Boom na tę rasę w naszym kraju zakończył się w latach 90. Szczęśliwie pozostało grono zaangażowanych i świadomych miłośników tych nieocenionych stróżujących "niedźwiedzi".

Historia rasy
(...)

Wygląd
(...)

Charakter
(...)

Wychowanie
Konsekwencja, wyrozumiałość i siła są niezbędne, aby być "przewodnikiem stada" dla kaukaza. Absolutnie nie nadaje się na pierwszego psa niedoświadczonego właściciela. Osoby nadpobudliwe, nadwrażliwe, niezdecydowane, nie potrafiące zapanować nad własnymi emocjami nigdy nie powinny nabywać psa tej rasy.
Z reguły owczarki kaukaskie mają tylko jednego, uznanego przez nich pana. Należy jednak dążyć do tego, aby wszyscy w rodzinie mogli psa kontrolować pod każdym względem i aby to zapewnić - każdy musi w różnym stopniu zajmować się psem. W ten sposób pies przywyknie do tego, że jest na dole hierarchii rodzinnej i nie będzie próbował zdominować mniej zdecydowanych domowników. Najlepiej szczenięta lub psy dorastające chować w domu, w stałym kontakcie z ludźmi. Szczeniaka nie powinno się izolować (zamykać w kojcu), dbając tylko o prawidłowe żywienie. Owczarki kaukaskie mają doskonałą pamięć, potrafią zapamiętać na całe życie złe traktowanie w wieku szczenięcym.
Pies nigdy nie powinien przekonać się, że jest silniejszy od właściciela (żadnych zabaw siłowych!!) - bo będzie te siłę wykorzystywał. Nigdy też nie okazujmy psu, że się go boimy. Nigdy nie należy pobudzać go do agresji. Same po ukończeniu pierwszego roku życia stają się bardziej agresywne.
Owczarek kaukaski nie jest psem, którego da się do czegokolwiek zmusić, należy więc rozpocząć socjalizację i kształcenie od najmłodszych lat. Psa wychowujemy konsekwentnie systemem nagród, nigdy nie stosujmy przemocy. W przypadku kaukazów należy zawsze pamiętać, aby lekcje były częste, lecz krótkie. Dobrze jednak poddać go podstawowemu szkoleniu na posłuszeństwo, pod okiem fachowca. Psy wystawowe, przeznaczone do hodowli muszą uprzednio zaliczyć specjalne testy psychiczne.


Utrzymanie
Pies kompletnie nie nadaje się do trzymania w warunkach miejskich, w bloku. Okolice będą traktować jak swój teren, co może być niezwykle uciążliwe. Przy tym źle znoszą one małe przestrzenie (lęki klaustrofobiczne) i pozostawione w zamknięciu mogą wykazywać zachowania destrukcyjne, bądź agresywne. Kaukazy są idealne dla właścicieli posesji – szczeniętom do 6 miesiąca pozwalamy przebywać w domu, a potem, stopniowo przyzwyczajamy go do kojca. Powinien być zlokalizowany w miejscu zacisznym, osłoniętym od wiatru, do kojca powinny docierać rozproszone promienie słoneczne. Dobrze jeżeli kojec jest widoczny z okna domu. Powinien składać się z części wybiegowej oraz ustawionej wewnątrz budy. Pies jak najczęściej musi spędzać jak najwięcej czasu luzem na terenie posesji. Osobniki stale zamknięte, czy “łańcuchowe” nie będą się prawidłowo rozwijać fizycznie. Do tego mogą dojść zaburzenia psychiczne związane z izolacją. Warto też prowadzać psa na spacery (uwielbiają wodę i śnieg), które pozwolą mu na zapoznanie się z różnorodnymi bodźcami i prawidłową socjalizację.
Ponieważ rasa ta umieszczona jest na liście MSWiA dotyczącej ras tzw. "groźnych", po zakupie psa zgłaszamy się do gminy po zezwolenie na jego posiadanie, jednocześnie potwierdzając dokumentami, iż mamy odpowiednio zabezpieczony teren. Czyli mocne ogrodzenie (wysokie- kaukazy świetnie skaczą ; i uniemożliwiające podkopanie) i wyraźne oznakowanie (np. tabliczka) informująca o obecności niebezpiecznego psa.


Pielęgnacja i zdrowie
(...)





dr Joanna Zarzyńska
dr inż. Paweł Zarzyński

Dziękujemy za udostępnienie zdjęć i pomoc merytoryczną Paniom Annie i Justynie Rowińskim, hodowla Hunza&di Ca' Bastiani

http://www.hunza.psiaki.pl

---

Świergotka czarnogłowa

Psephotus dissimilis (Collett, 1898)

Andrzej Jarosz

---

Okoń

Piękniś z naszych wód

Okoń (Perca fluviatilis), zwany gwarowo garbusem, okłoniem lub dawniej kostyrzem, to gatunek wciąż jeszcze liczny w naszych wodach. Niestety jakość struktury populacji pozostawia wiele do życzenia. Jest drapieżnikiem bardzo cenionym przez wędkarzy i smakoszy rybiego mięsa. Jedni chcą go za wszelką cenę chronić przepowiadając rychłą zagładę gatunku, drudzy wprost przeciwnie - wyłapaliby go do ostatniego ogona.

Okoń jest jednym z najpiękniej ubarwionych naszych krajowych gatunków ryb. Zwraca uwagę ciemne (turkusowo-czarne) z zielono-oliwkowym połyskiem ubarwienie grzbietu. Boki ciała są zielono-stalowe z 6-8 poprzecznymi, czarnymi, smugowatymi pasami. Brzuch zaś jaśniejszy, zwykle srebrzysto-biały. Płetwy brzuszne, odbytowa oraz ogonowa mają czerwonawe zabarwienie. Charakterystyczna dla okonia jest podwójna płetwa grzbietowa, przy czym pierwsza jej część posiada twarde, ostro zakończone promienie i czarną plamkę przy tylnej krawędzi. Pokrywy skrzelowe zakończone ostrym kolcem. Łuski są małe i twarde, tzw. grzebieniaste (ktenoidalne) zaopatrzone w malutkie wyrostki. Okoń podobnie jak wiele innych gatunków ryb drapieżnych ma zamknięty pęcherz pławny (reguluje głębokość zanurzenia poprzez zmianę ciężaru właściwego zwierzęcia), co sprawia, że zaczyna on dobrze żerować dopiero po ustabilizowaniu się ciśnienia atmosferycznego.


EKOLOGIA GATUNKU

W Polsce okoń jest gatunkiem pospolitym niemalże we wszystkich stojących i wolno płynących typach wód oraz strefach przybrzeżnych Bałtyku. Gatunek bardzo plastyczny, potrafiący przystosować się do niemal każdych warunków środowiskowych, mimo dość małej tolerancji na brak tlenu w wodzie.
Samce dojrzewają do rozrodu wcześniej, zwykle w 2-3, a samice w 3-4 roku życia.
Tarło przebiega od kwietnia (niekiedy już w marcu) do maja. Ryby wybierają do rozrodu miejsca zaciszne, płytkie, porośnięte roślinnością zarówno podwodną, jak i wynurzoną, w pobliżu zatopionych w wodzie gałęzi drzew, wśród kamieni, bali itp. W temperaturze wody 12-15 ° C larwy wykluwają się po 9-13 dobach. Gatunek jest płodny, bo dobrze wyrośnięta samica może złożyć nawet do 300 tys. ziaren ikry, która układa się w wodzie w charakterystyczne długie, śluzowate wstęgi. Problem jednak tkwi w tym, iż udział w rozrodzie takich wyrośniętych samic jest ostatnimi laty znikomy. To głównie ledwo dojrzałe sztuki przystępują do tarła i przez to liczba złożonych jaj jest często wielokrotnie mniejsza.
Wylęg okonia żywi się zooplanktonem, a narybek także larwami owadów. Jest bardzo żarłoczny i w pierwszym roku jego wzrost jest najbardziej intensywny. Po osiągnięciu około 15 cm drapieżnik przechodzi na odżywianie się niewielkimi rybami (słonecznice, ukleje, cierniki, różanki, płocie itp.), choć nie gardzi owadami wodnymi i ich larwami, skorupiakami czy skąposzczetami. Wyrośnięte sztuki mają bardziej wyszukane preferencje pokarmowe i polują np. na kiełże czy pozbawione pancerzy raki w okresie wylinki. Jako kanibale chętnie pożerają swoich współbraci. Młode osobniki polują w stadzie, starsze w małych grupach, zaś bardzo duże okazy - samotnie. Te ostatnie często zapuszczają się w strefę pełnej wody. Ofiarę ścigają dopóki ta nie opadnie z sił i pożerają od ogona. Ze względu na taki sposób żerowania okoń lubi wody o jak największej przezroczystości, a z tym jak wiadomo jest coraz większy problem.


OKOŃ, OKONIOWI NIERÓWNY
(...)

POŁÓW
(...)

PRAWO I REKORDY
(...)







tekst i zdjęcia
dr Hubert Zientek

---

Kawa arabska