WPROWADZENIE

Od czasu do czasu jeden z moich kolegów zaprasza mnie na pogawędkę o gołębiach pocztowych. Okropny fanatyk tego sportu. Niedawno go odwiedziłem. Nie ukrywam, że lubię jego gościnę, gdyż zawsze serwuje jakieś wyszukane trunki. Ostatnio degustowaliśmy koniak courvoisier - czytaj: ku?vw?zje. Smak – prima sort, nazwa – nie do wypowiedzenia przy dzieciach. Zaczęliśmy. Pierwszy łyk. Czekam. Czekam, aż zacznie – jak zwykle - chwalić się osiągnięciami swych gołębi. A tu nic. Milczenie. Aż wreszcie wydusił: - Znasz najnowsze teorie na temat, jak to tam się mówi, romingu gołębi pocztowych? Nie roamingu - odpowiadam, a homingu. To zasadnicza różnica. Śledzę – skwitowałem. - Na bieżąco wszelkie informacje o homingu. - No to powiedz, co tam znowu interesującego odkryto? Po kolejnym łyczku tego obrzydłego w wymowie, lecz smakowitego trunku rodem i bukietem z Szampanii, zagadnąłem: - Na początek zadam ci pytanie. Lecz zanim odpowiesz, zastanów się głęboko. Ale, ale. Może założymy się o butelkę sączonego trunku? - Zgoda – przystał na moją propozycję. A więc odpowiedz: - Czym szybciej można dostarczyć informację: internetem, czy poprzez gołębia pocztowego? Zaklął szpetnie po francusku, wymawiając pierwszy człon nazwy spożywanego trunku i dodał: - Czy ty se jaja ze mnie robisz? Oczywiście, że przez internet! – A właśnie, że nie! - Odpowiedziałem. A więc …


KTO SZYBSZY - GOŁĄB CZY INTERNET?

Przesyłanie informacji za pomocą gołębi pocztowych to metoda znana od niepamiętnych czasów. Niestety, dawno odeszła do lamusa. Chociaż jeszcze kilka lat temu londyńskie pogotowie posługiwało się gołębiami w dostarczaniu do laboratoriów szpitalnych próbek krwi nieszczęśników wypadków samochodowych. Ptaki były zdecydowanie szybsze od samochodów. Teraz można to zrobić w karetce. Lecz … ostatnio wydarzyła się rzecz niebywała. Pracownicy firmy Unlimited IT, funkcjonującej w RPA, skarżyli się na słabą szybkość przekazów internetowych. Wkurzyło ich to do tego stopnia, że postanowili przeprowadzić eksperyment i udowodnić firmie, jak wolne są jej łącza. Pomysł mieli zaiste diaboliczny. Ale szalenie skuteczny. Przyczepili 4-gigabajtową kartę pamięci do nogi gołębia pocztowego, którego wypuścili z zadaniem dostarczenia informacji do miejsca odległego prawie o 100 kilometrów. Jednocześnie te same dane wysłali łączem ADSL, dostarczanym przez największego krajowego operatora telekomunikacyjnego firmę Telkom. Dzielny gołąb dotarł do celu po 68 minutach. Szybkość imponująca. Kolejne 60 minut zajął transfer danych z karty pamięci do komputera. W czasie tych 2 godzin i 8 minut za pomocą sieci przesłano ledwie… 4% danych. Posługując się zwykłym, najprostszym kalkulatorem łatwo policzyć prędkość przenoszenia danych przez gołębia. Wyniosła ona niemal 8 Mb/s. (ściślej - ok. 4 Mb/s, jeśli wliczony zostanie transfer z karty do komputera). Warto tutaj zauważyć, że z łatwością można ją zwiększyć np. do 64 Mb/s, przyczepiając ptakowi 32-gigabajtową kartę pamięci. No i co? Przegrałeś – niemal wrzasnąłem. On patrzy na mnie z wybałuszonymi oczami. Nie wiem, czy wypił za wielki łyk, czy ze zdziwienia. W odpowiedzi ponownie wymienił skróconą nazwę trunku i zagadnął: - Wytłumacz mi wreszcie, dlaczego gołębie są takie mądre i wracają z daleka do gołębnika.


TO NIE TAKIE PROSTE

Gołębie pocztowe posługują się ciągle jeszcze nie do końca rozpoznaną przez naukowców nawigacją. Czyli sztuką określania aktualnego położenia i obierania kursu prowadzącego z miejsca wypuszczenia gołębia do pożądanego celu - gołębnika. Z nawigacji gołąb korzysta zawsze wtedy, gdy samego celu nie może zobaczyć, ani usłyszeć, ani wywąchać, ani spostrzec w żaden inny bezpośredni sposób.
Dotychczas rozważano kilka możliwości nawigacyjnych gołębi pocztowych. Zakłada się, że gołębie pocztowe w nawigacji mogą się posługiwać kilkoma zasadniczo różnymi metodami. Orientując się na przykład i wykorzystując:
* znaki lądowe (autostrady, rzeki, pasma górskie etc.), a więc za pomocą wskaźników topograficznych;
* położenie słońca, gwiazd, księżyca, a więc metodą astronomiczną;
* zjawiska magnetyzmu i bezwładności;
* niezwykle czuły węch;
* specyficzną budowę oka.
Prawie co roku pojawiają się nowe teorie. Warto je śledzić i analizować. Powinni to czynić przede wszystkim hodowcy gołębi pocztowych, by unikać często słyszanych fantasmagorycznych teorii na ten temat. Najczęściej analizowanymi teoriami są te, które przedstawiłem na rysunku 1.

NAWIGACJA TOPOGRAFICZNA
(..)

NAWIGACJA ASTRONOMICZNA
(..)

NAWIGACJA WĘCHOWA
(..)

NAWIGACJA MAGNETYCZNA
(..)

POŁĄCZENIE TEORII
(...)

ZAKOŃCZENIE
(...)




Dr Marek Łabaj

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, lipcowym wydaniu f&f, nr 07 / 2012 (162)

---

Fabryka tygrysów

Chińskie pojęcie ochrony przyrody znacznie różni się od tego znanego nam w Europie. Z jednej strony można spotkać silne zakazy i ostre prawo każące winowajcę za czyn, który niszczy przyrodę, z drugiej strony daje się przyzwolenie na maltretowanie i dręczenie zwierząt. Czasami tworzy się gigantyczne rezerwaty, które chronione są ze wszystkich stron i nie wpuszczane są osoby postronne, a jednocześnie wypala się tam trawy, trzciny i prowadzi wycinkę drzew. Przyglądając się wszystkiemu z daleka można odnieść wrażenie, że z jednej strony Chińczycy chcą chronić resztki swojej natury, ale czasami ta chęć ma przełożenie tylko w jednej płaszczyźnie. Na pewno nie można mówić, że w Chinach realizuje się pojecie rozwoju zrównoważonego. Dobrze jednak, że robi się cokolwiek.





Przykładem na niesamowicie dziwną formę ochrony przyrody jest Rezerwat Tygrysów Syberyjskich umiejscowiony w Harbinie. Miasto samo w sobie należy do najładniejszych i najmniej zniszczonych w Chinach. Centrum łudząco przypomina najwspanialsze miasta carskiej Rosji zbudowane w duchu klasycyzmu. Brukowane ulice, parki, synagogi, meczety i cerkwie dają wyobrażenie o dawnej ważności miasta, w którym za cara mieszkała tu kilkutysięczna mniejszość polska. Wyjeżdżając z odrestaurowanego i na wskroś bajkowego Starego Miasta, po minięciu kilkunastu gigantycznych blokowisk należy przekroczyć rzekę Sungari (Songha). Na polskie warunki to rzeka- gigant. Ma prawie 2000 km długości, przy czasami półkilometrowej szerokości. W samym Harbinie rzeka tworzy dzikie rozlewiska z wieloma wyspami, i tak naprawdę jest to jedyne miejsce w mieście, gdzie zobaczyć można prawdziwą przyrodę Mandżurii. Tuż za rzeką znajduje się spory totem informujący turystów, że dotarli na miejsce. Witamy w Rezerwacie Tygrysów!





KWATERY i ŚLUZY
(...)

ŁATWA ZDOBYCZ

Podróżując busem, w pewnym momencie wjeżdża się do kwatery z tygrysią młodzieżą. Jest to jedna z największych kwater, której wielkość oscyluje około jednego hektara. Znajduje się w niej blisko 30 tygrysów. Bus zatrzymuje się na bezdrzewnym obszarze w samym środku kwatery, a tygrysy jakby na zawołanie biegną w jego kierunku. Jedno jest pewne - zwierzęta kojarzą bardzo dobrze sylwetkę pojazdu, skoro wszystkie w ciągu zaledwie kilka minut pojawiają się u jego kół. Chwilę później wszystkie dobiegają do niewielkiego samochodu, który akurat wjechał przez śluzę. Za moment wszystko okazało się jasne. Z owego samochodu obsługa rezerwatu wyrzuca karmę dla zwierząt. Z tego też względu tygrysy kojarzą każdy pojazd ze smacznym kąskiem. Mało tego, wyrzucana karma jest żywa! Na tygrysim wybiegu lądują perlice i kury. Zaczyna się jatka! Jedna z osób w busie mówi, ze kiedyś jak była to tygrysom wyrzucano żywe kozy i owce. Tygrysy mają jedzenie, a turyści radość. Dla nas było to trochę niezrozumiałe.



Nie chodzi tu już o sam fakt obserwowania i radowania się ze śmierci ptaków, ale w jaki sposób uczy się tygrysy pozyskiwania pokarmu w naturze. Każdy przejeżdżający pojazd tygrysy kojarzą z pożywieniem. Poza tym pożywieniem są tylko i wyłącznie zwierzęta gospodarskie, które są łatwą zdobyczą. Przy wyjeździe z rezerwatu ustawiono tablicę z nazwami żywych zwierząt gospodarskich, które własnoręcznie można wpuścić na wybieg tygrysów i obserwować atak. Obsługa rezerwatu jest świadoma faktu, że żaden z tygrysów nie nadaje się do wypuszczenia na wolność. Bezsprzecznie zwierzęta kojarzą obecność człowieka z pożywieniem i nie czują przed nim strachu. Prawdą jest, że na terenie Chin praktycznie nie ma tygrysów syberyjskich. Ostatni przedstawiciele tego podgatunku żyją wysoko w górach Sichote- Aliń na terenie Rosji oraz być może w Korei Północnej. Chińczycy twierdzą, że na terenie Mandżurii żyje około 30 dzikich tygrysów, ale naukowcy nie potwierdzają tej liczby.


HORROR NA PATYKU
(...)

PODSUMOWANIE
(...)


tekst i zdjęcia:
dr Radosław Kożuszek

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, lipcowym wydaniu f&f, nr 07 / 2012 (162)