darewit Inkubatory do jaj animar terrarystyka Poid?a, karmid?a, inkubatory, siatki
(zwierz?ta, og?oszenia)
Og?oszenia, zwierz?ta,

Grudzień 2007





ptak, kaczka,

Podgorzałka

Aythya nyroca

Gatunek od lat prezentowany w ekspozycjach licznych ogrodów zoologicznych, gdzie także wielokrotnie uzyskiwano przychówki. Nieco mniej popularny w prywatnych hodowlach, chociaż w ostatnich latach zauważa się coraz większe zainteresowanie tymi ptakami, zapewne ze względu na ich ładne ubarwienie, odporność i łagodne usposobienie.


Wszystkim zainteresowanym hodowlą podgorzałek, należy przypomnieć, że są objęte konwencją o międzynarodowym handlu zagrożonymi gatunkami dzikiej fauny i flory CITES.


WYSTĘPOWANIE

Podgorzałki i kilkanaście innych gatunków, występujących w różnych rejonach świata, to tak zwane kaczki nurkujące, czyli grążyce. Oznacza to, że wyszukując pokarmu, nurkują i wyciągają pokarm z dna. Charakteryzują się wyraźnym płatkiem skórnym na tylnym palcu. Wszystkie, szesnaście gatunków grążyc tworzy nadrodzaj Aythyini. Podgorzałki występują w środkowej i południowej Europie, a także w Azji Mniejszej aż po Azję Środkową. Spotykane są przede wszystkim na jeziorach i stawach pustynnej i półpustynnej strefy Azji, gdzie miejscami są najliczniejszym gatunkiem kaczek. W Europie Środkowej gnieżdżą się nieregularnie, w niewielu miejscach. Stan liczebny populacji środkowo-europejskiej obecnie ustabilizował się i szacunkowo wynosi około 5 800 par. Znacznie częściej spotykane w południowej Hiszpanii i w północnej Afryce. Wędrują nocą, część ptaków zimuje nad Morzem Śródziemnym, część w Azji Środkowej, nad Morzem Kaspijskim i w północnych Indiach. W Polsce jest nielicznym gatunkiem lęgowym o nierównomiernym rozmieszczeniu. Najwięcej par lęgowych obserwuje się w dolinie Baryczy na Dolnym Śląsku, w okolicy ujścia Sanu do Wisły i na pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim. Zasiedla jeziora i stawy z szerokim pasem pałkowo-tatarakowym, tatarakowym bądź trzcinowym. Lubi przebywać w wodzie między szuwarami, a pasem pływających liści grążeli i grzybieni. Nocuje na otwartym lustrze wody. Chętnie nurkuje, ale tylko na głębokość do jednego metra i pozostaje pod wodą jedynie kilka sekund. Wyrywa z dna rośliny i wynosi je wraz z korzeniami na powierzchnię, gdzie zjada niektóre jej części. Przecedza też wodę z powierzchni, a także gruntuje zanurzając głowę. W ten sposób zdobywa rzęsę wodną i delikatne liście wywłócznika. Zbiera też larwy komarów, ochotek, wodzeni, chruścików, ślimaki, kijanki i małe żabki. Jesienią i zimą zjada pływające w wodzie nasiona.


ROZRÓD

kaczka Na miejsca lęgowe ptaki przylatują w marcu do kwietnia i kaczory zaczynają intensywnie tokować, co trwa do maja. Tokujące samce wykonują kiwania i ukłony głową, zarzucają głowę na grzbiet ukazując białe partie upierzenia. Niekiedy płyną z wyciągniętą szyją nad lustrem wody, z uniesionym, rozpostartym ogonem. Kaczory są prawie nieme, ale podczas tokowania odzywają się delikatnym, świszczącym „fiuk” oraz „bibibi”, kaczki natomiast chrapliwie kwaczą „charr-karr”.
Samica buduje gniazdo w najbliższym sąsiedztwie wody, zwykle w najgęstszych szuwarach, dobrze osłonięte i nierzadko otoczone ze wszystkich stron wodą. Niekiedy do gniazda prowadzi wąska, wydeptana ścieżka przypominająca tunel w gąszczu zarośli. Gniazda podgorzałek spotykane są także na niewielkich wysepkach, na pływających kępach trzciny i na wyższych miejscach wśród bagien. Gniazdują w rozproszeniu bądź w niewielkich koloniach, czasami w towarzystwie hełmiatek (Netta rufina). Zewnętrzna warstwa gniazda zbudowana jest z suchych liści pałek, trzcin i turzyc. Wyściółkę stanowi czarnawobrązowy puch nie przemieszany z częściami roślin i nie związany z podstawą gniazda. Średnica zewnętrzna gniazda 18-23 cm, wewnętrzna 15-19 cm, głębokość 7-8 cm, wysokość 5-9 cm. Jaja znoszone są w odstępach jednodniowych w ilości 7-11 sztuk, są owalne, różnobiegunowe, o średnich wymiarach 52 x 38 mm. Skorupa kremowa z szarawym odcieniem, stopniowo zmieniająca się w szaro-brązową. Wysiadywanie zaczyna się od chwili zniesienia ostatniego jaja i trwa 25-27 dni. Wysiaduje wyłącznie kaczka, a kaczor pływa w pobliżu gniazda swojej partnerki. Podczas przerw w wysiadywaniu towarzyszy jej w poszukiwaniu pokarmu, jednak po wykluciu się piskląt opuszcza swoją rodzinę, a obowiązki opieki nad potomstwem przypadają kaczce. Znane są przypadki, że do jednego gniazda składają jaja dwie samice, ale najczęściej wykluwa się tylko część piskląt. Podgorzałki odbywają tylko jeden lęg w roku od połowy maja do połowy czerwca. Kaczki wysiadują dość wytrwale, przed zbliżającym się człowiekiem opuszczają gniazdo w odległości 20-30 m. Schodząc z gniazda przykrywają jaja puchem. Puch piskląt na wierzchu głowy, karku i plecach oliwkowo-brunatny. Przód głowy, szyi i brzucha żółtawe, tył brzucha czarnobrunatny. Na grzbiecie cztery jasne plamki. Nogi popielate, dziób szary. Żywią się przede wszystkim pokarmem zwierzęcym zdobywanym w wodzie, próbują też łapać przelatujące ważki. W wieku 50-60 dni, młode ptaki są już samodzielne. Na zimowiska podgorzałki odlatują od września do listopada.


WYGLĄD
(...)

CHÓW I HODOWLA

(...)




Andrzej Jarosz





Małe ptaki egzotyczne (Estrildinae)





pokarm Żywienie

Na zakończenie cyklu artykułów, w których autorzy chcieli przybliżyć czytelnikom f&f niektóre gatunki małych ptaków egzotycznych (rocznik 2006), dzieląc się przy tym własnymi obserwacjami, przyszedł czas na omówienie bardzo istotnego elementu prawidłowej hodowli amadyn czy astryldów, mianowicie żywienia.


Oprócz optymalnych warunków utrzymania ptaków prawidłowe ich żywienie będzie głównym czynnikiem determinującym sukcesy każdego hodowcy. Na wolności ptaki mają dietę bardzo urozmaiconą a spożywane przez nie rośliny czy bezkręgowce są charakterystyczne dla danego biotopu, czy kontynentu, który gatunki ptaków zasiedlają. Dlatego hodowca może się tylko starać jak najbardziej urozmaicić podawana karmę wykorzystując do tego celu dostępne w sklepach zoologicznych, zielarniach, a także w ogródkach działkowych i lasach rośliny czy owady. Na wstępie kilka informacji dotyczących pokarmów stosowanych w żywieniu małej egzotycznej awifauny.


POKARM ROŚLINNY

Ziarna i nasiona
Podstawę diety astryldów i amadyn stanowią suche ziarna i nasiona. W mieszance takiej na pewno powinny znaleźć się: liczne gatunki prosa, w tym proso senegalskie (najlepiej w kolbach), mozga kanaryjska popularnie zwana kanarem, proso murzyńskie tzw. murzynek, rzepik, siemię lniane oraz różnego rodzaju nasiona traw i chwastów. Największy udział stanowić powinny nasiona prosa (ponad 70 %). Proso senegalskie, choć droższe wydaje się lepsze szczególnie dla najmniejszych przedstawicieli Estrildinae jak np. bengaliki czy motyliki. Posiada drobne, cienkie łuski, z którymi ptaki potrafią sobie łatwo poradzić. Jako, że chętnie są zjadane nasiona na wpół dojrzałe dobrze samemu wysiać je w okresie lata w ogródku. Lepsza będzie mała szklarnia, gdyż w czasie wzrostu proso lubi miejsca dobrze nasłonecznione i niekoniecznie obficie podlewane. Poza tym jeśli naszą, małą uprawę zwietrzą wróble szybko zostanie zniszczona. Siew najlepiej przeprowadzić w maju lub czerwcu a już w połowie września możemy zaobserwować dojrzewające kłosy. Oczywiście oprócz obcych gatunków prosa, nasze krajowe jest również doskonałym dodatkiem do diety ptaków. Najlepiej aby w mieszance znalazły się jednak różne gatunki prosa gdyż wówczas dajemy naszym podopiecznym możliwość wyboru a pamiętajmy, że preferencje pokarmowe to nie tylko kwestia gatunku ptaków ale również cecha osobnicza.
Nasiona mozgi kanaryjskiej zawierają duże ilości węglowodanów, a w prawidłowej mieszance dla astryldów czy amadyn ilość kanaru w stosunku do ilości prosa powinna wynosić 1 : 3. Proso murzyńskie, z uwagi na dużą zawartość tłuszczu powinno stanowić tylko niewielki dodatek do mieszanki dla małych ptaków egzotycznych.


Nasiona traw, chwastów i ziół

Nasiona takich roślin jak wiechlina, mlecz, mniszek, babka, tasznik, dziewanna, lnianka, len, kmin czarny, babka płesznik, porzeczka, ostropest, ogórecznik, kozieradka czy wiesiołek stanowią bardzo ważne uzupełnienie diety astryldów i amadyn. Są jedzone bardzo chętnie, szczególnie w okresie dojrzewania. Najlepiej zrywać je i wraz z łodygami umieszczać w wolierze czy klatce. W trosce o zdrowie naszych podopiecznych pamiętać należy jednak aby wszystkie zbierane rośliny pochodziły z miejsc tzw. „czystych” z dala od często uczęszczanych dróg oraz różnego rodzaju zanieczyszczeń (okolice składowania odpadów chemicznych, śmietniki, itp.). Bardzo dobrym pokarmem będzie również dostępny czasami w centralach nasiennych ale także bezpośrednio u rolnika tzw. poślad czyli pozostałość po oczyszczaniu wymłóconego ziarna, który zawiera nasiona różnych roślin zielnych, chwastów oraz zbóż. Rośliny wymienione w tej grupie pokarmów wpływają przede wszystkim pro-zdrowotnie na organizm ptaków oraz są cennym źródłem witamin oraz makro- i mikroelementów.
Wyżej wymienione nasiona zbóż i innych roślin zazwyczaj podaje się w formie suchej jednak dużą wartość odżywczą mają także moczone w wodzie i skiełkowane. Kiełkowanie nasion i ziaren to proces który z jednej strony korzystnie zmienia ich skład chemiczny, bowiem następuje rozkład związków złożonych do substancji o prostszej budowie a tym samym łatwiej przyswajalnych dla ptasich organizmów. Drugą korzyścią wynikającą z kiełkowania jest stymulacja wielu gatunków amadyn i astryldów do gniazdowania. Dotyczy to ptaków pochodzących ze strefy równikowej, bowiem w tych rejonach świata nie występuje zmiana długości dnia świetlnego. Dla ptaków europejskich sygnałem do rozpoczęcia gniazdowania jest wydłużający się dzień świetlny czyli wiosna, będący informacją o nadchodzącej obfitości pożywienia niezbędnej do wykarmienia potomstwa. W strefie równikowej, a tą zasiedlają przede wszystkim nasze amadyny i astryldy, zmiany długości dnia świetlnego nie występują bądź są nieznaczne. Dlatego nie mogą one być informacją o nadchodzących dobrych warunkach do gniazdowania, jest nią natomiast początek pory deszczowej charakteryzujący się kiełkowaniem nasion traw i innych roślin, które to stanowią podstawowy pokarm piskląt. Przygotowanie takiego pokarmu nie jest trudne. Do kiełkowania nadają się praktycznie wszystkie mieszanki nasienne stosowane w żywieniu amadyn i astryldów. Im bardziej złożony jest ich skład tym lepiej. Czasami hodowcy kiełkują także ziarno pszenicy, lecz w przypadków drobnych ptaków ma ono mniejsze znaczenie. Odpowiednią ilość suchych nasion należy zalać wodą (tak aby wszystkie były zanurzone) i pozostawiamy tak na 24 godziny w temperaturze pokojowej. Po tym czasie dokładnie płuczemy nasiona na sicie po czym gotowe są od razu do skarmiania. Oczywiście po 2-3 dniach wypuszczą małe kiełki i w tym stadium są równie chętnie zjadane przez amadyny czy astryldy. Dopiero gdy kiełki przekracza długość 5 mm tracą na atrakcyjności i wiele gatunków niechętnie je spożywa. Z naszej strony najważniejsze jest sprawdzanie świeżości ziarna. Jeśli zapach jest podejrzany, stęchły i widać drobne pęcherzyki powietrza wydostające się z namoczonych nasion jest to znak, że pokarm taki już nie nadaje się do skarmiania, bowiem mogły się namnożyć liczne pleśnie produkujące szkodliwe mikotoksyny prowadzące często nawet do śmiertelnych zatruć.


Zielonki, warzywa, owoce

(...)

cdn





prof. Andrzej Rutkowski
Katedra Żywienia Zwierząt i Gospodarki Paszowej, AR Poznań


dr Sebastian Nowaczewski
Katedra Hodowli i Użytkowania Drobiu, AR Poznań





szynszyl

Szynszyla



towarzysz dla nocnych Marków

Wiele zapracowanych osób z jednej strony marzy o zwierzęciu domowym, z drugiej nie chce go skazywać na długie godziny samotności. Warto w takim przypadku przyjrzeć się szynszyli - gryzoniowi o typowo nocnej aktywności, sympatycznej powierzchowności i ciekawych zwyczajach.


POCHODZENIE
(...)


WYGLĄD

Szynszyla swym wyglądem przypomina „przerośniętą mysz” lub wiewiórkę z dużymi uszami. Jest to zwierzę niewielkie, długość ciała bez ogona ok. 19 cm, waga 0,5-0,7 kg. Szynszyle są długowieczne, średnio dożywają 15 lat, ale rekordziści 18-20 lat!! Cechami charakterystycznymi szynszyli są duże, nieowłosione, zaokrąglone uszy, miękkie futerko oraz rozszerzający się ku końcowi, „szczotkowaty” ogon (9-17 cm). Kiedy zwierze nasłuchuje uszy są postawione pionowo, kiedy odpoczywa lub jest zaniepokojone kładzie uszy na grzbiecie. Łapy przednie są krótsze od tylnych, ale wyjątkowo chwytne (podobnie do dłoni ludzkiej; 5 palców), natomiast tylne są masywne i silne, przystosowane do skoków (4 palce). Futro szynszyli słynie z miękkości i delikatności (zanim szynszyle trafiły do domów jako zwierzęta towarzyszące były utrzymywane fermowo, na skórki). Zapewnia ono doskonałą ochronę przed zimnem. Z jednej torebki włosowej wyrasta 40-60 (do 80) pojedynczych cienkich włosków. Na jeden milimetr kwadratowy przypada 4-5 takich pęczków, co sprawia, że szynszyle mają najgęstszą ze wszystkich zwierząt futerkowych okrywę. Na pyszczku występują wibrysy – ułatwiające orientacje przestrzenną. Typowa odmiana barwna szynszyli, określana jest jako standardowa, jest kombinacją niebiesko-szarego futra na grzbiecie, głowie, bokach ciała i ogonie oraz jasnego na brzuchu. Obecnie w obrębie tej odmiany wyróżnia się typy ciemne, średnie i jasne. Ogólny wzór umaszczenia, jaki tworzą ciemne końcówki włosów nazywany jest woalem. Wszystkie odmiany barwne są wynikiem selekcji hodowlanej i zostały uznane dopiero w 1950 roku. Odmiany jasne: biała (Willsona), biało-różowa (jasne oczy i uszy), srebrzysta, platynowa, srokata, beżowa. Odmiany ciemne: czarna aksamitna (pierwsze wyhodowano w 1956 roku), węglowa, brązowa, mahoniowa, fioletowa. Mieszańce: jasny pastel, ciemny pastel, velveco, niebieska aksamitna itd. Obecnie istnieje 14 odmian mutacyjnych i 12 mieszańców międzyodmianowych.
Z wieloma odmianami barwnymi związana jest letalność homozygot – np. białą, aksamitną czarną oraz brązową. Należy je krzyżować jedynie z osobnikami standardowymi. Nowe odmiany barwne występują z mniejsza częstotliwością w populacji, toteż są droższe w handlu.


szynszyl ZACHOWANIE
(...)

POMIESZCZENIE
(...)

KARMIENIE
(…)

CIĄŻA i PORÓD

U młodych osobników rozpoznanie płci bywa trudne (odległość między ujściem układu moczowo-płciowego a odbytem). U osobników męskich dojrzałych płciowo widoczne są jądra. Samica jest dojrzała płciowo w wieku 6 miesięcy, wtedy ma regularne co 28-35 dni ruje,( jednak może zajść w ciążę i wcześniej ale najlepszy wiek to 6 miesięcy). U samicy gotowej do kopulacji ujście pochwy zmienia kształt ze szczelinowatego na owalny. Ciążą trwa 111 dni (są też przypadki dłuższych 120 dniowych ciąż jak i krótszych 90-95 dniowych). Ciekawostką jest to, że szynszyla posiada łożysko dodatkowe- nie występujące u innych ssaków. Objawy ciąży: wzrost masy ciała o 25-30 gram/każdy miesiąc ciąży, zwiększony apetyt, samica częściej pije wodę i oddaje mocz, szybko się męczy, często leży na boku.
UWAGA! samic w ciąży nie należy niepotrzebnie łapać ani transportować! Poród odbywa się przeważnie nocą lub wczesnym rankiem i trwa od kilku minut do 2-3 godzin. Liczebność miotu 1-4 młode, które są karmione przez matkę około 56 dni. Szynszyle niestety charakteryzują się wysoką zamieralnością zarodków - prawie 30% z nich ginie. Nowonarodzone szynszylki widzą i są pokryte futrem, posiadają już wykształcone zęby (4 siekacze i 8 trzonowców). Przez pierwsze dni nie powinno się samicy niepokoić, wyciągać z klatki, dotykać młodych ani wymieniać ściółki.

Generalnie szynszyle są zwierzętami odpornymi. Nie powinny przebywać w przeciągu, ani być narażone na bezpośrednie nasłonecznienie.
Najczęstsze problemy zdrowotne wynikają z błędów w diecie (typu biegunki, wzdęcia), czy zatruć po konsumpcji szkodliwych roślin domowych. Kiedy zwierzę nie ma możliwości ścierania zębów dochodzi do przerostu siekaczy. obieranie pokarmu jest utrudnione, występuje osłabienie, zwiększenie wydzielania śliny, czy łzawienie. Skrócenie przerośniętych siekaczy może być wykonane w gabinecie weterynaryjnym.
Niektóre osobniki reagują alergicznie – łzotokiem- na pylące siano lub trociny.




tekst:
dr n. wet. Joanna Zarzyńska
dr Paweł Zarzyński

zdjęcia:
dr n. wet. Agnieszka Piastowska
pozowała: "Pecenia"






Koza - inteligentny przeżuwacz




koza Hodowla kóz w Polsce przeżywa swoje wzloty i upadki. Decydują o tym przede wszystkim względy ekonomiczne, bowiem raz mówi się o walorach kóz jakimi są niskie koszty ich utrzymania, a innym razem okazuje się, że aby czerpać zyski nie tylko ze sprzedaży mleka, lecz również jego przetworów, należy dokonać pokaźnych inwestycji związanych z urządzeniem serowarni.


Jednak wiele osób, które przy różnych okazjach zetknęły się z tymi wyjątkowo komunikatywnymi przeżuwaczami nie widzi w nich potencjalnego źródła dochodów, lecz zwierzę towarzyszące człowiekowi na podobieństwo ulubionego psa. Zwierzę, które dzięki swojej inteligencji i przywiązaniu może z powodzeniem zyskać sobie miano najlepszego przyjaciela na czas nie krótszy niż żywot ulubionego szczekającego czworonoga.


KOZA SAANEŃSKA

Ras kóz na świecie, istnieje ponad 70, często jednak występują one tylko na określonym obszarze i należą do ras ginących. Najpopularniejszą rasą kóz użytkowych w Europie jest koza saaneńska, lub jej odmiany otrzymane po skrzyżowaniu i selekcj
i lokalnych ras kóz białych, zwane białymi uszlachetnionymi (niemieckimi, czeskimi, polskimi itd.). Pierwotnym miejscem pochodzenia kozy saaneskiej jest dolina rzeki Saany w Szwajcarii położona w południowej części kantonu berneńskiego. Kozy saaneńskie lub uszlachetnione nimi odmiany kóz lokalnych przez długie lata selekcjonowane były z powodzeniem pod kątem wydajności mlecznej. Są to więc kozy wysokomleczne - w koziej rodzinie są rekordzistkami, potrafią dać do 5 litrów mleka dziennie! Nie przeszkadza to jednak męskim przedstawicielom tej rasy służyć za zwierzęta pociągowe. Kozły ważą od 80 do 120 kg i są w stanie pociągnąć wózek z dzieckiem, a w parze nawet dorosłego człowieka. Kozy są nieco lżejsze (50- 90 kg) i niższe, średnio wysokość w kłębie w tej rasie waha się między 70 a 85 cm. Rasa saaneńska charakteryzuje się jednolicie białym umaszczeniem i równomiernie krótkim włosem, czasami można spotkać umaszczenie kremowe (dość rzadko spotykane i mało popularne wśród hodowców). Kozły często mają pokaźną brodę schodzącą aż na szyję i łączącą się tam z grzywą, zadbane i wyczesane wyglądają imponująco. Kozy zadowalają się małą bródką i obowiązkowo dwoma wyrostkami skórnymi na podgardlu zwanymi dzwonkami. Uszy postawione pionowo skierowane są ku przodowi, wyjątek stanowią tu kozy białe uszlachetnione czeskie, których uszy są bardzo małe (zaledwie 2-3 cm), zmienia to całkowicie wygląd zwierzęcia. Wśród kóz saaneńskich występują osobniki rogate i bezrożne (bezrożność jest cechą dominującą) należy jednak wziąć pod uwagę fakt, iż po osobnikach męskich, genetycznie bezrożnych często rodzą się obojnaki (zwierzęta posiadające cechy zarówno męskie jak i żeńskie, raczej niezdolne do rozrodu).
koza Dojrzałość płciową kozy osiągają już w wieku pięciu miesięcy, jeśli więc ktoś zdecyduje się na trzymanie pary tych zwierząt musi pamiętać o ich rozdzieleniu, aż do czasu kiedy kózka osiągnie masę ciała (30-40 kg) pozwalającą na pokrycie jej bez szkody dla potomstwa i jej samej. Decydując się na rozmnażanie kóz saaneńskich w hodowli amatorskiej trzeba być przygotowanym na ewentualne zdajanie mleka (często produkcja mleka jest wyższa niż zapotrzebowanie koźląt) w ten sposób uniknie się stanów zapalnych gruczołu mlecznego, na które kozy tej rasy są szczególnie podatne. Jeśli nie podejmujemy się pracy hodowlanej musimy wiedzieć, że wraz z nadejściem jesieni (kiedy dni zaczynają się wyraźnie skracać) koza będzie beczeć przez kilka dni.
Kozy saaneńskie są zwierzętami sezonalnymi i właśnie w tym okresie występuje u nich ruja. W tym czasie są nerwowe i często nie przyjmują pokarmu, stan ten mija po tygodniu, czasami lecz bardzo rzadko może powtórzyć się na przełomie maja i czerwca. Gdy decydujemy się trzymać kozła należy go wykastrować przed trzecim miesiącem życia. Wykastrowane kozły są łagodniejsze i silniejsze (osiągają większą masę ciała) co może mieć znaczenie jeśli będą nam służyły jako zwierzęta pociągowe. Jeśli kozioł jest niewykastrowany w okresie jesiennym lepiej trzymać go w osobnym pomieszczeniu z dala od domu, wydziela on bowiem charakterystyczny, dość nieprzyjemny zapach.
Kozy saaneńskie mogą więc oprócz swojego towarzystwa, dostarczać również mleka jego amatorom.


KOZA ALPEJSKA
(...)


KOZA TOGGENBURSKA
(...)



Zuzanna Nowak





Powrót do archiwum

Strona główna





Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespół. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.