- majstersztyk hodowlany


Twórcą tej uroczej i filigranowej rasy był angielski arystokrata sir John Saunders Sebright (1767-1846), hodowca, polityk, działacz społeczny i autor książek o chowie i hodowli różnych zwierząt. Jego dzieła pisane to: "The Art of Improving the Breeds of Domestic Animals" (1809), "Observations upon Hawking" (1826), "And Observations upon the Instinct of Animals" (1836). Cel jaki postawił sobie J.S.Sebright, było wyhodowanie nowej miniaturowej rasy kur o charakterystycznym "łuskowanym" wzorze piór, kolorystycznie podobnym do upierzenia polskich czubatek.





Trzeba obiektywnie przyznać, że efekt jego pracy to prawdziwy majstersztyk hodowlany, to bezsprzecznie mistrzowskie dzieło najwyższej klasy.
Jak już wspomniałem, twórca rasy, w swoich eksperymentach hodowlanych posiłkował się wieloma miniaturowymi rasami kur w tym i naszymi czubatkami, po których najprawdopodobniej sebrytki odziedziczyły efektowny rysunek i barwę upierzenia. Oficjalna data powstania i prezentacji rasy to 1800 rok, a specjalistyczny klub tej rasy o nazwie: "Sebright Bantam Club", powstał z inicjatywy J. Sebrighta w 1810 roku. Natomiast w 1874 roku hodowcy wyodrębnili dwie odmiany barwne sebrytek; srebrną i złotą oraz opracowali oficjalny standard rasy. Sebrytki to z całą pewnością jedne z najpiękniejszych i zarazem najmniejszych kur na świecie, mniejszą od nich rasą są tylko miniaturowe kurki azjatyckiego pochodzenia o nazwie Serama. Przypomnieć też trzeba, że te szlachetne i eleganckie kurki, swoją nazwę wywodzą od nazwiska ich twórcy sir Johna Saundersa Sebrighta, który poświęcił 30 lat swojego życia na ich wyhodowanie. Przypominam o tym dlatego, że spotkałem się z ustnymi teoriami źle poinformowanych hodowców, którzy tą nazwę, przez proste skojarzenie wywodzą od srebra (barwy srebrnej).
Prace hodowlane i doświadczenie naukowe J.S.Sebrighta, docenił słynny badacz Karol Darwin, który w swojej pracy "The variation of animals and plants under domestication" (t.II 1868), wielokrotnie powoływał się na jego opracowania dotyczące krzyżowania zwierząt.


CHARAKTERYSTYKA


Sebrytki to filigranowe kurki o drobnej lecz szlachetnej sylwetce, pełne temperamentu, niezwykle żywotne i przywiązane do swojego kurnika. Są bardzo ostrożne i czujne, a jednocześnie łagodne w kontaktach z człowiekiem. Kogutki to urodzeni przywódcy i opiekunowie stadek. Potrafią z wielką pasją i zaangażowaniem wodzić swoje „małżonki” oraz odważnie bronić je przed natrętami. Przy tym są bardzo tolerancyjne i bez powodu nie wszczynają walki. Kurki odznaczają się dość dobrym instynktem macierzyńskim i potrafią wytrwale wysiadywać jajka i opiekować się swoim potomstwem. Są niezwykle opiekuńczymi matkami i nie pozwalają innym kurom się zbliżyć do piskląt. Moja kurka rekordzistka „wysiedziała” i wychowała samodzielnie, aż osiem kurczaków. Jak na tak maleńką kurkę jest to bardzo dobry wynik. Jednak nie wszystkie kurki są dobrymi kwokami i decydując się na hodowlę powinniśmy zabezpieczyć sobie odpowiednie kurki - mamki lub inkubator. Nadmierna miniaturyzacja rasy, prowadzi do wyraźnego spadku żywotności i płodności, a zbyt małe kurki są słabymi nioskami i trudno jest od nich uzyskać potomstwo.
Według standardu angielskiego waga koguta wynosi 625 g, a kury 570 g.
Amerykańskie stowarzyszenie hodowców o nazwie American Bantam Association, podaje, że sebrytki należą do pierwszej dziesiątki najpopularniejszych ras kur na ich kontynencie.


UTRZYMANIE I ŻYWIENIE
(...)


OPIS RASY
(...)




Tekst i zdjęcia: Zbigniew Gilarski

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, listopadowym wydaniu f&f, nr 12/2010 (143)

CIEKAWE ODMIANY ZEBEREK

Patrząc na kilka ostatnich lat, wśród polskich hodowców drobnej egzotyki i nie tylko można zauważyć wzrost zainteresowania hodowlą zeberek. Nie traktuje się ich już jak tylko kolorowe wypełnienie wolier czy ptaki dla początkujących, ale ptaki z dużym potencjałem. Aktualnie na świecie występuje ponad 50 czystych mutacji, a liczba odmian barwnych (czyli połączenia kilku mutacji) jest praktycznie niewyczerpalna. Stawia to przed hodowcami lubującymi się w genetyce i mutacjach niewyczerpalne źródło pomysłów. W tym artykule chciałbym przedstawić „przepisy” na kilka, moim zdaniem ciekawych kombinacji mutacji zeberek.


CZARNOLICY BLACK-FACE

Czarnolicy Black-face, czyli połączenie dwóch mutacji: recesywnej i dominującej.
Samiec: lica w normalnym obszarze występowania (oczywiście czarne), obszar między łezką, a dziobem również czarny, zebrowanie piersi bez zmian, kryza rozlewa się, aż do piór podogonowych, tworząc jednolicie czarny brzuch.
Samica: lica tak jak u samicy czarnolicej, obszar między łezką a dziobem szary, brzuch również szary.
Otrzymanie ptaków czarnolicych Black-face nie powinno stworzyć dużych problemów, jedynie o czym musimy pamiętać to całkowicie czarny brzuch u samca i pełne lico u samicy. Aby otrzymać ptaki tej odmiany możemy skojarzyć samca czarnolicego z samicą Black-face (lub odwrotnie) otrzymamy młode Black-face szpalty na czarnolice.
Kolejnym krokiem jest połączenie w parę ptaka Black-face szpalt na czarnolice z czarnolicym. Z takiego połączenia otrzymamy 25% młodych czarnolicych Black-face.


RUDOPIERŚNY BLACK-FACE
(...)


CZARNOPIERŚNY BLACK-FACE

Czarnopierśny Black-face, znów dwie mutacje recesywna i dominująca.
Samiec: Lica rozlewają się na niemal całą głowę, łezka zanika, a obszar do dzioba staje się czarny, zebrowanie piersi zlewa się, a kryza rozciąga się, aż do kupra, na skrzydłach pojawia się rudawy nalot, pióra nadogonowe czarne z podłużnym, białym paskiem.
Samica: brak łezki, pojawia się czarne obramowanie dzioba przy nasadzie, boki głowy znacznie jaśniejsze (biało-szaro-rude), kolor ten przechodzi na pierś i ciągnie się, aż do piór podogonowych, pióra nadogonowe jak u samca czarne z podłużnym białym paskiem.
I tym razem kojarzymy ptaki mutacji recesywnej z dominującą, wiec plan jest identyczny jak w pierwszym przykładzie. Przy czarnopierśnych Black-face musimy podobnie jak w przypadku czarnolicego Black-face uważać na wybarwienie brzucha u samca. Ta odmiana jest podstawą do otrzymania bardziej spektakularnych efektów jak zeberki z trzema mutacjami.


RUDOPIERŚNY CZARNOPIERŚNY
(...)


RUDOPIERŚNY CZARNOPIERŚNY BLACK-FACE
(...)




Na sam koniec chciałbym krótko zaprezentować co uzyskali nasi zachodni koledzy.
Dwa lata temu byłem wraz z kolegą w belgijskim Lummen na największej w Europie wystawie zeberek. W jednej z klatek siedział samiec o niemal idealnej budowie, od razu wpadł mi w oko i zacząłem studiować jego kartę ocen. Był to samiec oceniony na 92pkt., co już daje do myślenia o kunszcie pracy hodowcy. Jednak jak dotarłem do nazwy odmiany barwnej nie wierzyłem własnym oczom, ptak miał w sobie 5 mutacji... był to rudopierśny czarnopierśny Black-face pastel jasnoplecy. Taki ptak to ukoronowanie wieloletniej żmudnej pracy hodowlanej ukierunkowanej na konkretny cel.
Mam nadzieję, że choć troszkę przybliżyłem kolegom fascynujący świat mutacji barwnych zeberek. Jest to tylko maleńki wycinek tego co można zrobić przy poznaniu podstawowych praw dziedziczenia, a daje niesamowitą frajdę stworzenia czegoś własnego, może jakiejś nowej odmiany barwnej z 6,7,8, mutacjami czego kolegom życzę.





tekst:
inż. Piotr Lubik
Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu,
Katedra Żywienia Zwierząt
KHDE Astryldy.pl, lubic.ptaki@wp.pl


zdjęcia:
Marcin J.Gorazdowski
"Martin-Media" (PL)

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, listopadowym wydaniu f&f, nr 12/2010 (143)

- czyli jak spokojnie wyjechać na święta



WSTĘP

Świąteczne wyjazdy to problem niemal dla wszystkich posiadaczy zwierząt. Nie każde zwierzę można ze sobą zabrać lub nie wszędzie nasz podopieczny będzie mile widziany. Co począć ze swoim pupilem?
W dużych miastach powstaje coraz więcej hoteli dla zwierząt. Można też znaleźć firmy zajmujące się opieką nad zwierzętami w domu. Oczywiście najbardziej sprawdzoną metodą jest zlecenie opieki członkom rodziny lub znajomym, co jednak zawodzi w okresie świątecznym czy wakacyjnym, gdy wiele osób wyjeżdża.
Czy akwarysta rzeczywiście ma tak duży problem ze swoimi podopiecznymi, których nie można po prostu zapakować do kontenerka i zabrać ze sobą? Otóż nie. Po głębszej analizie problemu okazuje się, że akwaryści są w całkiem dobrej sytuacji. Po pierwsze, ryby wbrew obiegowej opinii nie muszą jeść codziennie, po drugie proste rozwiązania techniczne jak automatyczny karmnik daje możliwość wyjazdu na dłuższy okres. Ponadto akwarysta nie będzie narażony po swoim powrocie na wyrzuty czynione przez obrażone psy, koty itp., które to zwykle mocno przeżywają rozstanie ze swoim ukochanym opiekunem.
PORZĄDKI TO PODSTAWA

Na 2-3 dni przed wyjazdem należy podmienić wodę, odmulić dno, usunąć fragmenty obumarłych roślin wodnych i wyczyścić filtry mechaniczne. Wszystko po to, by akwarium dobrze zniosło nieobecność opiekuna, kiedy przez tydzień lub dwa nikt nie zrobi podmiany wody. Bez takich porządków koncentracja niepożądanych substancji w wodzie mogłaby wzrosnąć do poziomu zagrażającego rybom. Przepłukanie gąbek lub innych wkładów mechanicznych w filtrach da również pewność, że podczas naszej nieobecności nie dojdzie do zapchania filtra, co dla ryb mogłoby skończyć się fatalnie. Po przeprowadzeniu tych prac lecz nigdy w dzień wyjazdu, kontrolujemy wodę przy pomocy testów akwarystycznych. Najłatwiejszy w użyciu jest test paskowy. Przy jego pomocy możemy sprawdzić jednocześnie pięć, podstawowych parametrów wody - pH, twardość ogólną i węglanową oraz stężenie azotynów (NO2-) i azotanów (NO3-). Jeżeli te dwa ostatnie parametry są w normie, możemy spokojnie zacząć się pakować.
Największym niebezpieczeństwem dla życia akwarium, gdy pozostaje bez nadzoru, jest możliwość awarii któregoś z kluczowych urządzeń np. filtra lub grzałki. Ponadto zdarza się, że na skutek przerwy w dostawie prądu, raz wyłączony filtr nie rozpocznie swojej normalnej pracy. Dobrze jest przeanalizować dokładnie bezpieczeństwo instalacji podtrzymujących życie w akwarium pod kątem szczelności, narażenia na zawilgocenie/zalanie elementów pod napięciem, zwłaszcza konstrukcji samodzielnie wykonanych. Należy również sprawdzić czy węże łączące filtr kubełkowy, jeżeli taki mamy, z akwarium są dobrze zamocowane, nie trudno sobie wyobrazić jaki byłby efekt rozłączenia, któregoś z nich. Stosowane w filtrach kubełkowych ceramiczne wkłady do filtracji biologicznej, powinny być czyszczone jak najrzadziej - raz na pół rok lub rok w zależności od obsady. Natomiast przed wyjazdem powinniśmy sprawdzić, czy wydajność filtra nie spadła zbyt mocno. Może należy przepłukać wkład mechaniczny - gąbkę, włókninę itp?
Dobrym rozwiązaniem, zabezpieczającym filtr kubełkowy przed zbyt szybkim zabrudzeniem zanieczyszczeniami mechanicznymi, jest założenie gąbki na rurę zasysającą wodę z akwarium.

(...)


KARMIENIE RYB
(....)




Tekst:
Dr inż Aleksandra Kwaśniak-Płacheta

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, listopadowym wydaniu f&f, nr 12/2010 (143)