Przyznaję, że po otrzymaniu zaproszenia - od moich przyjaciół Leona Tarasewicza i Moniki Łukasiewicz, (z którymi spotykamy się od lat na wspólnych posiedzeniach Federacji Europejskiego Związku Hodowców Kur i Gołębi Rasowych oraz na międzynarodowych szkoleniach dla sędziów drobiu) - do wzięcia udziału w sędziowaniu drobiu na wystawie w Warszawie, stanąłem przed wielkim dylematem.
Informacje jakie posiadałem na temat hodowli drobiu w Polsce, nie były zbyt jednoznaczne. To jeszcze bardziej uczyniło interesującą propozycję przyjazdu na wystawę do Polski. Przyjaciel Leon powiedział mi, że ich Stowarzyszenie Hodowców Kur Ozdobnych "Gallus" organizuje pierwszą wystawę kur w Warszawie, na której także inne działające w Polsce Związki i Stowarzyszenia będą prezentować około 1000 sztuk drobiu. Właśnie z tego powodu postanowiłem przyjąć to wyzwanie, w myśl zasady, że lepiej coś raz zobaczyć, niż sto razy o czymś usłyszeć. Organizatorzy byli bardzo zainteresowani sędziowaniem zgodnie z europejskim systemem oceny i europejskim standardem. Na pewno nie będzie przesadą jeżeli powiem, że Leon i Monika są gorącymi zwolennikami i propagatorami eurohodowli i robią wiele na rzecz promocji hodowlanej Polski w Europie.
Do Warszawy przyjechałem w piątek 26.01. rano. Na dworcu czekał na mnie Robert Wójcik, prezes Stowarzyszenia "Gallus". Na początku poznałem jego rodzinę, a następnie pokazano mi hodowlę. Po zakwaterowaniu i zwiedzeniu Warszawy udaliśmy się do wspaniałego centrum Blue City, na którego 3 piętrze odbywała się wystawa. Mam za sobą kilka wystaw, także za granicą, ale w tak wspaniałych wnętrzach i dostępnym dla zwiedzających obiekcie jeszcze wystawy nie widziałem. Ku mojemu zaskoczeniu, kiedy przyszliśmy do hali o 7.00, hala ziała pustką. Po bokach, jeszcze na paletach stały klatki, stojaki, urządzenia do podawana karmy, poidła i pozostałe przedmioty wystawowe, obok tego "zlatywał się" już drób. Byłem naprawdę przerażony i powtarzałem sobie, że nad tym nie da się zapanować. Przywitałem się z przyjaciółmi, zostałem przedstawiony innym osobom. Filigranowa Monika Łukasiewicz powiedziała kilka słów, pokazała schemat wystawy, wydała rozkazy i nagle wszystko dosłownie “wybuchło”. Wierzcie lub nie, ale kiedy grupa około 20 osób zabrała się do ustawiania klatek, oczywiście wraz z całym kierownictwem wystawy, to do 15.00 wystawa wraz z obecnymi na niej zwierzętami była gotowa.
Ku wielkiemu zaskoczeniu przewodniczący wystawy odbył rozmowę telefoniczną, z której dowiedział się, że niemieccy sędziowie nie mogą niestety przyjechać, a po chwili otrzymał kolejną wiadomość, że sędzia z Rosji również nie przybędzie. Myślałem, że to już koniec. Dlatego też wystąpiłem z propozycją rozpoczęcia sędziowania już w piątek, by jak najwięcej zwierząt otrzymało oceny. Jak już wspomniałem zwierzęta oceniano zgodnie ze Standardem Europejskim i systemem kartkowym. Byłem zaskoczony różnorodnością ras na wystawie. Prawie wcale nie było przedstawicieli ras ciężkich, przytłaczającą większość tworzyły rasy czubate, o osobliwych kształtach oraz bojowce duże i miniaturowe.
Swoje sędziowanie i ocenianie rozpocząłem od kur padewskich. Było ich na wystawie 56 sztuk w 7 odmianach barwnych, również o lokowanej strukturze upierzenia. Najlepszej jakości był biały kogut gładki, w klatce 201, (97 punktów - hodowca J. Libera). Kogut wyróżniał się wspaniałym kształtem tułowia, nadzwyczajnie ukształtowanym czubem i brodą, pięknie osadzonym i noszonym okrągłym i bujnym ogonem. Z lokowanych bardzo wysokiej jakości była czarna kura w klatce 216 (96 punktów - hodowca M. Grzybko). Cała ekspozycja kur padewskich składała się z ptaków lepszej lub gorszej jakości, wady występowały głównie w szerokości piersi, noszeniu tułowia, kształcie ogona, nierównomiernej linii oraz w barwie skoków. Czub i broda muszą być okrągłe i bujne.
Dalej oceniałem rasy czubate, a mianowicie kury białoczuby holenderskie, występujące w barwnych odmianach: czarnych, żółtych, czerwonych, białych, niebieskich, perłowych oraz ich formy lokowane. Najlepszy kogut i kura o białym ubarwieniu były w klatce 221 (96 punktów i 96 punktów znów dla hodowcy M. Grzybko). Na tym zakończyłem ocenianie w piątek, w godzinach nocnych.
Po 5 godzinach snu, w sobotę zabrałem się ponownie do pracy...

Sędzia federacyjny Peter Zuffa

Tłumaczenie oryginału Irena Chmielewska

---

Haflingery

"Haflingery - złote konie o złotym sercu" - to tytuł książki Johannesa Schweisguta, opisującego tę rasę koni. Autor zawarł w niej to, co najbardziej wyróżnia haflingery spośród innych ras. A są to: kasztanowate umaszczenie z konopiastą grzywą i jasnym ogonem oraz łagodne usposobienie i szczególna przydatność koni tej rasy do wszechstronnego użytkowania przez człowieka.


Cechy te utrwalono, początkowo poprzez celowy chów w pokrewieństwie, a następnie dzięki wieloletniej selekcji. Inne cechy charakterystyczne dla koni tej rasy, to:
- niezbyt wysoki wzrost (135-142 cm w kłębie; uważa się, że są to najwyższe konie w typie kuca;
- nieduża głowa, krótkie uszy, duże oczy (widoczny wpływ koni arabskich);
- silna szyja, grzbiet prosty i szeroki, zad zaokrąglony i dobrze umięśniony, nogi dość krótkie i mocne, mocne kopyta, przydatne do pracy w górach;
- długowieczność - konie dożywają 40 lat, ale jednocześnie późno dojrzewają - do pracy nadają się dopiero konie 3,5-letnie.
Konie tej rasy odznaczają się poza tym dużą odpornością na niekorzystne warunki, wytrwałością, dużym temperamentem, a jednocześnie są łagodne i chętne do współpracy z człowiekiem.


Historia rasy rozpoczęła się w roku 1868, gdy z węgierskiej stajni Babolna sprowadzono w Alpy, do wsi Haflinger - ogiera czystej krwi arabskiej, imieniem El Bedavi XXII. Tym ogierem kryto miejscowe klacze koników górskich, aby ukształtować i uszlachetnić miejscowy typ koni. W 1874 roku, po ogierze El Bedavi XXII, urodził się ogierek Goldfuchs 249 Folie, o charakterystycznym dla haflingerów umaszczeniu. Od tego ogiera półkrwi wywodzi się 7 rodów ogierów, od których wywodzi się cała współczesna populacja haflingerów.
Od roku 1874 do lat 30. ubiegłego wieku hodowla koni tej rasy ograniczała się do centralnego rejonu Alp. W latach 30. XX wieku zaczęto je hodować w południowych Niemczech, w Bawarii, a pod koniec II wojny światowej, między innymi za sprawą wojsk amerykańskich, rozprzestrzeniły się w inne rejony świata. Dziś są hodowane w ponad 50 krajach.
Ponieważ wieś Haflinger, leżąca w południowym Tyrolu, w dolinie Sarn, niedaleko Merano we Włoszech w czasach tworzenia się rasy leżała w granicach Cesarstwa Austro-Węgierskiego, Austriacy traktują haflingery jako swoją rasę narodową. W 1921 r. powstał Tyrolski Związek Hodowców Haflingerów, z siedzibą w Ebbs. W 1975 r. powołano Światową Federację Haflingera, również z siedzibą w Ebbs. Miejscowość ta, leżąca w Austrii, w północnym Tyrolu, tuż przy granicy z Niemcami, zyskała światową sławę dzięki źrebięciarni, będącej obecnie centrum rozrodu haflingerów. Tu odbywają się przeglądy młodych koni i wybory ogierów do rozrodu. Corocznie aukcje koni ściągają do tej miejscowości tłumy hodowców i turystów.




tekst i zdjęcia:
dr inż. Mirosław Piasecki
Kierownik Wydziału Zwierząt Kopytnych Miejski Ogród
Zoologiczny we Wrocławiu

Jaszczurki wywierają na nas ogromne wrażenie przywodząc swym wyglądem dawno minioną epokę dinozaurów oraz przywołując w pamięci zasłyszane w dzieciństwie legendy o smokach.


Do najbardziej niesamowitych, i zarazem najokazalszych, przedstawicieli tych gadów należą warany. Znanych jest ok. 50 gatunków tych zwierząt. Największy z nich - waran z Komodo (Varanus comodoensis) osiąga do 3,5 m długości (jeszcze 100 lat temu na wolności spotykano podobno nawet 5-metrowe osobniki) i może stanowić realne zagrożenie dla życia człowieka. Oczywiście zwierzęcia tego nie spotyka się w amatorskich hodowlach terraryjnych (w Polsce można je podziwiać w ogrodzie zoologicznym w Poznaniu). Niewiele mniejsze (do 2,0-2,5 m długości) są waran leśny (Varanus salvator) oraz waran nilowy (Varanus niloticus) oferowane sporadycznie w sprzedaży. Opieka nad takim olbrzymem wymaga jednak sporych umiejętności i doskonałych warunków lokalowych. Dlatego wszystkim miłośnikom “smoków” chcielibyśmy polecić nieco mniejszą ich wersję, czyli warana stepowego (Varanus exanthematicus). Choć nie osiąga on tak imponujących rozmiarów jak jego krewniak z wysp Komodo możemy zagwarantować, że opieka nad nim oraz możliwość obserwowania tej pięknej jaszczurki zapewni każdemu terraryście nie mniejszą dawkę emocji i wrażeń. Jednak uwaga! Zdecydowanie nie jest to dobry pupil dla początkujących miłośników gadów! Dlatego widząc w sklepie zoologicznym młodego warana nie dajmy się ponieść decyzji chwili. Rzeczywiście, ciekawskiemu maluchowi trudno się oprzeć.... ale pamiętajmy, że dorosły osobnik osiąga duże rozmiary (ponad 1 metr), a mimo łatwości oswajania będzie wymagał od swego opiekuna sporego doświadczenia i wprawy.


Środowisko naturalne
(...)

Wygląd zewnętrzny
(...)

Przy zakupie
(...)

Terrarium
(...)

Żywienie
(...)

Oswajanie

Po nabyciu młodego osobnika (15-30 cm) pozwalamy mu początkowo na zapoznanie się z nowym środowiskiem i terrarium. Ograniczmy manipulację do minimum (karmienie, sprzątanie), pozwalając, aby zwierzę oswoiło się z naszą obecnością w pobliżu terrarium. Kiedy już nie będzie reagowało histerycznie na nasz widok, można zacząć wkładać rękę do terrarium i np. podając owada karmowego oswajać jaszczurkę z naszym zapachem. Następnym krokiem jest chwytanie zwierzęcia i przetrzymywanie na ręku. Chwyt musi być na tyle mocny, aby jaszczurka się nie wyrwała. Waran może nas straszyć sykiem i biciem ogonem, ew. gryzieniem, ale przy tej wielkości nie jest w stanie uczynić nam krzywdy (co innego okaz dorosły). Stopniowo przyzwyczaja się i uspokaja, ale musimy być konsekwentni i powtarzać tę czynność codziennie.
Jeśli nabywamy osobnika starszego zdecydujmy się na taki egzemplarz, który miał częsty kontakt z opiekunem, gdyż zwierzę ponad 0,5 metrowe w swojej obronie może nas dotkliwie poturbować i pokaleczyć (z utratą palców włącznie!). Niemniej jednak oswojenie warana jest niezbędnym warunkiem w chowie tych zwierząt, w przeciwnym wypadku opieka nad osobnikiem dorosłym może być utrudniona, a nawet wręcz niemożliwa.
Oswojonego warana możemy wypuszczać na niezbyt długie spacery (są one wskazane dla prawidłowego funkcjonowania aparatu ruchowego i zapobiegają otłuszczeniu). Początkowo ograniczamy przestrzeń do jednego pokoju, stopniowo rozszerzając ją na całe mieszkanie. Zabezpieczamy wszystkie otwory, w które jaszczurka mogłaby się wcisnąć (podłoga nie powinna być myta środkami chemicznymi). Można od czasu do czasu urządzić kąpiel w wannie (poziom wody dostosowany do brodzenia).
Jeśli mamy możliwość, latem warto umieścić pupila w wolierze zewnętrznej, albo wyprowadzić do ogrodu, aby skorzystał z kąpieli słonecznej. Dobrym rozwiązaniem jest zbudowanie dla niego dość wysokiej zagrody (min. 1 m wysokości), w obrębie której mógłby się swobodnie poruszać. Uwaga: zarówno w domu jak i w ogrodzie nalezy bezwzględnie odizolować od warana inne zwierzęta domowe, a zwłaszcza psy. Większość waranów reaguje niezwykle agresywnie na ich widok zaś ewentualna konfrontacja mogłaby się skończyć bardzo smutno i to dla obydwu stron.



tekst i zdjęcia:

dr wet. Joanna Zarzyńska
dr inż. Paweł Zarzyński

---

Oczko wodne

Wyposażenie - krok po kroku