 
| ||
 | ||
 |
||
Lipiec 2013
Emu
-wielkie ptaki z Australii
Cenione mięso i cenny tłuszcz
Mięso emu tak jak i strusi afrykańskich zalicza się do mięs czerwonych i nie smakuje jak drobiowe, jakby się mogło w pierwszej chwili wydawać. W smaku jest raczej podobne do wołowiny, a dodatkowo charakteryzuje się aromatem dziczyzny. Jest ono wyjątkowo smaczne i delikatne oraz nie powoduje tak zgubnych dla organizmu skutków, jak inne czerwone mięsa. Jego konsystencja pozwala na przygotowanie różnorodnych fantazyjnych dań i tym samym jest świetnym surowcem do marynowania, gotowania z warzywami lub innymi dodatkami. Łatwo absorbuje aromaty przypraw, co pozwala na stworzenie różnych wyjątkowych potraw. Z powodu niskiej zawartości tłuszczu mięso gotuje się dość szybko. Z kolei piec mięso emu najlepiej w temperaturze 250°C. Mięso emu zawiera bardzo mało tłuszczu i cholesterolu. Z kolei większość tłuszczów, jakie się w nim znajdują to nienasycone kwasy tłuszczowe, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Dodatkowo wśród kwasów tłuszczowych tego mięsa stosunkowo dużą część stanowi kwas arachidonowy, który szczególnie potrzebny jest ciężarnym i karmiącym kobietom oraz osobom starszym. Mięso emu polecane jest także osobom cierpiącym na nadciśnienie, gdyż zawiera niewiele sodu. Mięso emu jest również doskonałym źródłem białka i żelaza, dlatego jest bardzo popularne wśród sportowców, którym zależy na kształtowaniu ciała.
Najcenniejszym produktem uzyskiwanym z emu jest jego tłuszcz. Rdzenni mieszkańcy Australii używają tego specyfiku już od tysięcy lat, aby chronić skórę przed promieniowaniem UV i zmiękczać ją oraz załagodzić bóle mięśni i stawów, oraz stany zapalne skóry. Emu, z których w przyszłości pozyskiwany będzie cenny tłuszcz karmione są paszą wolną od antybiotyków paszowych, a zboża i zielonki pochodzą z upraw ekologicznych. Warto pamiętać, że właśnie w tłuszczu zwierzęcym w wysokim stopniu kumulują się zarówno pozostałości leków jak i pierwiastki ciężkie. Tłuszcz od emu chowanych przy ruchliwych drogach, żywionych przypadkowa paszą i często leczonych antybiotykami nie nadaje się ani do spożycia, ani jako kosmetyk. Olej z emu nawilża skórę, przeciwdziała powstawaniu zmarszczek i chroni ją przed niekorzystnym wpływem promieniowania słonecznego. Jest dobrze tolerowany nawet przez skórę bardzo wrażliwą. Wysoka zawartość kwasu oleinowego i linolowego sprawia, że olej z emu jest świetnym surowcem do produkcji kremów przeciwzmarszczkowych, produktów do kąpieli, żeli pod prysznic, szamponów i mydeł medycznych. Tłuszcz emu polecany jest także w przypadku wszelkiego typu oparzeń, odleżyn, ran i zadrapań. Tłuszcz ten złożony jest prawie w 100% z trójglicerydów i zawiera, aż 2/3 nienasyconych kwasów tłuszczowych, w tym kwas linolowy, który korzystnie wpływa na opuchnięcia, sztywność i stany zapalne stawów. Dlatego zalecany jest sportowcom, którzy na treningu nadwyrężyli mięśnie. Tłuszcz emu działa także antybakteryjne, stąd pomaga zwalczać trądzik i reguluje pracę gruczołów łojowych.Urozmaicone pożywienie
(...)
Młode emu
(...)
Skromne wymagania
(...)
tekst i zdjęcia: dr Radosław Kożuszek
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, lipcowym numerze f&f, nr 07 / 2013 (174)
szukaj w kioskach lub zamów prenumeratę
Zielenik złotoczelny
W bogatej grupie egzotycznych ptaków ozdobnych, jakie można spotkać w europejskich hodowlach dużą cześć stanowią ptaki wróblowe. Dominują wśród nich przedstawiciele fauny azjatyckiej. Obok wielu gatunków sójkowców, bilbili, szpaków czy astryldów, na giełdach ptaków egzotycznych i w hodowlach zobaczyć można ciekawie wyglądające, zielono ubarwione niewielkie ptaki cechujące się pięknym głosem. Mowa tu o zielonkach, obecnie nazywanych zielenikami (Chloropseidae). Jest to rodzina południowoazjatyckich, nadrzewnych ptaków średniej wielkości o przeważająco zielonym ubarwieniu. Współcześnie wyróżnia się 11 ich gatunków różniących się głównie układem ciemnych plam na głowie. Z racji pięknego śpiewu, większość spośród nich jest popularnymi ptakami klatkowymi w azjatyckich domach. W europejskich hodowlach spotkać można kilka gatunków zieleników. Najpopularniejszym wśród nich jest bohater niniejszego artykułu - zielenik złotoczelny (Chloropsis aurifrons)
SystematykaNaukowego opisu tego gatunku dokonał w 1829 roku holenderski zoolog Coenraad Jacob Temminck (1778-1858). Nazwał go Phyllornis aurifrons. Okaz opisowy pochodził z rejonu Cachar w indyjskim stanie Assam.
Jest to takson politypowy, który dzieli się na sześć odrębnych podgatunków. Są to:
* Chloropsis aurifrons aurifrons - występujący w północno-wschodniej części Subkontynentu Indyjskiego i w północnym, zachodnim i środkowym Myanmarze (dawna Birma),
* C. a. frontalis - z zachodnich i wschodnich części Indii,
* C. a. insularis - z południowo-zachodniego skraju Indii i Sri Lanki,
* C. a. pridii - z południowych Chin (prowincja Yunnan), wschodniego i południowego Myanmaru, północno-zachodniej i zachodniej Tajlandii oraz północnego i środkowego Laosu,
* C. a. inornata - z środkowo-wschodniej i wschodniej Tajlandii, południowego Laosu i środkowego Wietnamu,
* C. a. incompta - ze środkowo-zachodniej i południowo-wschodniej Tajlandii, Kambodży oraz południowego Wietnamu.
Ptaki należące do poszczególnych podgatunków różnią się między sobą przede wszystkim obecnością i rozmiarem niebieskich plam na czarnej masce wokół oka oraz żółtym jej obramowaniem. Ich rozpoznawanie nie jest łatwe i wymaga korzystania ze specjalistycznej literatury.
W nazewnictwie polskojęzycznym gatunek ten często bywa nazywany zielonką złotoczelną.
WyglądJest to ptak wielkości naszego drozda śpiewaka (Turdus philomelos). Długość jego ciała wynosi 17-19 cm, masa 90 g. W sylwetce wszystkich zieleników zwraca uwagę zaostrzony, lekko zagięty w dół dziób. U gatunku tego występuje słaby dymorfizm płciowy. Ptaki obojga płci są przeważająco zielono ubarwione. Samiec odznacza się posiadaniem wyraźnej czarnej maski na głowie (obejmującej oko i gardło). Od nasady dzioba na policzki rozciąga się różnej wielkości niebieska plama. Czoło jest pomarańczowożółte. Od tyłu czarna maska na głowie jest obramowana żółtym paskiem. Całe pozostałe upierzenie jest soczyście zielone, z wyjątkiem błękitnych pokryw skrzydłowych. Tęczówka oka jest brązowa, dziób - czarny, zaś nogi są szare. Samica różni się od samca nieco mniejszymi rozmiarami ciała i bardziej wyblakłym odcieniem barwnych elementów na głowie i skrzydłach. Upierzenie osobników młodych jest niemal całkowicie zielone.
Środowisko życia
(...)
Lęgi
(...)
Hodowla
(...)
Ochrona
(...)
tekst:
mgr inż. Tomasz Doroń
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, lipcowym numerze f&f, nr 07 / 2013 (174)
szukaj w kioskach lub zamów prenumeratę
Bernardyn
Historia(...)
Charakter
(...)
Edukacja
Z uwagi na swoją wielkość i masę, której świadomość bernardyn nabywa dopiero w wieku około dwóch lat, może przejawiać skłonność do podporządkowania sobie innych psów. Cecha ta dotyczy obu płci. Są bernardyny, które próbują rządzić w domowym stadzie, ale na to w żadnym razie nie można im pozwolić. Psa tej wielkości i o takiej masie nie da się bowiem po prostu przestawić w inne miejsce, gdy zacznie zachowywać się niezgodnie z naszymi oczekiwaniami. Socjalizację, szkolenie i naukę dobrych manier należy zacząć dość wcześnie - już w szóstym-ósmym miesiącu życia. Kolejne elementy należy wprowadzać pojedynczo, z przerwami, bardzo często powtarzając. Trzeba bowiem pamiętać, że bernardyn, jak każdy inny duży pies, rozwija się powoli i efektywny stopień pamięci przy bardziej zaawansowanym szkoleniu osiąga najwcześniej w takim właśnie wieku. Najbardziej podatne na szkolenie bernardyny są jednak w wieku od roku do trzech lat. To psy bardzo pojętne i inteligentne, ale w swoim charakterze mają sporą dozę niezależności, co może stwarzać problemy przy ich wychowywaniu. Jednak niezależny nie oznacza w tym przypadku uparty, choć i ta cecha się przydarza. Bernardyn po prostu bardzo często ma własne zdanie i musi najpierw przemyśleć czy wydane polecenie mu pasuje i czy warto jest je wykonać. Jeżeli nie będzie chciał czegoś zrobić, zastosuje tzw. bierny opór - zaprze się w miejscu, "wrośnie" czterema łapami w ziemię lub po prostu położy się. I o ile siłą ruszymy szczenię, to z dorosłym bernardynem może już być ciężko Jednak na szczęście jest to pies bardzo ugodowy i metodą łagodnej perswazji czy zachęty albo dość zdecydowaną komendą zwykle udaje się go nakłonić do zmiany decyzji. Wobec bernardyna, podobnie jak wielu innych ras psów, zdecydowanie lepsze efekty osiąga się stosując działania pozytywne niż kary. Bernardyn ma nie tylko dobrą pamięć, ale jest także pamiętliwy - jeżeli coś lub ktoś skojarzy mu się negatywnie, zapamięta to przez rok, a nawet dłużej i bardzo trudno jest zmienić jego opinię na ten temat. Poza tym bernardyn potrafi się obrazić! Pozytywnych metod nie należy jednak mylić z miękkością. Ten pies musi wiedzieć kto w domu rządzi i kogo należy słuchać. Nawet największą czułość, na którą bernardyny oczywiście zasługują i którą potrafią nawet i wymuszać należy łączyć z konsekwencją i egzekwowaniem posłuszeństwa. Jeśli uzna nasz autorytet nie będziemy mieć problemów z jego wychowaniem, choć pamiętajmy, że bernardyn nigdy nie będzie mieć karności owczarka niemieckiego.
Przeznaczenie
(...)
Pielęgnacja
(...)
Eksterier
(...)
tekst: Małgorzata Dering
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, lipcowym numerze f&f, nr 07 / 2013 (174)
szukaj w kioskach lub zamów prenumeratę
Gekon toke
- zapomniana piękność
Gekon toke (Gekko gecko) niegdyś jedno z najpopularniejszych zwierząt terrarystycznych w Polsce z racji łatwej dostępności i przystępnej ceny, obecnie trochę zapomniany przez rodzimych terrarystów.Jest to jeden z największych gekonów świata, posiada niebanalną urodę oraz wykazuje wiele ciekawych zachowań. Opiekę nad gekonem toke można uznać za bardzo interesującą. Wynika to głównie z tego, że pielęgnacja tych gekonów jest stosunkowo prosta, jednak zwierzęta te są dość agresywne podczas wykonywania przy nich podstawowych czynności.
W większości przypadków będzie się on rzucał i gryzł wszystko dookoła, dlatego jest to raczej jaszczurka do obserwacji niż brania na rękę, ponieważ trudno się oswaja. Jeśli nie przeszkadza Ci brak możliwości brania na ręce, a chcesz mieć dużego gekona do obserwacji, jest to idealne zwierzę.
Pochodzenie
Gekony te są spotykanie w południowej Azji, głównie na terenach Bangladeszu, Indii, Nepalu, Birmy, Tajlandii, Kambodży, Laosu, Wietnamu, Malezji, południowych Chin, Wysp Filipińskich, Indonezji, Archipelagu Sulu. Co ciekawe, na tych terenach uważa się te gekony za oznakę szczęścia, zdrowia i płodności, jeśli spotka się je na ścianach danego domu. W Tajlandii mówi się nawet, że jeśli kupisz dom i pierwszej nocy nie usłyszysz głośnego "to-keeeee" należy go niezwłocznie sprzedać. W Chinach natomiast, gekony te są odławiane z natury do celów paramedycznych. Ich wysuszona skóra i kości są wykorzystywane w medycynie ludowej, a ogon jest uważany za szczególnie przydatny w leczeniu gruźlicy, co w drastyczny sposób przyczyniło się do zmniejszenia populacji tych pięknych zwierząt w środowisku naturalnym. Poza tym są one doskonałymi tępicielami szkodników. Zwierzęta te zostały również introdukowane na Florydę i Hawaje.
Charakterystyka
Gekony te przy odpowiedniej opiece i pielęgnacji mogą dożyć około 10-20 lat. Pora ich największej aktywności przypada na zmierzch, noc oraz świt. Dnie przesypiają ukryte w kryjówkach. Zdarza się jednak, że gekony, które otrzymują jedzenie w ciągu dnia opuszczają swoje kryjówki wcześniej.Gekony toke uznawane są za najbardziej wokalne gekony świata. To właśnie od wydawanego przez nie dźwięku "to-keeeee" wzięła się nazwa gatunkowa tych zwierząt. Dźwięki te są wydawane przez samce, które próbują w ten sposób zwabić samicę, bądź bronią swojego terytorium przed innymi samcami.
Samce z tego gatunku osiągają rozmiary około 30-45 cm, mają wyraźne zgrubienie u podstawy ogona świadczące o obecności parzystego narządu kopulacyjnego oraz widoczne są pory preanalne u nasady kloaki. Samice są mniejsze, mają około 20-35 cm, nie obserwuje się porów preanalnych. Waga wynosi od 150 g do nawet 400 g, w zależności od wieku i płci. Gekony te posiadają ciało spłaszczone grzbieto-brzusznie, ze stosunkowo dużą, trójkątną głową oraz potężnymi szczękami. Oczy w kolorze złotym z szczelinowatymi źrenicami, nie posiadają powiek, chronione są przed urazami pojedynczą łuską. Aby zachować czystość oczu gekon przecierając je swoim długim językiem. Gekony posiadają w każdej kończynie po 5 szerokich palców zakończonych pazurem. Spodnia strona łap zaopatrzona jest w przylgi, które zbudowane są z tysięcy mikroskopijnych włosków zwanych szczecinkami, które pozwalają gekonom bez problemu przemieszczać się po gładkich, pionowych powierzchniach. Zwierzęta te są zdolne do odrzucania swojego ogona w sytuacjach stresowych. Odrzucony ogon po pewnym czasie odrasta jednak nie jest on już tak naturalnie ukształtowany jak przed odrzuceniem. Ciało gekona ma kolor szary, niebieski z wystającymi łuskami w kolorze żółtym, pomarańczowym lub czerwonym. W ostatnich latach zostało wyhodowanych kilka odmian barwnych.
Odmiany barwne
(...)
Terrarium
(...)
Żywienie
(...)
Rozmnażanie
(...)
tekst i zdjęcia:
lek. wet. Joanna Pychińska
lek. wet. Szymon Najdora
www.geckoland.eu
www.gekonowo.pl
www.repashy.pl
Powrót do archiwum
Strona główna
Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespĂłĹ. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.