darewit Inkubatory do jaj animar terrarystyka Poid?a, karmid?a, inkubatory, siatki
(zwierz?ta, og?oszenia)
Og?oszenia, zwierz?ta,

Czerwiec 2006





Amazonki

W Ameryce Środkowej i Południowej żyje ponad 140 gatunków papug, co stanowi 40 % wszystkich gatunków na świecie. Zarówno gatunki duże jak też barwnie opierzone dowożone były do Europy od stuleci. Pierwsi zaczęli je sprowadzać Hiszpanie i Portugalczycy.

amazonki, papugi Międzynarodowy handel papugami osiągnął niewiarygodne rozmiary w połowie XX wieku. Na przykład w 1971 roku przywieziono do USA ponad 230 tysięcy dużych papug. Podpisanie Konwencji Waszyngtońskiej ograniczyło częściowo legalny handel, wzrósł jednak handel nielegalny. Sporo ptaków przemycanych jest przez turystów, a przede wszystkim przez zorganizowane gangi przemytnicze. Ta procedura przyczyniła się w pewnym stopniu do wyginięcia 6 gatunków i 2 podgatunków południowoamerykańskich papug, 25 gatunków i 3 podgatunki są zagrożone, a kolejne 15 gatunków należy do rzadkości.
W największym stopniu zmniejszyły się populacje amazonek. Z dziewięciu gatunków żyjących na Wyspach Karaibskich, pięć jest zagrożonych, jeden występuje niezwykle rzadko, a populacje trzech pozostałych nieustannie maleją.
Za najbardziej zagrożony gatunek uważa się amazonkę niebieskoskrzydłą Amazona vittata. (fot.1). Na wyspach Porto Rico, Vieques i Culebra amazonki niebieskoskrzydłe zamieszkiwały nizinne lasy i zarośla mangrowe, które od XIX wieku były systematycznie wycinane. W latach 1930-31 papugi te występowały już tylko na północnym wschodzie Porto Rico w chronionym skrawku tropikalnego lasu, na zboczach pasma górskiego Sierra de Luquilla. W końcu lat pięćdziesiątych doliczono się około 200 osobników tego gatunku, w październiku 1968 roku 19 osobników, a rok później tylko 16. W 1969 roku zaczęto opracowywać specjalny projekt ochrony amazonek niebieskoskrzydłych. Zaobserwowano, że okres rozrodczy gatunku trwa od lutego do czerwca, ptaki gniazdują w dziuplach dużych drzew, których jest stosunkowo niewiele, a w zniesieniu znajdują się najczęściej 2-3 jaja. Zauważono także, że drzewa te wycinane są niekiedy przez amatorów miodu dzikich pszczół. Okazało się jednak, że największe szkody wyrządzał niewielki drapieżnik podobny do kuny. Pustoszył gniazda amazonek niebieskoskrzydłych, wybierał jaja i pisklęta i sam w nich zamieszkiwał. Zaczęto więc zawieszać budki lęgowe w odległości około 20 metrów od gniazd amazonek. Budki te były preferowane przez owe drapieżniki, które chętnie w nich zamieszkiwały i odpędzały ze swojego rewiru inne zwierzęta drapieżne zagrażające gniazdującym amazonkom niebieskoskrzydłym. W ten sposób udało się zwiększyć ich szczątkową populację z 13 sztuk, których doliczono się w 1975 roku do 28 sztuk w roku 1978, mimo że gniazdowały tylko 3 lub 4 pary.

Na wyspie Dominika na Małych Antylach żyją dwa gatunki, którym również grozi wyginięcie. Są to: amazonka cesarska Amazona imperialis oraz amazonka dominikańska Amazona arausiaca. Pierwszy z nich zamieszkuje lasy na zboczach gór, drugi występuje w lasach deszczowych. Masowe wycinki lasów i odłów ptaków spowodowały, że na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku żyło na wyspie około 75 amazonek cesarskich i około 250 amazonek dominikańskich. Niestety tylko niewielka część obszaru, na którym występują te gatunki, leży na terenie parku narodowego.

Charakterystyka kolejnych kilkunastu gatunków.

Hodowla
Jeśli pielęgnujemy jedną amazonkę możemy umieścić ją w klatce z mocnego materiału o wysokości 50-70 cm. Mocujemy w niej jedną lub dwie mocne żerdzie z twardego drewna, które często zmieniamy. Naczynia na wodę i pokarm powinny być ciężkie i twarde. Oswojoną amazonkę codziennie wypuszczamy z klatki, aby mogła polatać po pokoju. W tym momencie nasza obecność jest konieczna, ponieważ ptak swoim silnym dziobem może wyrządzić poważne szkody w bardzo krótkim czasie.
Te niezwykle sympatyczne i kontaktowe ptaki mają jeszcze jedną nieprzyjemną cechę. Często bardzo głośno krzyczą, co może być uciążliwe dla domowników i sąsiadów. Na pomyślny rozród amazonek ma wpływ wiele czynników. Przede wszystkim powinniśmy posiadać dobraną parę złożoną z akceptujących się wzajemnie ptaków o korzystnych genetycznych właściwościach (dobre wysiadywanie jaj, troskliwe karmienie piskląt, niezabijanie potomstwa). Zestawienie pary jest utrudnione, bowiem osobniki obojga płci niczym się nie różnią. Płeć można określić przy pomocy endoskopu lub w wyniku analizy DNA.



Andrzej Jarosz


cały artykuł jest opublikowany w najnowszym wydaniu f&f 06/2006 (89)





Pływacze





pływacze Ogólna charakterystyka

W Polsce występuje pięć gatunków pływaczy: pływacz zwyczajny (Utricularia vulgaris), pływacz średni (U. intermedia), pływacz drobny (U. minor), pływacz zachodni (U. australis), pływacz krótkoostrogowy (U. ochroleuca). Wszystkie są roślinami wodnymi i mają żółte kwiaty. Objęte są ochroną. Najpopularniejszy gatunek pływacz zwyczajny dorasta do 1 m długości.



Hodowla gatunków lądowych

Światło
Pływacze preferują miejsca słoneczne lub częściowo zacienione. Mocniejsze światło pobudza rośliny do kwitnienia.



Podłoże i doniczki


Jako podłoże stosujemy torf naturalny (kwaśny), z mchów torfowców, bez dodatków, wymieszany z piaskiem lub perlitem w stosunku 1:1. Dla gatunków epifitycznych wskazany jest dodatek kory, a stosunek perlitu do torfu powinien wynosić 2:1. Aby mieć możliwość podziwiania pęcherzyków łapiących, pływacze można hodować w szklanych, przeźroczystych pojemnikach osłoniętych czarnym materiałem.




Wilgotność i podlewanie

Zalecana jest wysoka wilgotność powietrza - powyżej 70%. Rośliny podlewamy przez podsiąkanie - wlewamy wodę do podstawki i utrzymujemy na stałym poziomie około 1cm. W przypadku gatunków epifitycznych wodę wlewamy do doniczki, utrzymujemy podłoże wilgotne. Do podlewania najlepsza jest woda z filtra odwrotnej osmozy lub destylowana. Gdy stosujemy zwykłą wodę kranową konieczne jest częstsze przesadzanie roślin ze względu na wykwity soli mineralnych pojawiające się na podłożu.






Paweł Garski


cały artykuł jest opublikowany w najnowszym wydaniu f&f 06/2006 (89)





Wielbłądowate



Wielbłądowate południowoamerykańskie dzielą się na dwie grupy: dzikie i udomowione. W pierwszej grupie zawierają się GUANAKO (Lama guanicoe) i WIKUNIA (Vicugna vicugna) do drugiej grupy należy LAMA (Lama glama) i ALPAKA (Lama pacos). Te roślinożerne ssaki razem z baktrianem (Camellus bactrianus) i dromaderem (Camellus dromedarius) tworzą rodzinę wielbłądowatych.


Systematyka. Występowanie.


Charakterystyka gatunków dzikich


Charakterystyka gatunków udomowionych






(25kB) Użytkowanie


Udomowione formy wielbłądowatych są wszechstronnie wykorzystywane. Głównymi produktami pochodzącymi od nich są: włókno, które należy do najcieńszych włókien organicznych na świecie i jest bardzo poszukiwanym surowcem na rynku międzynarodowym. Jest trzy razy trwalsze od wełny owczej i sześć razy cieplejsze. Mięso lam i alpak charakteryzuje się wysoką wartością odżywczą i niską zawartością cholesterolu. Futra i skóry mają wszechstronne wykorzystanie w przemyśle i rzemiośle. Lamy i alpaki są wykorzystywane w turystyce i rekreacji.
Największe znaczenie spośród wymienionych produktów ma włókno. Występujące w 22 naturalnych kolorach i jego pochodne, które zostaje przetworzone w przemyśle włókienniczym i wysyłane na export. Głównymi odbiorcami włókna wielbłądowatych są: Chiny i Japonia, a spośród krajów europejskich Wielka Brytania, Włochy i Niemcy. Cena uzależniona jest od akurat panującego trendu na rynku.
Włókno lam i alpak występuje w 22 oryginalnych kolorach, od białego do czarnego ze wszystkimi możliwymi odcieniami. Najbardziej jednak poszukiwane są włókna w kolorze czarnym, brązowym czy beżowym.
Mięso lam i alpak jest skupowane głównie w Peru i Boliwii i exportowane jest do krajów UE Sprowadzone tusze są przeznaczone do wyrobu wędlin i konserw.
Wymagania rynku turystycznego sprawiły, że zwierzęta te są hodowane przy motelach, żeby uprzyjemnić pobyt swoim gościom. W tym celu wykorzystywane są do wożenia dzieci wierzchem, zaprzęgane do powozów, wożenia prowiantu na wycieczki i sprzetu myśliwych czy rybaków.


Krzyżowanie międzyrasowe



mgr inż. Anna Morales Villavicencio
Katedra Szczegółowej Hodowli Zwierząt, SGGW



cały artykuł jest opublikowany w najnowszym wydaniu f&f 06/2006 (89)






Smoki w akwarium



smoki Czy smoki istnieją naprawdę? Oczywiście! Aby się o tym przekonać wystarczy spojrzeć na aksolotla meksykańskiego (Ambystoma mexicanum) niewielkiego ogoniastego płaza, który swym wyglądem do złudzenia przypomina legendarne potwory. Co więcej, takiego miniaturowego smoka z łatwością można hodować w domowym akwarium i swobodnie obserwować jego niecodzienne zachowania i zwyczaje.


Biotop


Ogólna charakterystyka


Odkrycie dla cywilizacji


Wygląd


Warunki hodowli


Aksolotle są zwierzętami typowo wodnymi, do ich hodowli konieczne jest więc odpowiednie akwarium. Jego wielkość zależy od tego, ile sztuk zamierzamy w nim przetrzymywać, ale minimum to 50 l. W zbiorniku takim można hodować jednego lub dwa aksolotle. Jeśli marzy nam się większe stado akwarium powinno mieć min. 100 l pojemności. Zasadniczo płazy te są zgodne i tolerują się nawzajem, należy jednak unikać łączenia osobników znacznie różniących się rozmiarami, gdyż te mniejsze mogą zostać pogryzione, a nawet pożarte. Bywają również osobniki bardziej agresywne, które najlepiej jest pielęgnować oddzielnie. W akwarium z aksolotlami lepiej zrezygnować z ryb. Małe rybki zostaną po prostu pożarte, zaś większe mogą stanowić zagrożenie dla naszych płazów obgryzając ich delikatne, pierzaste skrzela.
Optymalna temperatura wody powinna zawierać się w granicach 15-22oC. W ogrzewanym pomieszczeniu grzałka nie jest więc potrzebna. Nie należy przekraczać granicy 22oC, bowiem w wyższej temperaturze może dojść do karłowacenia skrzeli, co prowadzi do kłopotów z oddychaniem i niedotlenienia zwierząt, które może być przyczyną ich osłabienia, a nawet śmierci. W celu kontrolowania temperatury warto więc zaopatrzyć akwarium w precyzyjnie działający termometr.


Praktyczne porady

Aksolotle w korzystnych warunkach mogą żyć nawet ponad 15 lat. Są aktywne z przerwami przez całą dobę. Zasypiając zaszywają się między roślinami lub zawisają nieruchomo w toni wodnej. Zasadniczo dobrze czują się zarówno w półmroku jak i w pełnym świetle. Przypuszczalnie widzą bardzo słabo kierując się ku źródłom pokarmu głównie za pomocą zmysłu smaku i zapachu. Na ogół są ociężałe i powolne - dostojnie spacerują po dnie lub niespiesznie pływają tuż nad nim. W razie potrzeby potrafią być jednak bardzo szybkie i zwinne. Spłoszony aksolotl jest w stanie z łatwością wyskoczyć z akwarium, tak więc należy je dla pewności dokładnie przykryć pokrywą z oświetleniem lub specjalnie dopasowaną szybą. Aksolotle można nabyć w dobrych sklepach zoologicznych, a także na giełdzie zoologicznej lub bezpośrednio od hodowcy. Cena jednej sztuki w zależności od rozmiarów waha się zwykle w granicach 10-50 zł. Przy zakupie należy zwrócić baczną uwagę na kondycję zwierzęcia. Zdrowy aksolotl ma trzy pary pierzastych, nieuszkodzonych skrzeli i czystą skórę. Należy unikać kupowania zwierząt poranionych, okaleczonych (mimo że są w stanie się zregenerować) oraz z nalotami i przebarwieniami skórnymi. Do transportu aksolotla wystarczy duży worek foliowy w 1/3 wypełniony wodą, podobny do tego w jakim przewozimy ryby akwariowe. W celu oszczędzenia zwierzętom nadmiernego stresu najlepiej umieścić go na czas podróży w zamkniętym kartonie, albo styropianowym pudle.


Żywienie


Rozmnażanie






Tekst i fotografie

dr wet. Joanna Zarzyńska,
dr Paweł Zarzyński
śródtytuły od redakcji

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym wydaniu f&f 06/2006 (89)













Powrót do archiwum

Strona główna





Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespół. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.