darewit Inkubatory do jaj animar terrarystyka Poid?a, karmid?a, inkubatory, siatki
(zwierz?ta, og?oszenia)
Og?oszenia, zwierz?ta,

STYCZEŃ 2013,





Pokraczka



kaczka, kaczki Ten osobliwie wyglądający przedstawiciel rzędu blaszkodziobych (Anseriformes), mimo niepokaźnych rozmiarów i "kaczego" sposobu życia, w taksonomii usytuowany jest w grupie drzewic (Dendrocygnini), w podrodzinie gęsi (Anserinae). Dawniej gatunek ten zaliczano do sterniczek (Oxyurini). Niektórzy systematycy jednak wyodrębniają dla niego osobną grupę (Thalassornini), a nawet podrodzinę (Thalassorninae). Jest to jedyny przedstawiciel rodzaju Thalassornis. Naukowego opisu gatunku dokonał w 1838 r. angielski przyrodnik Thomas Campbell Eyton (1809-1880). Bazował on na okazie zdobytym na Przylądku Dobrej Nadziej w Republice Południowej Afryki. W 1897 r. amerykański ornitolog Charles Wallace Richmond (1868-1932) wyodrębnił na Madagaskarze osobny podgatunek - T. l. insularis.


Wygląd Jest to mały ptak o krótkim, nieco zaokrąglonym ciele. W sylwetce wyraźnie wyróżnia się nieproporcjonalnie duża głowa z masywnym dziobem osadzona na wąskiej szyi. Ptak przebywając na wodzie ma ciało dość głęboko zanurzone, a ogon jest płasko położony na tafli wody lub jest w niej zanurzony i niewidoczny. Sprawia to wrażenie, że jest on pozbawiony ogona. Z daleka można go uznać za perkoza. Podczas lotu nogi wystają za zarys ogona. Długość ciała wynosi 38-40 cm. Rozpiętość skrzydeł 65-75 cm. Samiec jest nieco większy od samicy. Jego skrzydło ma długość 16-18 cm, ogon 4,5-5,5 cm, dziób 3,8-4,5 cm, skok 3,5-4,1 cm. U samicy przedstawia się to następująco: skrzydło 15-16 cm, dziób 3,5-4,2 cm. Masa ciała samca wynosi 650-790 g, samicy 625-765 g.
kaczka, kaczki, kaczuszki, Nie występuje u niej dymorfizm płciowy. Czapeczka na głowie, okolica oka oraz tył szyi są czarno-brązowe. Policzki są jaśniejsze, płowożółte ozdobione delikatnym, czarnym plamkowaniem. U nasady dzioba dobrze widoczna jest owalna biała plama. Przód i boki szyi są płowożółte. Pierś, boki ciała i górna część brzucha są brązowawe z czarnym prążkowaniem (prążki są węższe na piersi, szersze na bokach ciała). Dolna część brzucha, podbrzusze i pokrywy podogonowe - szarobrązowe. Górna część ciała, poza dolną częścią grzbietu i kuprem, jest ciemniejsza - kasztanowo-brązowa z wyraźnym, czarnym prążkowaniem. Lotki są czarno-brązowe. Dolna część grzbietu jest biała (jest to jednak widoczne tylko u ptaka w locie bądź trzymanego w rękach). Od zabarwienia tej części ciała pochodzi angielska, niemiecka i rosyjska nazwa gatunku. Kuper i pokrywy nadogonowe są czarno-brązowe z białymi prążkami. Ogon jest bardzo krótki. Sterówki są czarne. Dziób jest ciemnoszary z nieregularnie rozmieszczonymi zielonkawo-żółtymi plamami (najczęściej skupionymi u jego nasady). Nogi są zielonkawo-szare. Tęczówka oka - ciemnobrązowa.
Ptaki młode mają nieco ciemniejsze upierzenie z mniej wyraźnym prążkowaniem. Ich policzki oraz górna część szyi są intensywniej czarno plamkowane. W okrywie puchowej piskląt czapeczka na głowie, kark oraz okolica oka są czarne. Boki głowy, pierś i dolna część ciała jasne rdzawo-brązowe. Górna część tułowia - czarno-brązowa. Dziób jest szaro-niebieskawy. Nogi szaro-czarne.
Podgatunek zamieszkujący Madagaskar różni się od nominatywnego (opisanego wyżej) nieco mniejszymi rozmiarami ciałami. Dodatkowo prążkowanie na ciele i ciemne partie na głowie są intensywniejsze. Jednocześnie jednak podstawowa barwa tułowia ma jaśniejszy, płowy kolor.
Na obszarach zamieszkiwanych przez tą kaczkę nie ma praktycznie żadnych podobnie wyglądających ptaków. Pomylić ją można jedynie z nieco większą sterniczką afrykańską (Oxyura maccoa) lub mniejszymi perkozkami - zwyczajnym, białosmugim i długodziobym (Tachybaptus ruficollis, T. pelzelnii, T. rufolavatus).
Gatunek ten wydaje czysty, gwiżdżący, dwusylabowy dźwięk brzmiący jak: ”tit-weet”. Głos ten można usłyszeć zarówno u ptaków przebywających na wodzie, jak i lecących.


Środowisko życia

Pokraczka występuje w dwóch oddzielonych od siebie obszarach Afryki. W zachodniej części kontynentu w pasie leżącym pomiędzy 10° a 20° szerokości geograficznej północnej, na obszarze od Senegalu do Czadu. Druga populacja żyje we wschodniej i południowej Afryce - od Etiopii (na północy) po Republikę Południowej Afryki, Namibię i Angolę (na południu). Nie występuje na terenach leśnych równikowej części kontynentu. Brak jej również na terenach pustynnych południowo-zachodniej części Afryki. Odrębny podgatunek zamieszkuje Madagaskar.
Ptaki afrykańskie prowadzą osiadły tryb życia. Madagaskarskie pokraczki są natomiast wędrowne. Uzależnione jest to od dostępności wody i wysychania zbiorników wodnych.
(...)

Lęgi
(...)

W hodowli
(...)

Ochrona
(...)




tekst i zdjęcia:
mgr inż. Tomasz Doroń




cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym f&f, nr 01 / 2013 (168)








Kiściec tajwański






bażant, bażanty, hodowla bażantów, Występowanie Bażant ten należy do rzędu Galliformes (grzebiące), rodziny Phasianidae (bażantowate), rodzaju Lophura liczącego 9 gatunków bażantów zwanych kiśćcami. Nie posiada podgatunków.
W naturze można go spotkać jedynie na Tajwanie w centralnej jego części. Biotopem tego wspaniałego bażanta są gęste nizinne i górskie lasy położone na wysokości od 200 do 2 300 m. n.p.m choć według najnowszych danych spotkanie tego bażanta na wysokości poniżej
1 000 m. n.p.m. jest coraz trudniejsze ze względu na wycinkę lasów rosnących na tych wysokościach tym samym niszczenie naturalnego siedliska tych ptaków. Najczęściej spotykany jest wzdłuż leśnych szlaków, głównie w godzinach porannych i popołudniowych. Według S. R. Severinghaus z Uniwersytetu Cornell: "ptaki te preferują obszary w obrębie, wysokich drzew tworzących baldachim, który filtruje światło słoneczne i zapewnia cień, a nie typowe bardzo gęste obszary dżungli". Prowadzą skryty i głównie naziemny tryb życia. Poza okresem rozrodczym żyją samotnie.
W grupkach trzymają się w okresie rozrodczym i odchowu młodych. Prowadzą skryty tryb życia i bardzo unikają kontaktów z człowiekiem. Najbardziej preferowanym pokarmem tych bażantów są: żołędzie, jagody, pąki kwiatowe, liście i inny materiał roślinny, jak również dżdżownice, krocionogi, termity i inne owady.
W drugiej połowie XX wieku populacja tego ptaka wynosiła zaledwie 200 osobników i bażant ten był bliski wymarcia w naturalnym środowisku. Na tak niski stan liczebny tych bażantów wpłynęło: niszczenie ich naturalnych siedlisk, masowe polowania, a także odławianie tych ptaków do handlu.
bażąnt, hodowla bażantów, bażanty, Obecna populacja tego bażanta według Yusah-skiego Narodowego Parku szacowana jest na powyżej 10 000 osobników. Taki stan rzeczy zawdzięczamy przede wszystkim wprowadzeniu obszarów chronionych w miejscach gdzie ten bażant występuje, a także prowadzanie badań nad tym gatunkiem i jego reintrodukcji. Pomimo że populacja tego ptaka wydaje się być stabilna ciągle istnieje na liście gatunków zagrożonych i wpisany jest do Czerwonej Księgi. Spowodowane jest to odizolowaniem od siebie poszczególnych populacji (przez karczowanie lasów), którym zagraża chów wsobny.


Wygląd

Po raz pierwszy bażant tajwański został odkryty i opisany przez wybitnego ornitologa Roberta Swinhoe w 1862r., od którego nazwiska posiada swoją łacińską nazwę. Do Europy trafił cztery lata później w 1866 r. dokładnie do Francji gdzie już w następnym roku otrzymano od nich przychówek. Ptaki trafiały do kolejnych prywatnych ptaszarń oraz ogrodów zoologicznych.
Dorosłe osobniki obu płci charakteryzuje spory dymorfizm płciowy. Samiec zasadniczo różni się od samicy. Upierzenie charakterystyczne dla dojrzałych płciowo samców uzyskują w drugim roku życia. Jest ono całe w granatowej tonacji z pięknym metalicznym połyskiem. Na głowie (dokładnie na ciemieniu) wyrastają białe pióra, które tworzą czub. Szyja pierś oraz brzuch granatowe. Na karku znajdują się również białe pióra. Barkówki koloru purpurowego, małe pokrywy skrzydłowe są zielone z intensywnym metalowym połyskiem, a lotki mają barwę czarną. Grzbiet oraz kuper podobnie jak szyja są granatowe z pięknym metalicznym połyskiem. Pióra w ogonie swoim ułożeniem przypominają trzymaną pionowo kiść piór. Dwa najdłuższe pióra są białe reszta czarne. Skoki są koloru czerwonego. Długość samca wynosi 79 cm z czego na ogon przypada 41 - 50 cm.
Samica jest skromniej ubarwiona całość jej upierzenia jest w tonacji jasno brązowej z żółtymi akcentami. Skoki czerwone. Dorasta do 50 cm długości. Upierzenie samicy ma zapewnić jej kamuflaż podczas wysiadywania jaj.


Urządzenie woliery

Chów czy hodowla wolierowa nie odbiega wymaganiami od innych pospolitych gatunków kiśćców. Woliera w miarę możliwości powinna być obszerna i zapewniająca dużo cienia w dni gorące i słoneczne. Z moich obserwacji na parkę tych ptaków należy przeznaczyć nie mniej jak 10 m2. Gdyż w mniejszych bażanciarniach ptaki stają się płoche oraz przy codziennych obowiązkach, w czasie których opiekun musi wejść do woliery ptaki nie maja wiele miejsca by się oddalić i często próbują uciekać uderzając o ściany bądź dach woliery. Dlatego woliera powinna być większa, a także wejście do niej powinno znajdować się na jednym z jej końców by wchodząc ptaki mogły bezpiecznie oddalić się na jej drugi koniec. Najbardziej optymalna wysokość ptaszarni według mnie to 220 cm. Niższe i zbyt wysokie woliery utrudniają hodowcom obsługę.
(...)

Lęgi
(...)

Żywienie
(...)




tekst:
Karol Sepielak
www.olsniak.pl




cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym f&f, nr 01 / 2013 (168)









Małpki pigmejki





W poszukiwaniu oryginalnych egzotycznych zwierząt towarzyszących coraz częściej kierujemy swoją uwagę na przedstawicieli naczelnych - związane jest to także z poszerzeniem rynku dostępu do tych zwierząt, a wręcz z ich hodowlą w naszym kraju. Bardzo wdzięcznymi, a zarazem gabarytowo przystępnymi przedstawicielami naczelnych są małpki pigmejki, najmniejsze małpki świata. Pamiętajmy, że w handlu tymi zwierzętami obowiązuje świadectwo pochodzenia (Cites, zał. II).


Charakterystyka


małpka, małpki, pigmejka, Pigmejka (Callithrix/Cebullea pygmaea; ang. pygmy marmoset), małpka szerokonosa z rodziny płaksowatych, mieszcząca się w męskich dłoniach - długość ciała ok. 15-16 cm, dodatkowo chwytny ogon, o długości ok. 15-20 cm (60% dł. ciała). Waga zwierzęcia dochodzi średnio do ok. 100 g, samice nieco cięższe od samców. Pokrój ciała charakterystyczny dla małp. Twarzoczaszka nieowłosiona. Oczy okrągłe, stosunkowo duże, ciemne. Uszy nieowłosione, umiejscowione po bokach głowy. Sierść krótka, przylegająca, barwy zielonkawo- żółto-brązowej (doskonale maskuje obecność małp w koronach drzew). Na szczycie czaszki futerko jest nieco dłuższe, tworząc charakterystyczną dłuższą grzywę zakrywającą uszy (u maluchów „irokeza”). Młodociane osobniki po urodzeniu mają umaszczenie cytrynowo-żółte, z czarnymi plamkami. Barwę dorosłą osiągają po ukończeniu pierwszego miesiąca życia. Brzuch nieowłosiony, okolica brzuszna u dorosłych osobników barwy białej lub kremowej. Wyjątkowo chwytne dłonie i stopy, (pięciopalczaste, o mocnych pazurach, kciuki ustawione przeciwstawnie) oraz długi ogon z czarnym pręgowaniem. Małpki poruszają się bardzo charakterystycznie, ruchami podobnymi do skoków wiewiórek (squirel-like), z jednoczesnym przemieszczaniem wszystkich kończyn, a także dalekimi skokami (nawet do 5 m). Również głowa ma dużą ruchomość, może się obracać o 180°, ułatwia to wypatrywanie potencjalnych drapieżników. Długość życia w warunkach naturalnych nie została precyzyjnie określona, jednakże z obserwacji zwierząt w hodowlach wynika, iż są długowieczne, mogą dożywać 18-20 lat. Ciąża trwa ok. 140 dni (młode przychodzą na świat dwa razy w roku) i jest mnoga, w miocie rodzą się najczęściej 2 młode, rzadziej 1 lub 3, a ich wielkość po urodzeniu wynosi 1,5 cm, mają otwarte oczy i posiadają zęby. Matka opiekuje się nimi karmiąc je mlekiem i przenosząc małe wczepione w swoje futro, generalnie opieka jest też w gestii ojca i starszego rodzeństwa. Po ukończeniu drugiego miesiąca życia małe małpki pobierają już pokarm stały. A dojrzałość fizyczną i rozrodczą osiągają po ukończeniu 1-1,5 roku.
Są to zwierzęta społeczne, żyją w parach lub grupach rodzinnych (średnio 2-9 osobników) na określonym terytorium (jego granice są zaznaczane zapachowo; są bardzo terytorialne). Aktywne są w dzień, spędzając go w konarach drzew, na poszukiwaniu pokarmu, zabawach i budowaniu więzi społecznych. Komunikują się odgłosami podobnymi do świergotu ptaków (język sygnałów złożony, część w formie ultra dźwięków). Zaś do nocnego wypoczynku wykorzystują dziuple, opuszczone ptasie gniazda, ew. w gęsto ulistnione korony drzew. Są zasadniczo wszystkożerne, z dużą preferencją do soków i żywic drzewnych (gumopochodne wysięki, których wyciek powodują małpki uszkadzaniem kory mocnymi siekaczami i pazurami), jednakże nie gardzą też bezkręgowcami i ich larwami, drobnymi ptakami i kręgowcami, owocami, pączkami i kwiatami, czy liśćmi.
Naturalnym środowiskiem występowania pigmejek są niższe partie deszczowych lasów brazylijskich, lasy południowo-wschodniej Kolumbii oraz krańce Ekwadoru i Peru, rejony krawędzi lasów nad brzegami rzek. Jest to gatunek zagrożony wyginięciem.

Warunki chowu
(...)

Żywienie
(...)

Zachowania
(...)





tekst:
dr wet. Joanna Zarzyńska
dr Paweł Zarzyński




cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym f&f, nr 01 / 2013 (168)











Zima w oczku wodnym



oczko wodne, zima w oczku wodnym, oczko wodne zimą, Zima jest ciężkim okresem dla wszystkich mieszkańców oczka wodnego. Wiele zwierząt, które zamieszkują nasz staw nie jest w stanie przetrwać tego okresu bez naszej pomocy. Pamiętajmy o systematycznym wyławianiu uschłych liści z wody oraz o usuwaniu wszystkich martwych i gnijących roślin wodnych. Każdy proces rozkładu zabiera cenny tlen, którego w tym okresie jest w wodzie znacznie mniej niż wiosną lub latem. Dobrze jest raz na tydzień, mimo filtracji i napowietrzania wymienić część wody na świeżą. Wraz ze spadkiem temperatury otoczenia mieszkańcy stawu pobierają coraz mniej pokarmu, dlatego uważajmy by nie podawać go za dużo, gdyż jego namiar będzie psuł się na dnie zbiornika i dodatkowo zatruwał wodę. Jeżeli jednak nasze oczko wodne jest tak małe, że systematycznie każdej zimy zamarza do dna to najlepiej całkowicie spuścić z niego wodę, a rośliny i ryby przenieść do ciepłego miejsca.


Najważniejsze - natlenienie wody

Jeżeli nasz przydomowy staw jest na tyle duży i głęboki (ponad metr), że nie zamarza na zimę to możemy pozostawić w nim niektóre ryby (karasie złociste w odmianie podstawowej, karasie srebrzyste, cierniki, słonecznice, bassy słoneczne, amury białe, tołpygi, złote orfy, karpie). Pamiętajmy, że najważniejszą rzeczą jest natlenienie wody. Najpopularniejszym sposobem jest wyrąbanie przerębla, jednak po kilku godzinach miejsce takie zamarza ponownie, a mieszkańcy oczka wodnego są ciągle niepokojeni i budzeni ze swojego letargu. Innym praktykowanym sposobem w większych oczkach i stawach jest zanurzenie w wodzie snopka słomy. Przez takie miejsce dostaje się jednak niewiele tlenu, a przy okazji zachodzą tu procesy gnilne. Niektórzy praktykują również wytworzenie pod lodem przestrzeni powietrznej. Po wykuciu małego otworu w lodzie spuszczamy taką ilość wody, by otrzymać co najmniej centymetrową przestrzeń powietrzną pomiędzy lodem, a lustrem wody. Co prawda, woda za jakiś czas znowu zamarznie ale przy okazji przez kilka godzin ulegnie natlenieniu. Ten zabieg możemy powtarzać kilkakrotnie pamiętając, by w okresie odwilży dolać świeżej wody do stawu.
oczko wodne zimą, zima w oczku wodnym, oczko wodne zimą, W handlu dostępne są również specjalne tabletki natleniające, z których po zetknięciu z wodą poprzez rozkład chemiczny otrzymujemy cenny tlen. Inną, dość efektywną metodą jest napowietrzanie stawu. Do tego celu nadają się najzwyklejsze kostki napowietrzające, które wraz z pompką można zakupić w sklepie zoologicznym. Kostkę taką łączymy z długim wężykiem połączonym z pompką i umieszczamy ją 40-50 centymetrów pod lodem. Nie kładziemy kostki na dnie, gdyż wraz z bąbelkami powietrza do góry unosić się będą osady denne oraz ciepła woda, która dla ryb jest wyjątkowo cenna. W zależności od wielkości oczka możemy zamontować nawet kilka napowietrzaczy. Przed zakupem pompki sprawdźmy czy będzie ona w stanie wtłoczyć powietrze na wymaganą głębokość. Wiele firm oferuje specjalne zestawy, dzięki którym w pewnym miejscu woda nie zamarza i jest odpowiednio natleniona. W zależności od wielkości mrozu możemy montować na stawie pływak styropianowy, grzałkę, kostkę napowietrzającą lub wszystko razem. W ten sposób jesteśmy w stanie utrzymać dobre warunki tlenowe nawet przy mrozie -25oC!


Zimowanie zwierząt wodnych
Bezkręgowce
Wszystkie bezkręgowce zamieszkujące nasz stawik są w stanie same sobie poradzić podczas zimy. Mięczaki, do których należą błotniarki i małże zimę spędzają zagrzebane w mule. Podobną strategię obrały skorupiaki, a niektóre owady i pajęczaki zimują pod ziemią, w szparach w korze drzew, w stertach zeschłych liści lub kłączach roślin. Sprawa komplikuje się jeśli posiadamy w naszym oczku wodnym ryby. Niektóre nie znoszą temperatury poniżej kilku stopni Celsjusza, dlatego musimy je przenieść do ogrzewanego budynku.
Ryby
(...)

Płazy
(...)

Gady
(...)





Tekst i zdjęcia:
dr Radosław Kożuszek

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym f&f, nr 01 / 2013 (168)










Powrót do archiwum

Strona główna





Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespół. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.