasu, gatunek nieustannie znajduje się w ekspozycjach wielu ogrodów zoologicznych jak również w wielu prywatnych kolekcjach, gdzie systematycznie uzyskiwane są przychówki.HODOWLA 
Jeśli zdecydujemy się na pielęgnację tych niezwykłych ptaków, powinniśmy urządzić dla nich odpowiedni wybieg, którego podstawowym elementem powinien być dobrze utrzymany trawnik. Będzie on wykorzystywany przez ptaki jako główne źródło pokarmu. Na trawniku możemy posadzić kilka niskich krzewów umieszczając je w takich miejscach, aby nie zacieniały zanadto trawy. Kapodzioby powinny mieć do dyspozycji dobrze izolowane pomieszczenie ze ściółką z grubej warstwy słomy, gdzie mogłyby odbyć się lęgi podczas niesprzyjających warunków atmosferycznych.Jak już wcześniej wspomniałem najczęściej przystępują do rozrodu w październiku, niekiedy w listopadzie, a nawet w styczniu. Znane są przypadki utrzymywania kapodziobów przez cały rok na zewnątrz. Na przykład w ogrodzie zoologicznym w kolonii nad Renem prowadzi się taki system hodowli, gdzie samice znoszą jaja w styczniu, wysiadują je i odchowują potomstwo. EKSPERT ODPOWIADAChciałbym zapytać Waszego eksperta, czy w naszym kraju istnieją przepisy regulujące użycie psa przez przeciętnego posiadacza tego zwierzęcia. Jarosław Grosman z Poznania
W Polsce nie ma przepisów regulujących kwestię wykorzystania i użycia psa. Można powiedzieć, że owa próżnia prawna jest swoistym ewenementem, ponieważ żaden przepis nie zabrania trzymania psa, ale nie określa też do czego ma on człowiekowi służyć.
Jest niemal regułą, że psy ras bojowych nabywane są w celu czysto użytkowym (obrona i stróżowanie) i każdy może to zrobić w majestacie prawa. To samo prawo nie określa jednak, jakiemu celowi ma służyć pies i w jakich okolicznościach posiadacz może go użyć w przypadku ewidentnego zagrożenia. To jakbyśmy mieli prawo do nabycia samochodu, lecz możliwość korzystania z niego byłaby ograniczona, ponieważ zapomniano o opracowaniu prawa o ruchu drogowym. Jeśli w myśl przepisów mamy prawo do zapewnienia sobie bezpieczeństwa, między innymi przy użyciu psa, to ustawodawca powinien określić w klarowny sposób okoliczności w jakich możemy to zrobić, na dzień dzisiejszy wygląda to tak, że posiadacz psa bojowego ma poważne wątpliwości co do skutków prawnych jego użycia. Ponieważ z podobnym problemem spotkałem się wielokrotnie, podjąłem próbę skodyfikowania okoliczności wykorzystania i użycia psa przez przeciętnego amatora. Może skłoni to uprawnione organy ustawodawcze do zajęcia się tym tematem. Pragnę również zaznaczyć, że podane przeze mnie przypadki wykorzystania i użycia psa nie mogą być obowiązującą normą prawną, ale projektem do dyskusji nad stworzeniem takich właśnie unormowań. Psa bojowego można wykorzystać:
Leonard Wach |
Strona główna
Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespĂłĹ. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.