 
| ||
 | ||
 |
||
Sierpień 2008
Sebrytka
Sebrytki są to niezwykłe i piękne kurki. Ich powstanie zawdzięczamy Sir Johnowi Sebrightowi, który po 30 latach samodzielnej pracy wyhodował jedną z najbardziej fascynujących i uroczych ras kur miniaturowych. Przeniósł on m.in. rysunek piór charakterystyczny dla złotych i srebrnych czubatek polskich brodatych.
Sebrytki mimo swej urody, nie mają zbyt wielu zwolenników w naszym kraju. Jakość niektórych osobników hodowlanych, niestety, zostawia wiele do życzenia.
Kurki tej rasy muszą charakteryzować się krótkim, przysadzistym korpusem oraz żwawym usposobieniem i dużą odwagą. Wielu hodowców mówi o tych kurkach w następujący sposób: "małe ciałem, wielkie duchem".
Skrzydła ich noszone są praktycznie pionowo, ale nie mogą zawadzać o podłoże. Grzebyk zarówno u kur, jak i u kogutów musi być różyczkowy, z tym, że sporo większy jest u kogutów. Tylny koniec grzebienia charakteryzuje się prostym i ostro zakończonym kolcem.
Za osobniki wadliwe uważa się ptaki osowiałe, mało ruchliwe. Poza tym za wadliwe uważane są ptaki nadmiernie wyprostowane, zbyt wysokie, o nieregularnym rysunku na piórach oraz o "samczych" ozdobach skórnych u kurek. Do wad można jeszcze zaliczyć matowe i zbyt wąskie pióra oraz u kogutów za krótki, silnie opadający czubek na tylnym końcu grzebyka.
Kurki sebrytek charakteryzują się silnym instynktem macierzyńskim i chętnie wysiadują jaja. Koguty zaś odznacza niezwykła opiekuńczość wobec swoich partnerek i swoich potomków.
Kurczaki sebrytek wykluwają się zazwyczaj 19 dnia, a nie jak w przypadku innych ras 21 dnia. Zaraz po wylęgu możemy rozróżnić płeć młodych kurczaków - kogutki mają mały, ale widoczny kolec na końcu grzebyczka. Kurczaki rosną dosyć szybko i po upływie około dwóch miesięcy są dość dobrze rozwinięte i już wtedy można zauważyć, co są warte.
Jak wszystkie młode pisklęta muszą mieć czysto, sucho i przede wszystkim ciepło. Sebrytki są najbardziej spośród wszystkich chorób, wrażliwe na chorobę Mareka. Profilaktyka więc polega na szczepieniu młodych, jednodniowych piskląt.
W hodowlach spotykane są najczęściej odmiany złota i srebra. Nie obce są także sebrytki o niebieskiej czy wielbłądziej barwie.
tekst i zdjęcia:
Łukasz Olczyk
Korońce
Sebrytki mimo swej urody, nie mają zbyt wielu zwolenników w naszym kraju. Jakość niektórych osobników hodowlanych, niestety, zostawia wiele do życzenia.
Kurki tej rasy muszą charakteryzować się krótkim, przysadzistym korpusem oraz żwawym usposobieniem i dużą odwagą. Wielu hodowców mówi o tych kurkach w następujący sposób: "małe ciałem, wielkie duchem".
Skrzydła ich noszone są praktycznie pionowo, ale nie mogą zawadzać o podłoże. Grzebyk zarówno u kur, jak i u kogutów musi być różyczkowy, z tym, że sporo większy jest u kogutów. Tylny koniec grzebienia charakteryzuje się prostym i ostro zakończonym kolcem.
Za osobniki wadliwe uważa się ptaki osowiałe, mało ruchliwe. Poza tym za wadliwe uważane są ptaki nadmiernie wyprostowane, zbyt wysokie, o nieregularnym rysunku na piórach oraz o "samczych" ozdobach skórnych u kurek. Do wad można jeszcze zaliczyć matowe i zbyt wąskie pióra oraz u kogutów za krótki, silnie opadający czubek na tylnym końcu grzebyka.
Kurki sebrytek charakteryzują się silnym instynktem macierzyńskim i chętnie wysiadują jaja. Koguty zaś odznacza niezwykła opiekuńczość wobec swoich partnerek i swoich potomków. Kurczaki sebrytek wykluwają się zazwyczaj 19 dnia, a nie jak w przypadku innych ras 21 dnia. Zaraz po wylęgu możemy rozróżnić płeć młodych kurczaków - kogutki mają mały, ale widoczny kolec na końcu grzebyczka. Kurczaki rosną dosyć szybko i po upływie około dwóch miesięcy są dość dobrze rozwinięte i już wtedy można zauważyć, co są warte.
Jak wszystkie młode pisklęta muszą mieć czysto, sucho i przede wszystkim ciepło. Sebrytki są najbardziej spośród wszystkich chorób, wrażliwe na chorobę Mareka. Profilaktyka więc polega na szczepieniu młodych, jednodniowych piskląt.
W hodowlach spotykane są najczęściej odmiany złota i srebra. Nie obce są także sebrytki o niebieskiej czy wielbłądziej barwie.
tekst i zdjęcia:
Łukasz Olczyk
Korońce
największe gołębie świata
Przyglądając się tym niezwykłym ptakom, możemy odnieść wrażenie, że mamy do czynienia z jakimiś niezidentyfikowanymi kurakami. Do takiego wniosku skłaniają (szczególnie tych mniej wtajemniczonych), naziemny tryb życia, okazały wachlarzowaty czub na głowie, a przede wszystkim sylwetka i wielkość, przypominające niewielką indyczkę.
Korońce, bo o nich tu mowa, są przedstawicielami rzędu gołębiowych (Columbiformes), rodziny gołębiowatych (Columbidae) i podrodziny korońców (Gourinae) reprezentowanej przez trzy gatunki. Wszystkie zamieszkują nizinne lasy deszczowe Nowej Gwinei i pobliskich wysp. Niekiedy spotykane w wilgotnych lasach górskich do 350 m n.p.m. Polowania oraz odłowy do licznych ptaszarni świata, a także wycinka lasów doprowadzająca do zmniejszania się ich naturalnych siedlisk, spowodowały, że populacje korońców drastycznie zmalały. Obecnie są gatunkami zagrożonymi, wpisanymi do Czerwonej Księgi, objęte konwencją o międzynarodowym handlu zagrożonymi gatunkami dzikiej fauny i flory CITES. Aby nie dopuścić do wyginięcia tych pięknych ptaków, został opracowany plan ochrony gatunków, łącznie z planem hodowlanym, w których bierze udział wiele instytucji zoologicznych.
Cechami charakterystycznymi korońców są: pokaźna jak na gołębie wielkość, osiągają bowiem do 75 cm długości i do 2,5 kg masy ciała, długie nogi, na głowie jedyny w swoim rodzaju wachlarzowaty, koronkowy czub, utworzony ze sztywnych piór z postrzępionymi promieniami oraz szesnaście sterówek w ogonie (inne gatunki gołębi mają ich zwykle dwanaście). Ponadto obie płcie ubarwione są jednakowo. Samce nieco większe od samic. Poszczególne gatunki (Goura cristata, Goura scheepmakeri, Goura victoria) różnią się nieznacznie ubarwieniem.
Korońce prowadzą osiadły tryb życia. Żyją na dnie lasów deszczowych, często w pobliżu wybrzeża morskiego i innych zbiorników wodnych. Podobnie jak bażanty, w ciągu dnia przebywają na ziemi. Noce spędzają na drzewach, skąd rano zlatują na ziemię i poszukują pokarmu. Najintensywniej żerują właśnie rano i po południu. Żywią się jagodami i innymi owocami, leżącymi na ziemi, nasionami, zielonymi częściami roślin oraz owadami, mięczakami i skorupiakami, które zbierają na brzegach wód. Gniazda budują na drzewach, nawet do 15 metrów nad ziemią. Jest to solidna platforma zbudowana z gałązek i patyków, umieszczona na mocnych, rozwidlonych gałęziach, często także wśród liści epifitycznej paproci Asplenium nidus.
Tokujący samiec wydaje miękkie, buczące, przeciągłe dźwięki buuuuh, kłania się prezentując swojej partnerce piękny pióropusz, unosi skrzydła i rozpościera ogon. Samica w tym czasie biega wokół samca, unosi skrzydła i zbliża dziób do dzioba partnera. W zniesieniu jedno białe jajo o średnich wymiarach 57,5 x 41,1 mm. Inkubacja trwa 28 dni. Wysiadują oba ptaki na zmianę. Samiec krócej, od godziny 10 do około 17, przez pozostałą część dnia i w nocy samica. Ptak, który zmienia w wysiadywaniu partnera, przynosi w dziobie gałązkę i uzupełnia gniazdo. Pisklę o ciemnej, niemal czarnej skórze, karmione jest przez samicę i samca. W pierwszej fazie życia otrzymuje papkę czyli serowatą wydzielinę wola, a następnie pokarm stały rozmiękczany w wolach rodziców. Pięciotygodniowy ptak uzyskuje zdolność lotu i zwykle w tym czasie opuszcza gniazdo. Sześciotygodniowy pobiera samodzielnie pokarm, ale dokarmiany jest przez samca do ósmego tygodnia. Dojrzałość płciową uzyskują osobniki dwuletnie, tworzą trwałe pary. Poza okresem rozrodczym przebywają w niewielkich grupkach od 2 do 10 ptaków. Latają ociężale i niechętnie.
Kiedy po raz pierwszy sprowadzono korońce do Europy, dokładnie nie wiadomo. Przypuszcza się, że przypłynęły holenderskim statkiem w końcu XVII wieku. Pierwsze odchowy miały miejsce w ogrodzie zoologicznym w Londynie, w latach 1849-1850. Były to jednak mieszańce pochodzące z krzyżówki korońca siodłatego z korońcem plamoczubym. W 1850 roku, w paryskim ogrodzie botanicznym odchowano czyste korońce siodłate, w 1881 roku korońce błękitne, a w latach 1903-1904 korońce plamoczube, wszystkie we Francji.
Chów i hodowla
(...)
Gatunki
1. Koroniec siodłaty (Goura cristata) Pallas, 1764
Głowa, czub, szyja, pierś i brzuch popielato niebieskie. Wokół oczu ciemnoniebieska plama, tęczówki czerwone. Wierzch ciała (siodło) i pokrywy skrzydeł purpurowo kasztanowate. Na skrzydłach białe lusterka. Szary ogon zakończony jasno szarą pręgą. Prócz formy nominalnej Goura cristata cristata, żyjącej w północno-zachodniej części Nowej Gwinei po zalew Etna na wschodzie, występuje jeszcze podgatunek Goura cristata minor zamieszkujący wyspy leżące na zachód od Nowej Gwinei, jak: Waigea, Batanta, Salawati i Mispol.
2. Koroniec plamoczuby (Goura Victoria)
(...)
3. Koroniec błękitny (Goura scheepmakeri)
(...)
Andrzej Jarosz
Linker
Kuce te, o ciekawym umaszczeniu i historii zyskują coraz szerszą rzeszę wielbicieli. Ekstensywna hodowla prowadzona jest w Irlandii oraz Północnej Anglii. Bardzo różne jest nazewnictwo rasy: Irish colored Cob, Irish Cob, Backys, Battys (Irlandia) Gypsys, Gypsy Cobs, Gypsy Cob Vanner (Wielka Brytania).
Historia
(...)
Wygląd
Koń średniej wielkości (wysokość w kłębie 135-150 cm), sylwetka wpisana w prostokąt, mocna budowa ciała, gruby kościec. Rasa jest stosunkowo niewyrównana w typie. Umaszczenie karo-srokate i gniado-srokate preferowane, choć inne umaszczenia dopuszczalne. Cyganie uważają tinkery z przewagą bieli (z. ang Fancy) za cenniejsze. Unikalny układ plam pozwalał na identyfikacje zwierzęcia. Głowa proporcjonalna do reszty ciała, stosunkowo duża, profil garbonosy dopuszczalny, uszy stosunkowo długie, dobrze osadzone. Oczy duże, o inteligentnym wyrazie. Silne ganasze.
Szyja mocna, dobrze umięśniona stosunkowo krótka, łukowato wysklepiona w górnej linii, harmonijnie przechodząca w linię grzbietu. Łopatki często strome, powinny być długie i szerokie. Kłąb słabo zaznaczony. Klatka piersiowa szeroka i głęboka. Kłoda długa, mocna, szeroka, często beczkowata. Zad lekko ścięty, mocny, szeroki, bywa rozłupany.
Kończyny mocne, muskularne, pęciny krótkie, puszka kopytowa duża, o mocnym rogu. Kolana płaskie. Tylne kończyny ustawione nieco zbieżnie. Obfita, jedwabista grzywa (długa, gęsta, często falista), ogon (często długi do ziemi, cienki i ciężki, dawniej mówiło się, że utrudnia on złapanie przez obcą osobę zwierzęcia) oraz szczotki pęcinowe (zaczynające się pod kolanem, zakrywające kopyta). Owłosienie pęcin ( z ang. feather) jest związane z genem recesywnym i jest cechą, która się kumuluje. Łącząc dwa owłosione osobniki otrzymamy jeszcze lepsze potomstwo (w tej rasie klacze również mają obfity włos! u ogierów powinno być tony włosów na nogach). Zdarzają się osobniki ze skąpymi szczotkami pęcinowymi, co uważa się za wadę. W cygańskiej bibli hodowców uznaje się zasadę, że tanie konie są słabo owłosione (amerykańska wersja: każdy włos jest wart dolara).
Kuce mają widowiskowe chody, o wysokiej akcji kończyn. Długi wykrok. Doskonały, wydajny galop.
Charakter i usposobienie
(...)
tekst:
dr Joanna Zarzyńska
dr Paweł Zarzyński
Materiał zdjęciowy został udostępniony dzięki uprzejmości amerykańskiej hodowli Black Forest Shires & Gypsy Horses www.gypsyhorses.com
Korońce, bo o nich tu mowa, są przedstawicielami rzędu gołębiowych (Columbiformes), rodziny gołębiowatych (Columbidae) i podrodziny korońców (Gourinae) reprezentowanej przez trzy gatunki. Wszystkie zamieszkują nizinne lasy deszczowe Nowej Gwinei i pobliskich wysp. Niekiedy spotykane w wilgotnych lasach górskich do 350 m n.p.m. Polowania oraz odłowy do licznych ptaszarni świata, a także wycinka lasów doprowadzająca do zmniejszania się ich naturalnych siedlisk, spowodowały, że populacje korońców drastycznie zmalały. Obecnie są gatunkami zagrożonymi, wpisanymi do Czerwonej Księgi, objęte konwencją o międzynarodowym handlu zagrożonymi gatunkami dzikiej fauny i flory CITES. Aby nie dopuścić do wyginięcia tych pięknych ptaków, został opracowany plan ochrony gatunków, łącznie z planem hodowlanym, w których bierze udział wiele instytucji zoologicznych.
Cechami charakterystycznymi korońców są: pokaźna jak na gołębie wielkość, osiągają bowiem do 75 cm długości i do 2,5 kg masy ciała, długie nogi, na głowie jedyny w swoim rodzaju wachlarzowaty, koronkowy czub, utworzony ze sztywnych piór z postrzępionymi promieniami oraz szesnaście sterówek w ogonie (inne gatunki gołębi mają ich zwykle dwanaście). Ponadto obie płcie ubarwione są jednakowo. Samce nieco większe od samic. Poszczególne gatunki (Goura cristata, Goura scheepmakeri, Goura victoria) różnią się nieznacznie ubarwieniem.Korońce prowadzą osiadły tryb życia. Żyją na dnie lasów deszczowych, często w pobliżu wybrzeża morskiego i innych zbiorników wodnych. Podobnie jak bażanty, w ciągu dnia przebywają na ziemi. Noce spędzają na drzewach, skąd rano zlatują na ziemię i poszukują pokarmu. Najintensywniej żerują właśnie rano i po południu. Żywią się jagodami i innymi owocami, leżącymi na ziemi, nasionami, zielonymi częściami roślin oraz owadami, mięczakami i skorupiakami, które zbierają na brzegach wód. Gniazda budują na drzewach, nawet do 15 metrów nad ziemią. Jest to solidna platforma zbudowana z gałązek i patyków, umieszczona na mocnych, rozwidlonych gałęziach, często także wśród liści epifitycznej paproci Asplenium nidus.
Tokujący samiec wydaje miękkie, buczące, przeciągłe dźwięki buuuuh, kłania się prezentując swojej partnerce piękny pióropusz, unosi skrzydła i rozpościera ogon. Samica w tym czasie biega wokół samca, unosi skrzydła i zbliża dziób do dzioba partnera. W zniesieniu jedno białe jajo o średnich wymiarach 57,5 x 41,1 mm. Inkubacja trwa 28 dni. Wysiadują oba ptaki na zmianę. Samiec krócej, od godziny 10 do około 17, przez pozostałą część dnia i w nocy samica. Ptak, który zmienia w wysiadywaniu partnera, przynosi w dziobie gałązkę i uzupełnia gniazdo. Pisklę o ciemnej, niemal czarnej skórze, karmione jest przez samicę i samca. W pierwszej fazie życia otrzymuje papkę czyli serowatą wydzielinę wola, a następnie pokarm stały rozmiękczany w wolach rodziców. Pięciotygodniowy ptak uzyskuje zdolność lotu i zwykle w tym czasie opuszcza gniazdo. Sześciotygodniowy pobiera samodzielnie pokarm, ale dokarmiany jest przez samca do ósmego tygodnia. Dojrzałość płciową uzyskują osobniki dwuletnie, tworzą trwałe pary. Poza okresem rozrodczym przebywają w niewielkich grupkach od 2 do 10 ptaków. Latają ociężale i niechętnie.
Kiedy po raz pierwszy sprowadzono korońce do Europy, dokładnie nie wiadomo. Przypuszcza się, że przypłynęły holenderskim statkiem w końcu XVII wieku. Pierwsze odchowy miały miejsce w ogrodzie zoologicznym w Londynie, w latach 1849-1850. Były to jednak mieszańce pochodzące z krzyżówki korońca siodłatego z korońcem plamoczubym. W 1850 roku, w paryskim ogrodzie botanicznym odchowano czyste korońce siodłate, w 1881 roku korońce błękitne, a w latach 1903-1904 korońce plamoczube, wszystkie we Francji.
Chów i hodowla
(...)
Gatunki
1. Koroniec siodłaty (Goura cristata) Pallas, 1764
Głowa, czub, szyja, pierś i brzuch popielato niebieskie. Wokół oczu ciemnoniebieska plama, tęczówki czerwone. Wierzch ciała (siodło) i pokrywy skrzydeł purpurowo kasztanowate. Na skrzydłach białe lusterka. Szary ogon zakończony jasno szarą pręgą. Prócz formy nominalnej Goura cristata cristata, żyjącej w północno-zachodniej części Nowej Gwinei po zalew Etna na wschodzie, występuje jeszcze podgatunek Goura cristata minor zamieszkujący wyspy leżące na zachód od Nowej Gwinei, jak: Waigea, Batanta, Salawati i Mispol.
2. Koroniec plamoczuby (Goura Victoria)
(...)
3. Koroniec błękitny (Goura scheepmakeri)
(...)
Andrzej Jarosz
Linker
cygańskie dziedzictwo
Kuce te, o ciekawym umaszczeniu i historii zyskują coraz szerszą rzeszę wielbicieli. Ekstensywna hodowla prowadzona jest w Irlandii oraz Północnej Anglii. Bardzo różne jest nazewnictwo rasy: Irish colored Cob, Irish Cob, Backys, Battys (Irlandia) Gypsys, Gypsy Cobs, Gypsy Cob Vanner (Wielka Brytania).
Historia
(...)
Wygląd
Koń średniej wielkości (wysokość w kłębie 135-150 cm), sylwetka wpisana w prostokąt, mocna budowa ciała, gruby kościec. Rasa jest stosunkowo niewyrównana w typie. Umaszczenie karo-srokate i gniado-srokate preferowane, choć inne umaszczenia dopuszczalne. Cyganie uważają tinkery z przewagą bieli (z. ang Fancy) za cenniejsze. Unikalny układ plam pozwalał na identyfikacje zwierzęcia. Głowa proporcjonalna do reszty ciała, stosunkowo duża, profil garbonosy dopuszczalny, uszy stosunkowo długie, dobrze osadzone. Oczy duże, o inteligentnym wyrazie. Silne ganasze.
Szyja mocna, dobrze umięśniona stosunkowo krótka, łukowato wysklepiona w górnej linii, harmonijnie przechodząca w linię grzbietu. Łopatki często strome, powinny być długie i szerokie. Kłąb słabo zaznaczony. Klatka piersiowa szeroka i głęboka. Kłoda długa, mocna, szeroka, często beczkowata. Zad lekko ścięty, mocny, szeroki, bywa rozłupany.
Kończyny mocne, muskularne, pęciny krótkie, puszka kopytowa duża, o mocnym rogu. Kolana płaskie. Tylne kończyny ustawione nieco zbieżnie. Obfita, jedwabista grzywa (długa, gęsta, często falista), ogon (często długi do ziemi, cienki i ciężki, dawniej mówiło się, że utrudnia on złapanie przez obcą osobę zwierzęcia) oraz szczotki pęcinowe (zaczynające się pod kolanem, zakrywające kopyta). Owłosienie pęcin ( z ang. feather) jest związane z genem recesywnym i jest cechą, która się kumuluje. Łącząc dwa owłosione osobniki otrzymamy jeszcze lepsze potomstwo (w tej rasie klacze również mają obfity włos! u ogierów powinno być tony włosów na nogach). Zdarzają się osobniki ze skąpymi szczotkami pęcinowymi, co uważa się za wadę. W cygańskiej bibli hodowców uznaje się zasadę, że tanie konie są słabo owłosione (amerykańska wersja: każdy włos jest wart dolara). Kuce mają widowiskowe chody, o wysokiej akcji kończyn. Długi wykrok. Doskonały, wydajny galop.
Charakter i usposobienie
(...)
tekst:
dr Joanna Zarzyńska
dr Paweł Zarzyński
Materiał zdjęciowy został udostępniony dzięki uprzejmości amerykańskiej hodowli Black Forest Shires & Gypsy Horses www.gypsyhorses.com
Chart polski
Elitarny pies
Kiedyś chart polski był psem "pańskim" i do dziś pozostał elitarnym, choć w innym rozumieniu tego słowa.
Właściwie można by powiedzieć, że składa się z samych zalet, jednak niektóre z nich mogą okazać się "wadami". Cechy te wskazują, że nie jest to pies dla każdego i wymaga umiejętnego prowadzenia. Jeśli jednak znajdzie się z nim porozumienie, które przy dobrej woli i poświęceniu psu odpowiedniej ilości czasu jest możliwe, będzie on wspaniałym kompanem dającym wiele satysfakcji.
Piękny jest widok galopującego po łące charta - biega po dużym okręgu, robi ósemki i gwałtowne zwroty, zwalnia, by po chwili znowu zerwać się do galopu. Kipi energią, a potem z wywalonym ozorem kładzie się w trawie. Po chwili wstaje i znowu jest gotowy do biegania. Zdrowy i wytrenowany potrafi kłusem przebiec nawet dwadzieścia kilometrów.
Żeby jednak spuścić psa ze smyczy, trzeba mieć pewność, że wróci na zawołanie, jak również nie natknie się na zająca lub sarnę, bo wtedy mogą być trudności z odwołaniem go od pogoni z powodu silnego instynktu łowieckiego.
Widok chudego psa nie sprawia wrażenia mocy, ale jest to złudne, bo naprawdę dysponuje dużą siłą i pewnością siebie, co czasem jest trudne do opanowania. Przecież do niedawna jeszcze polowano z tymi psami nie tylko na zające, dropie i sarny, ale i na wilki. Te psy znają swoją prędkość i wiedzą do czego służą zęby.
Nie dotyczy to rachitycznych i zmanierowanych chartopodobnych psów wyprodukowanych przez pseudohodowców (które również posiadają rodowody).
Aby panować nad chartem polskim trzeba mieć z nim bardzo dobre relacje. Osiągnąć je można tylko z psami, które były socjalizowane od pierwszych dni życia, a następnie prawidłowo wychowywane, a nie tresowane. Chart jest psem samodzielnym z twardym charakterem, dlatego wymaga spokojnego, konsekwentnego wychowywania, a nie sprowadzania go do roli niewolnika. On za to odwdzięczy się wiernością i posłuszeństwem. Do obcych jest nieufny i potrafi obronić swój dom, mieszkanie i przewodnika.
Jest odporny na warunki atmosferyczne i można, a nawet trzeba, chodzić z nim na długie spacery w każdą pogodę przez cały rok. W czasie silnych mrozów nie wymaga ubierania kubraczków pod warunkiem, że będzie w ruchu.
Chart polski jest psem godnym polecenia tylko dla tych, którzy potrafią sprostać jego wymaganiom. Inni sobie z nim nie poradzą, albo nie dadzą mu szczęścia tylko niewolę.
Opis rasy
Pochodzenie. Budowa. Charakter. Najnowsza historia. Utrzymanie. Żywienie.
tekst i zdjęcia:
Karol Graczyński
Powrót do archiwum
Strona główna
Kiedyś chart polski był psem "pańskim" i do dziś pozostał elitarnym, choć w innym rozumieniu tego słowa.
Właściwie można by powiedzieć, że składa się z samych zalet, jednak niektóre z nich mogą okazać się "wadami". Cechy te wskazują, że nie jest to pies dla każdego i wymaga umiejętnego prowadzenia. Jeśli jednak znajdzie się z nim porozumienie, które przy dobrej woli i poświęceniu psu odpowiedniej ilości czasu jest możliwe, będzie on wspaniałym kompanem dającym wiele satysfakcji.
Piękny jest widok galopującego po łące charta - biega po dużym okręgu, robi ósemki i gwałtowne zwroty, zwalnia, by po chwili znowu zerwać się do galopu. Kipi energią, a potem z wywalonym ozorem kładzie się w trawie. Po chwili wstaje i znowu jest gotowy do biegania. Zdrowy i wytrenowany potrafi kłusem przebiec nawet dwadzieścia kilometrów.
Żeby jednak spuścić psa ze smyczy, trzeba mieć pewność, że wróci na zawołanie, jak również nie natknie się na zająca lub sarnę, bo wtedy mogą być trudności z odwołaniem go od pogoni z powodu silnego instynktu łowieckiego.
Widok chudego psa nie sprawia wrażenia mocy, ale jest to złudne, bo naprawdę dysponuje dużą siłą i pewnością siebie, co czasem jest trudne do opanowania. Przecież do niedawna jeszcze polowano z tymi psami nie tylko na zające, dropie i sarny, ale i na wilki. Te psy znają swoją prędkość i wiedzą do czego służą zęby.
Nie dotyczy to rachitycznych i zmanierowanych chartopodobnych psów wyprodukowanych przez pseudohodowców (które również posiadają rodowody).
Aby panować nad chartem polskim trzeba mieć z nim bardzo dobre relacje. Osiągnąć je można tylko z psami, które były socjalizowane od pierwszych dni życia, a następnie prawidłowo wychowywane, a nie tresowane. Chart jest psem samodzielnym z twardym charakterem, dlatego wymaga spokojnego, konsekwentnego wychowywania, a nie sprowadzania go do roli niewolnika. On za to odwdzięczy się wiernością i posłuszeństwem. Do obcych jest nieufny i potrafi obronić swój dom, mieszkanie i przewodnika.Jest odporny na warunki atmosferyczne i można, a nawet trzeba, chodzić z nim na długie spacery w każdą pogodę przez cały rok. W czasie silnych mrozów nie wymaga ubierania kubraczków pod warunkiem, że będzie w ruchu.
Chart polski jest psem godnym polecenia tylko dla tych, którzy potrafią sprostać jego wymaganiom. Inni sobie z nim nie poradzą, albo nie dadzą mu szczęścia tylko niewolę.
Opis rasy
Pochodzenie. Budowa. Charakter. Najnowsza historia. Utrzymanie. Żywienie.
tekst i zdjęcia:
Karol Graczyński
Powrót do archiwum
Strona główna
Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespĂłĹ. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.