STYCZEÑ 2015,
Zdrowie pod kontrol±
Kokcydioza, Puloroza, Syngamoza, Kolibakterioza, Kapilarioza, Grzybica...
Prowadz±c hodowlê ptaków, jak na przyk³ad go³êbi, papug, kanarków, ba¿antów, pawi czy gêsi, prawdopodobnie ka¿dy hodowca boryka³ siê z chorobami stada lub jego pojedynczych osobników. Mimo, i¿ niektóre objawy mog³yby sugerowaæ diagnozê, w rzeczywisto¶ci nie³atwo na podstawie jedynie obserwacji stwierdziæ, jakie patogeny chorobotwórcze zaatakowa³y ptaki, a bez tej wiedzy trudno je zwalczyæ. Sk±d wiemy, co jest przyczyn± choroby i jak± kuracjê zastosowaæ, skoro u ró¿nych gatunków ptaków, wystêpuj± ró¿ne gatunki bakterii oraz grzybów? Czy lecz±c swoich podopiecznych, nie szkodzimy im jednocze¶nie, os³abiaj±c ich naturalny system odporno¶ciowy?
Przeprowadzenie prawid³owej kuracji antybiotykowej wymaga postawienia odpowiedniej diagnozy, opartej nie tylko na obserwacji kondycji i zachowania ptaków, ale przede wszystkim na badaniach laboratoryjnych w kierunku mikrobiologicznym, parazytologicznym, serologicznym, a w niektórych przypadkach nawet genetycznym. Stosowanie kuracji polegaj±cych na podawaniu antybiotyków wed³ug w³asnego uznania, bez uprzedniego badania laboratoryjnego, mo¿e przynie¶æ wiêcej szkód ni¿ korzy¶ci. Dlaczego? Otó¿, stosowanie antybiotyków lub mieszanek antybiotykowych ka¿dorazowo os³abia organizm ptaka. O ile dobrze dobrany preparat leczniczy zwalczy mikroorganizmy chorobotwórcze, o tyle ten dobrany nieprawid³owo, zamiast leczyæ, zrujnuje naturaln± florê fizjologiczn± zwierzêcia. W wyja³owionym organizmie bakterie patogenne, w tym grzybica, rozwijaj± siê w sposób niekontrolowany. Wyja³owiony organizm ptaka jest równie¿ du¿o bardziej podatny na zaka¿enia wirusowe, na które nie opracowano jeszcze skutecznej terapii leczenia.
Dodatkowo, podobnie jak i u ludzi, tak i u zwierz±t, ¼le dobrana antybiotykoterapia nie tylko nie zwalczy niepo¿±danych bakterii, wirusów czy grzybów, ale dodatkowo spowoduje uodpornienie siê organizmu na dane lekarstwo. Przy kolejnym zachorowaniu stada, coraz trudniej bêdzie go wyleczyæ stosuj±c antybiotyki. W zwi±zku z powy¿szym niedopuszczalne jest tzw. „leczenie objawowe” oraz stosowanie antybiotykowych kuracji zapobiegawczych na zdrowych ptakach.
Cel badania
(...)
Przebieg badania
(...)
Wnioski
(...)
tekst:
Tomasz Borkowski - Prezes Laboratorium COBA Diagnostyka
£ukasz Kruk - Kierownik Mikrobiologii
zdjêcia: COBA Diagnostyka
www.zdrowyzwierz.pl
ca³y artyku³ jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 1/2015 (192)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratê
Kury w³oszki
Rasy kur, wystêpuj±ce na ¶wiecie ró¿ni± siê miêdzy sob± m.in. mas± cia³a, barw± upierzenia, kszta³tem, wielko¶ci±, nie¶no¶ci±, struktur± upierzenia, barw± skorupy jaj, szybko¶ci± wzrostu i miêsno¶ci±. Niektóre rasy maj±ce w przesz³o¶ci du¿e znaczenie gospodarcze wyginê³y lub s± obecnie utrzymywane w amatorskich, hobbystycznych hodowlach. Tak± ras± s± kury w³oskie, zwane równie¿ w³oszkami.
W³oszki po II wojnie ¶wiatowej, ze wzglêdu na du¿± masê jaj i wysok± jak na ówczesne czasy nie¶no¶æ, by³y chêtnie u¿ytkowane w du¿ych, fermowych stadach. Jednak wzrastaj±ce zapotrzebowanie na jaja i miêso drobiowe spowodowa³o szybki postêp w genetyce i metodach hodowli. Doprowadzi³o to do wytworzenia wielu linii ptaków o wiêkszych wydajno¶ciach, bardziej przystosowanych do intensywnej produkcji miêsa lub jaj. Dlatego obecnie utrzymywanie czystorasowych kur, takich jak w³oszki w warunkach chowu przemys³owego jest nieuzasadnione ekonomicznie. Wspó³czesny rynek drobiarski oparty jest na u¿ytkowaniu mieszañców towarowych, które powsta³y w wyniku krzy¿owania ptaków ró¿nych ras. Na szczê¶cie dziêki amatorskim hodowlom ptaków ozdobnych, wiele ciekawych ras zosta³o uchronionych przed wyginiêciem.
Cechy rasowo¶ci
W³oszki wywodz± siê od wiejskich kur wystêpuj±cych w Lombardii. Istniej± przypuszczenia, ¿e protopla¶ci tej rasy byli utrzymywani na tych terenach ju¿ w staro¿ytno¶ci. W³oszki zaliczane s± do grupy kur ¶ródziemnomorskich, tak jak m.in. kury minorki.
Cech± charakterystyczn± w³oszek s± bardzo dobrze rozwiniête przydatki g³owowe (grzebieñ, dzwonki, zausznice). U koguta du¿y, pojedynczy grzebieñ powinien mieæ 4-5 równomiernie roz³o¿onych zêbów, bez bocznych naro¶li. W przypadku kur grzebieñ równie¿ jest du¿y, z wyra¼nie wciêtymi zêbami. Tylna czê¶æ grzebienia kur mo¿e byæ pochylona na boki, jednak nie powinna zas³aniaæ oczu. Zausznice u kogutów i kur powinny byæ du¿e, g³adkie, lekko pod³u¿ne, barwy bia³ej. Wytworzono równie¿ w³oszki z grzebieniem ró¿yczkowym, jednak takie ptaki s± bardzo rzadko spotykane w polskich hodowlach.
(...)
Nie¶no¶æ
(...)
Zdolno¶æ wylêgowa
(...)
W chowie
(...)
tekst:
mgr in¿. Bart³omiej Kaszyñski
(pi¶miennictwo)
ca³y artyku³ jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 1/2015 (192)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratê
Kury w³oszki
Rasy kur, wystêpuj±ce na ¶wiecie ró¿ni± siê miêdzy sob± m.in. mas± cia³a, barw± upierzenia, kszta³tem, wielko¶ci±, nie¶no¶ci±, struktur± upierzenia, barw± skorupy jaj, szybko¶ci± wzrostu i miêsno¶ci±. Niektóre rasy maj±ce w przesz³o¶ci du¿e znaczenie gospodarcze wyginê³y lub s± obecnie utrzymywane w amatorskich, hobbystycznych hodowlach. Tak± ras± s± kury w³oskie, zwane równie¿ w³oszkami.
W³oszki po II wojnie ¶wiatowej, ze wzglêdu na du¿± masê jaj i wysok± jak na ówczesne czasy nie¶no¶æ, by³y chêtnie u¿ytkowane w du¿ych, fermowych stadach. Jednak wzrastaj±ce zapotrzebowanie na jaja i miêso drobiowe spowodowa³o szybki postêp w genetyce i metodach hodowli. Doprowadzi³o to do wytworzenia wielu linii ptaków o wiêkszych wydajno¶ciach, bardziej przystosowanych do intensywnej produkcji miêsa lub jaj. Dlatego obecnie utrzymywanie czystorasowych kur, takich jak w³oszki w warunkach chowu przemys³owego jest nieuzasadnione ekonomicznie. Wspó³czesny rynek drobiarski oparty jest na u¿ytkowaniu mieszañców towarowych, które powsta³y w wyniku krzy¿owania ptaków ró¿nych ras. Na szczê¶cie dziêki amatorskim hodowlom ptaków ozdobnych, wiele ciekawych ras zosta³o uchronionych przed wyginiêciem.
Cechy rasowo¶ci
W³oszki wywodz± siê od wiejskich kur wystêpuj±cych w Lombardii. Istniej± przypuszczenia, ¿e protopla¶ci tej rasy byli utrzymywani na tych terenach ju¿ w staro¿ytno¶ci. W³oszki zaliczane s± do grupy kur ¶ródziemnomorskich, tak jak m.in. kury minorki.
Cech± charakterystyczn± w³oszek s± bardzo dobrze rozwiniête przydatki g³owowe (grzebieñ, dzwonki, zausznice). U koguta du¿y, pojedynczy grzebieñ powinien mieæ 4-5 równomiernie roz³o¿onych zêbów, bez bocznych naro¶li. W przypadku kur grzebieñ równie¿ jest du¿y, z wyra¼nie wciêtymi zêbami. Tylna czê¶æ grzebienia kur mo¿e byæ pochylona na boki, jednak nie powinna zas³aniaæ oczu. Zausznice u kogutów i kur powinny byæ du¿e, g³adkie, lekko pod³u¿ne, barwy bia³ej. Wytworzono równie¿ w³oszki z grzebieniem ró¿yczkowym, jednak takie ptaki s± bardzo rzadko spotykane w polskich hodowlach.
(...)
Nie¶no¶æ
(...)
Zdolno¶æ wylêgowa
(...)
W chowie
(...)
tekst:
mgr in¿. Bart³omiej Kaszyñski
(pi¶miennictwo)
ca³y artyku³ jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 1/2015 (192)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratê
Koszatniczka
- gryzoñ nietypowy
Gryzonie stanowi± najliczniejszy w gatunki rz±d ssaków skupiaj±cy ok. 40% wszystkich ¿yj±cych dzi¶ na Ziemi zwierz±t ss±cych. Panuje w¶ród nich ogromna ró¿norodno¶æ i rozpiêto¶æ rozmiarów. W¶ród niemal 2300 znanych gatunków znajduje siê wiele zwierz±t idealnie wrêcz nadaj±cych siê na domowych pupili. Jednym z nich jest koszatniczka, której oryginalny wygl±d i ³atwo¶æ pielêgnacji sprawiaj±, ¿e zyskuje sobie coraz liczniejsze grono zwolenników
Charakterystyka
Koszatniczki (Octodon degus, ang. Degu) z wygl±du przypominaj± tyle ró¿nych popularnych gatunków gryzoni, ¿e na pytanie „co to takiego”, mo¿emy us³yszeæ zale¿nie od respondenta: szczur, wiewiórka, ma³a szynszyla… Pochodz± z Ameryki Po³udniowej – a dok³adnie ze ¶rodkowego Chile. Dorastaj± do 15–19 cm d³ugo¶ci (plus drugie tyle przypada na ogon, zakoñczony charakterystycznym pêdzelkiem) i osi±gaj± masê do 300 g. Umaszczenie sier¶ci jest jednolite, okre¶la siê je mianem agouti – ma znaczenie ochronne, bowiem doskonale skrywa przed wzrokiem drapie¿ników ma³ego i smakowitego gryzonia w jego ¶rodowisku naturalnym. Brzuch jest nieco ja¶niejszy. Uszy s± do¶æ du¿e, nieow³osione, ciemno pigmentowane, osadzone po bokach g³owy. Zaokr±glony pyszczek zdobi± d³ugie wibrysy. Przednie ³apki s± chwytne i bardzo sprawne. W pozycji spoczynkowej lub zainteresowane czym¶ koszatniczki czêsto przykucaj± na tylnych ³apach. Maj± dobrze rozwiniêty zmys³ wzroku (widzenie dwubarwne) i s³uchu. Nale¿± do zwierz±t o wysokim stopniu uspo³ecznienia i bogatej komunikacji, w tym g³osowej. Najlepiej utrzymywaæ je w grupie lub przynajmniej we dwójkê. Osobniki tej samej p³ci bêd± dobrze ze sob± funkcjonowaæ, je¶li zostan± odpowiednio wcze¶nie po³±czone. Rozró¿nienie p³ci jest stosunkowo proste na podstawie oceny odleg³o¶ci otworu odbytowego i p³ciowego U samców otwór moczowo-p³ciowy jest do¶æ znacznie oddalony od otworu odbytowego, za¶ miêdzy nimi ci±gnie siê charakterystyczny fa³d skórny. Z kolei u samic oba te otwory po³o¿ne s± bardzo blisko siebie. Doros³e samce s± te¿ nieco wiêksze od samic.
Koszatniczki mog± stanowiæ niezwykle ciekawy obiekt obserwacji, zw³aszcza zachowañ spo³ecznych i zabaw, ale te¿ przy pewnym zaanga¿owaniu, mo¿na je z powodzeniem oswoiæ. Chêtnie bior± przysmaki z rêki, daj± siê g³askaæ (uwielbiaj± drapanie za uszami), braæ na rêce, a nawet nosiæ w kieszeni. S± du¿o mniej p³ochliwe ni¿ szynszyle, a nawet reaguj± na imiê. Oswojone z cz³owiekiem praktycznie nie wykazuj± tendencji do gryzienia. S± przy tym bardzo ciekawskie.
Domek
(...)
Pokarm
(...)
Pielêgnacja
(...)
Rozród
(...)
tekst:
dr n. wet. Joanna Zarzyñska
Wydzia³ Medycyny Weterynaryjnej SGGW
dr in¿. Pawe³ Zarzyñski
ca³y artyku³ jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 1/2015 (192)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratê
Je¿ówka purpurowa
W ostatnim czasie coraz czê¶ciej mówi siê o je¿ówce purpurowej (Echinacea purpurea) jako fantastycznej ro¶linie podnosz±cej odporno¶æ. Zg³êbili¶my ten temat i... faktycznie tak jest. S± trzy gatunki je¿ówki: purpurowa, w±skolistna i bia³a. Najpowszechniej wykorzystywana jest je¿ówka purpurowa. Obecnie uwa¿a siê j± za jeden z najbardziej efektywnych naturalnych ¶rodków odtruwaj±cych uk³ad kr±¿enia, limfatyczny i oddechowy. Leczniczy jest sok wyciskany ze ¶wie¿ych, kwitn±cych czê¶ci naziemnych, nalewka, wysuszone ziele oraz korzeñ. Co warto podkre¶liæ: korzeñ posiada zdecydowanie mocniejsze dzia³anie ni¿ ziele.
Sk±d ta skuteczno¶æ?
Dlaczego je¿ówka purpurowa jest tak skuteczna? Aby to wyja¶niæ, musimy zag³êbiæ siê w jej sk³ad chemiczny. Zwi±zkami chemicznymi decyduj±cymi o aktywno¶ci leczniczej s±: polisacharydy, polifenolokwasy - pochodne kwasu kawowego, flawonoidy, poliacetyleny i alkilamidy. Ka¿da grupa tych zwi±zków ma dzia³anie lecznicze. W przypadku leków ro¶linnych obserwuje siê zjawisko wzajemnego wzmocnienia dzia³ania kilku substancji. Oznacza to, ¿e ka¿da z wymienionych grup zwi±zków chemicznych osobno ma mniejsz± aktywno¶æ ni¿ ich zespó³ otrzymany z surowca. Niestety, trudno jednoznacznie okre¶liæ, która z grup decyduje o danym kierunku dzia³ania. Przyk³adowo, dzia³anie immunostymuluj±ce przypisuje siê zasadniczo frakcji polisacharydów, lecz s± dowody na to, ¿e równie¿ pochodne kwasu kawowego, jak kwas cychorynowy oraz alkilamidy, wykazuj± podobn± aktywno¶æ. Dlatego preparaty z je¿ówki zdecydowanie lepiej podnosz± odporno¶æ ni¿ polisacharydy otrzymywane metodami biotechnologicznymi.
Dzia³anie
(...)
Przeciwwskazania
(...)
W³asna uprawa
(...)
Stanis³aw Górski
www.poradnikhodowcy.pl
ca³y artyku³ jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 1/2015 (192)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratê
|
Powrót do archiwum
Strona g³ówna
Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespół. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.
|
