Jest to pierwotna rasa, jedna z pierwszych wyhodowanych przez człowieka. Dodatkowo hodowcy szczycą się tym, iż od 200 lat hodowana bez domieszki krwi innych ras. Ta typowa dla terenów górzystych Szkocji rasa krów pierwotnie obejmowała zasięgiem północny kraniec tego kraju w szczególności hrabstwa: Perth, Invernes, Argylshire, oraz Hebrydzkie wyspy. Stopniowo tracąc na znaczeniu gospodarczym wypierana była na rzecz ras o lepszej użytkowości. Obecny zasięg rasy jest międzykontynentalny: od praktycznie całej W. Brytanii, krajów północnej i środkowej Europy, poprzez Amerykę Północną, po tak odległe krainy jak Australia, co mimo bardzo bujnej szaty tych krów nie powstrzymało miłośników rasy do stworzenia prężnie rozwijających się hodowli. Świadczy to na korzyść samej rasy-jej zdolności aklimatyzacji. Highlandery to rasa niezwykle odporna na warunki bytowania zarówno klimatyczne jak i pastwiskowe. W większości krajów utrzymuje się je całorocznie na wybiegach. Wierzcie mi Państwo jak niesamowity widok tworzy stado tych zwierząt porośniętych długą sierścią pośród kłębów pary wodnej wydobywającej się przy każdym wydechu przy temperaturze powietrza-15o C, gdzie sople lodu uczepione sierści w dolnych partiach ciała dzwonią przy każdym ruchu zwierząt. Wygląd zwierząt jest niecodzienny. Może być zwodniczy. Nie są to bowiem flegmatyczne, ospałe "kudłacze". Jest to rasa pełna temperamentu, bardzo ruchliwa. Hodowcy ze znacznym stażem wyodrębniają cechy charakteru tych krów w powiązaniu z ich barwą. Czerwone, najbardziej znane są zrównoważone, spokojne i najbardziej przyjazne. Czarne są nieco flegmatyczne, mniej ruchliwe. Białe, najrzadsze są najmniej lubiane ze względu na nieprzewidywalność zachowań i czasami napastliwość, której to cechy zupełnie pozbawione są poprzednie odmiany barwne.


Piotr Knap

---

W rozmowie ze mną wielu naszych czytelników poruszało sprawę szkolenia swoich psów. Zdaję sobie sprawę z tego, że problem jest znacznie szerszy, dlatego postanowiłem wyjaśnić, jak znaleźć dobrego tresera, który przygotuje psa zgodnie z naszymi potrzebami.

Każdy, kto zdecydował się na wzięcie psa, musi zdawać sobie sprawę z obowiązków wynikających z podjęcia takiej decyzji. Posiadanie, obojętnie jakiego psa, wiąże się bowiem z nakładem własnego czasu pracy oraz wydatkami.
Pies nie powinien trafić do naszego domu z pobudek snobistycznych czy kaprysu dziecka, a tylko i wyłącznie z autentycznej potrzeby posiadania tego zwierzęcia. Oczywiście, że nie ma w tym niczego nienaturalnego, gdy decydujemy się na posiadanie psa z przeznaczeniem do ściśle określonego celu, każdy ma bowiem prawo skorzystać z usług tego czworonoga w konkretnych sytuacjach życiowych. Jedni chcą go mieć do towarzystwa, inni do umilania życia swoim pociechom, a jeszcze inni w celach czysto użytkowych-przeważnie obronnych i do stróżowania.
Posiadając już psa, musimy zająć się jego należytym wychowaniem, a w przypadku rasy bojowej, także szkoleniem. O ile wychowaniem możemy zająć się sami, o tyle ze szkoleniem mogą być kłopoty-tym większe, gdy z czworonoga zechcemy zrobić obrońcę czy stróża. Jednakże, gdy mamy czas, dobre chęci, znajomość tematu oraz odpowiednie predyspozycje, nie będzie przeszkód w realizacji programu szkolenia przez nas samych. Natomiast w przeciwnym wypadku, chcąc mieć dobrze wyszkolonego psa, musimy skorzystać z usług doświadczonego tresera. Dla osób zamieszkujących miasta, w których są oddziały Związku Kynologicznego, otwiera się możliwość udziału w kursach zbiorowych.


Można postawić pytanie - czy warto zadawać sobie, aż tyle trudu, by mieć wyszkolonego psa?

Nie ulega wątpliwości, że warto, a nawet, jak wspomniałem wyżej, jest to koniecznością w przypadku niektórych ras. Każdy pies - bez względu na rasę - powinien zostać nauczony takich zachowań, by nie utrudniał nam życia i nie przynosił wstydu w pozadomowym otoczeniu. Ponadto należy pamiętać, że za psa odpowiada zawsze opiekun - tak prawnie jak i moralnie. Szczególną udręką będzie nieposłuszny pies trzymany w domu wielorodzinnym (bloku), bowiem jego negatywne zachowanie, może w poważnym stopniu zaważyć na naszym współżyciu z innymi lokatorami. Natomiast poza mieszkaniem, może narobić wiele szkód, które oprócz pretensji innych ludzi, narażą nas na sankcje karne. Bardzo niebezpieczne jest, gdy nieposłuszny wychowanek wymknie się spod naszej kontroli i znajdzie się w miejskim ruchu ulicznym, ponieważ może być sprawcą groźnego w skutkach wypadku drogowego, za który odpowiedzialność poniesie jego właściciel. Zresztą, pomijając uwarunkowania prawne i moralne, posiadanie nieposłusznego i rozwydrzonego psa, będzie dla nas samych raczej przyjemnością wątpliwą.


W dalszej części zajmę się tematem, który zainteresuje tych posiadaczy psów, którzy zmuszeni będą oddać swojego czworonoga na szkolenie do zakładu tresury.
Wbrew pozorom, nie jest wcale łatwo znaleźć dobrego tresera, w Polsce bowiem nie ma instytucji, która prowadziłaby rejestr takich zakładów, nie ma też ograniczeń w prowadzeniu takiej działalności. Obecnie tę profesję może wykonywać każdy, ponieważ właściwe terenowo urzędy administracji nie mają obowiązku sprawdzania kwalifikacji, dlatego w ostatnich latach namnożyło się wszelkiej maści pseudotreserów nie posiadających podstawowego zasobu wiedzy.
Na dzień dzisiejszy, informacje o istnieniu zakładów tresury można zdobyć głównie z ogłoszeń prasowych. Przeważnie pierwszy kontakt z treserem odbywa się telefonicznie, a uzyskane informacje sprowadzają się z reguły do ceny, zakresu szkolenia oraz czasookresu. Z naszej strony jest to postępowanie niewłaściwe, ponieważ już w rozmowie telefonicznej powinniśmy zadawać mnóstwo pytań, które pozwolą nam na ocenę, z kim mamy do czynienia po drugiej stronie telefonu.
Powinny interesować nas następujące dane: kwalifikacje tresera, wielkość zakładu, ile psów szkoli jednorazowo, czy korzysta z usług innych osób-jeżeli tak, to jakie są ich kwalifikacje, ilość przeszkolonych do tej pory psów, ilość przeszkolonych ras oraz czy zakład jest zarejestrowany.
Najlepszymi są takie zakłady, w których szkoli się mało psów, a treser pracuje jednorazowo z dwoma-maksymalnie trzema psami. Pracując z większą ilością psów-treserzy stosują metody szablonowe, które dają wyniki co najwyżej mierne. Jeżeli chodzi o kwalifikacje-treser powinien przejść kurs zakończony egzaminem przed właściwą komisją. Najlepiej, jak będzie to kurs szkolenia specjalistycznego. Następnie, ustalamy jaki jest dorobek szkoleniowy tegoż tresera, za doświadczonego można uznać takiego, który osobiście przeszkolił około stu psów, kilkunastu ras, w różnym wieku, a także tych dobrze i źle wychowanych. Wśród zadanych pytań powinny znaleźć się i takie, które dotyczą znajomości cech psychofizycznych psa oraz metod szkolenia. Do takiej rozmowy najlepiej się odpowiednio przygotować-należy wziąć książkę i na jej podstawie opracować pytania. Jeżeli treser nie będzie w stanie wykazać się wiedzą, należy zrezygnować z jego usług. Bardzo ważną jest informacja o legalności prowadzonych usług, bowiem wielu trudni się tresurą pokątnie, co w znacznym stopniu ogranicza nam pole manewru w dochodzeniu ewentualnych roszczeń. Jeżeli przekonamy się, że mamy do czynienia z dobrym treserem, możemy zdecydować się na edukację swojego czworonoga. Kiedy przywieziemy psa do wybranego zakładu, ponownie sprawdzamy czy ustalenia telefoniczne pokrywają się z rzeczywistością. Odbierając psa po zakończonym kursie, sprawdzamy poziom jego wyszkolenie poprzez obserwację pokazu, który musi zademonstrować nam treser. Na końcu sami powinniśmy poprowadzić psa pod kierunkiem tresera, by na miejscu zapoznać się z rozkazami, których nasz pies został nauczony. Gdy pies będzie wykonywał nasze rozkazy (początkowo gorzej niż treserowi), przerywamy naukę i zabieramy psa do domu.



Leonard Wach

Bezpłatne porady po numerem 0604 067 173