 
| ||
 | ||
 |
||
Maj 2016 NR (208)
Karmazynowe kury
- rhode island
Produkcja ekologiczna staje się dziś poważną alternatywą dla krajowych gospodarstw rolnych. Wiele osób chcąc zaspokoić wybredne gusta konsumentów oferuje produkty pochodzące od starych ras zwierząt, które kojarzone są z tradycyjną i tym samym ekologiczną produkcją. Do takich zwierząt należą kury rasy Rhode Island, nazywane często Karmazynami, które wpisane zostały na listę ras zachowawczych.Produkcja drobiarska oparta o lokalne rasy może być bardzo opłacalna w rejonach ubogich rolniczo. Przyczynia się do produkcji ekologicznych jaj i mięsa oraz o ich unikalnej jakości dietetycznej i smakowej. Idealnie do tego celu nadają się kury rasy Rhode Island, które wraz ze swoim upierzeniem stanowić mogą nie tylko smaczną, ale również atrakcyjną wizualnie ciekawostkę gospodarstw konwencjonalnych, agroturystycznych i ekologicznych.
OGÓLNOUŻYTKOWA KURA
Kury typu ogólnoużytkowego, do których zalicza się karmazyny mają kształt tułowia zbliżony do prostokąta, a ich sylwetka jest proporcjonalna. Posiadają niewielką głowę z małymi przydatkami głowowymi (grzebień, dzwonki). Grzebienie są najczęściej pojedyncze, a zausznice okrągłe i zawsze czerwone. Barwa dzioba i skoków jest zróżnicowana, ale najczęściej żółta. Głęboka i silnie rozwinięta część trzewiowa tułowia wskazuje na bardzo dobre cechy nieśne, a dobre umięśnienie świadczy o zadowalających cechach mięsnych. Upierzenie jest bardziej podpuszone, a mniej przylegające do ciała. Rasy ogólnoużytkowe powstały na skutek krzyżowania ras śródziemnomorskich z ciężkimi kurami azjatyckimi, dlatego łączą cechy produkcyjne typu nieśnego lekkiego z dość dobrą wydajnością mięsną. Rasy te dojrzewają późno w wieku od 160 do 180 dni. W porównaniu z kurami typowo nieśnymi stwierdza się u nich wolniejszy wzrost, rozwój i opierzanie się. Z kolei zużycie paszy jest większe średnio o 20-22%. Mniejszy jest także temperament dlatego w przypadku kur ras ogólnoużytkowych na 10-12 kur przeznacza się jednego koguta. Do ras ogólnoużytkowych oprócz karmazynów zalicza się coraz bardziej popularne w Polsce, nasze rodzime zielononóżki kuropatwiane. Rasa ta jest typowo polską i zaliczona została do ras zachowawczych. Jest najlżejsza z polskich ras ogólnoużytkowych i przypomina swoim pokrojem kury nieśne. New Hampshire pochodzi z USA i występuje w dwóch liniach: bardziej nieśnej i bardziej mięsnej. Barwa upierzenia tej rasy jest brunatnożółta. Sussex pochodzą z Anglii i mają bardzo ciekawe gronostajowe upierzenie.
Z kolei Plymouth rock pochodzi z USA i posiada pióra pokryte na przemian barwa białą i czarno, co tworzy atrakcyjne jastrzębiate upierzenie.
KURA SYMBOL
Kury rasy Rhode Island Red są rozpowszechnione na całym świecie i należą do najbardziej typowych przedstawicieli ras ogólnoużytkowych. W związku z wytworzeniem wysoko produkcyjnych linii kur mięsnych i nieśnych rasa ta bardzo straciła na znaczeniu i znalazła swoje miejsce głównie z mniejszych gospodarstwach. Kiedyś ceniona była za dobrą nieśność i zadawalające cechy nieśne. W dzisiejszych czasach odchodzi się całkowicie na dużych fermach od produkcji łączonej nieśno-mięsnej, dlatego dla wielu hodowców rasa ta jest historyczna i powinna znaleźć się jedynie w stadach zachowawczych. Z kolei trend produkcji ekologicznej żywności oraz stosowanie zasad dobrobytu u zwierząt wynosi ta rasę na piedestał produkcji, jako jedną z najwartościowszych. Obok zielononóżki, sussexa i plymouth rocka rasa ta idealnie nadaje się do ekologicznej produkcji nieśno-mięsnej. Jak sama nazwa wskazuje kury te pochodzą z amerykańskiego stanu Rhode Island, gdzie po dziś dzień są symbolem. Ich podobizna uwieczniona jest nawet na domach, herbach wsi oraz na licznych pamiątkach jakie można zakupić w sklepach. Amerykańscy hodowcy wyprowadzili tę rasę w latach pięćdziesiątych XIX w. w oparciu o miejscowe kury typu cochin i koguty malajskie. Do Polski zostały sprowadzone przed 1939 rokiem z Wielkiej Brytanii i szybko rozpowszechniły się w całym kraju. Ze względu na dwukierunkowy typ użytkowania, do połowy lat siedemdziesiątych stanowiły około 50% pogłowia ferm towarowych i stadek przyzagrodowych. W momencie rozbicia u kur produkcji nieśnej i mięsnej na dwie niezależne gałęzie rasa ta momentalnie została wycofana z dużych ferm i zastąpiona liniami kur o cechach wybitnie nieśnych lub mięsnych. CECHY WZORCOWE
(...)
KURNIK DLA RAS OGÓLNOUŻYTKOWYCH
(...)
tekst i zdjęcia:
dr Radosław Kożuszek
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, majowym numerze f&f, nr 05/2016 (208)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę
Katalog oślich maści
TŁO ZAGADNIENIA(...)
HISTORIA OŚLICH MAŚCI W POLSCE
(...)
KATALOG MAŚCI
Ośle maści dzielą się na sześć grup kolorystycznych. Kolejno są to maści: szare, brunatne, czarne, białe, czerwone i srokate.
I. MAŚCI SZARE:
1. Ciemnocynamonowy z jasnymi odmianami.
2. Jasnoszary z białymi odmianami.
3. Jasnocynamowanowy z jasnymi odmianami.
4. Ciemnoszary z ciemnymi odmianami i ciemnym nosem.
5. Jasnoszary jabłkowany z białymi odmianami.
II. MAŚCI BRUNATNE:
1. Brunatnoszary z jasnymi odmianami.
2. Brunatny z jasnym rysunkiem.
3. Ciemnobrunatny z jasnym rysunkiem.
4. Czarnobrunatny bez rysunku.
5. Żółtobrunatny z jasnym rysunkiem.
6. Ciemny czarnobrunatny z białym rysunkiem.
7. Czarnobrunatny z jasnym rysunkiem.
III. MAŚCI CZARNE:
1. Czarny z jasnym rysunkiem
2. Czarny bez odmian.
IV. MAŚCI BIAŁE:
1. Biały bez odmian.
2. Albinos z niebieskimi bądź czerwonymi oczyma
V. MAŚCI CZERWONE::
1. Czerwony z białym rysunkiem.
2. Ciemnoczerwonobrunatny z białym rysunkiem.
VI. MAŚCI SROKATE::
1. Szarosrokaty.
2. Ciemnobrunatnosrokaty.
ODMIANYPaleta oślich maści uzupełniona jest o 11 oślich odmian:
Odmiana 1
Rysunek
Odmiana 2
Zebratura kończyn.
Odmiana 3
Pręga grzbietowa.
Odmiana 4
Biała głowa z czarnym nosem.
Odmiana 5
Ciemna głowa z ciemnym nosem.
Odmiana 6
Biała głowa z ciemnym nosem.
Odmiana 7
Czarnoobrzeżone uszy i jasnobrunatnie obwiedzione białe obwódki wokół oczu.
Odmiana 8
Ośli krzyż.
Odmiana 9
Ośli krzyż łącznie z zebraturą kończyn
Odmiana 10
Ciemny nos
Odmiana 11
Biało umaszczona głowa, biały brzuch, białe przedramiona oraz białe wnętrza kończyn.
Odmiany są po to aby uzupełniać nimi i precyzować poszczególną maść. Należy bowiem pamiętać, że podobnie jak wszystkie ludzkie systemy tak i ten jest zupełnie bezbronny wobec Bożej twórczości. W rzeczywistości są to podziały sztuczne i nie ma dwóch takich samych osłów i tylko umownie dane zwierzęta mieszczą się w obrębie stworzonego opisu. W istocie spotkać można bardzo wiele osłów, które znajdują się na pograniczu dwóch maści i nieraz trzeba długich dyskusji, aby ostatecznie którąś z nich mu przypisać.
OBJAŚNIENIA(...)
SŁYNNE OSŁY
(...)
tekst, rysunki i zdjęcia:
Jarosław Sekuła
Janiszów, 30.01.2016 r.
Zdjęcia udostępnili: Huub Vervest (NL) & John Santegoeds (NL)
- Europejskie Towarzystwo Hodowców Łuszczaków (ESSB).
Więcej o organizacji można przeczytać w komunikatach związkowych w dziale ogłoszeniowym, a także na stronie Związku: www.Serinus-Society.eu
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, majowym numerze f&f, nr 05/2016 (208)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę
Pielęgnice flowerhorn
W bardzo długiej historii naszej planety, powstawało oraz ginęło wiele gatunków zwierząt. Obecna różnorodność form życia od roślin poprzez kilka milionów gatunków zwierząt podlegało zmianom w procesie ewolucji. Ich życie zależało od zdolności przystosowania się do warunków danego środowiska. Człowiek chcąc opisać ich różnorodność postanowił dokonać tego za pomocą dziedziny biologii zwanej obecnie systematyką. Według jej zasad każdy gatunek otrzymywał dwuczłonową, łacińską nazwę. Część zwierząt jednak powstała bezpośrednio dzięki działalności człowieka. W akwariach takimi gatunkami powstałymi na drodze hybrydyzacji, czyli kojarzenia dwóch osobników różnych gatunków są popularne pielęgnice papuzie oraz mniej znane w naszym kraju, jednak bardzo popularne wśród akwarystów na całym świecie pielęgnice flowerhorn. Jest to bardzo efektowna ryba nie spotykana w środowisku naturalnym. Występuje wyłącznie w hodowlach akwariowych. Piękna, oryginalna i okazała. To podstawowe słowa opisujące flowerhorny. HISTORIA POWSTANIA
Pielęgnica flowerhorn nie jest gatunkiem występującym w środowisku naturalnym, a jest tworem człowieka. Dzięki odpowiedniemu doborowi różnych gatunków pielęgnic blisko ze sobą spokrewnionych azjatyccy hodowcy uzyskali te wspaniałe ryby. Wiele osób związanych, ze środowiskiem akwarystów patrzy nieprzychylnym okiem na tak powstałe ryby. Jednak jest to zdecydowanie bardziej naturalna droga uzyskiwania oryginalnych gatunków ryb o pożądanych cechach niż inżynieria genetyczna. Nie jest drogą na skróty, poprzez wprowadzanie do genomu danego gatunku genu zupełnie innego. Tak jest np. w przypadku tzw. fluorescencyjnych danio o świecących neonowych barwach ciała. Na rzecz flowerhorn świadczy też to, że mimo krzyżowania ze sobą różnych gatunków w celu jej uzyskania, wszystkie osobniki przynależące do tej grupy są płodne i dają potomstwo. Swój największy wkład w powstanie tych ryb mieli malezyjscy hodowcy. To oni poprzez dobór odpowiednich gatunków i osobników różnych pielęgnic południowoamerykańskich uzyskali tę niezwykłą rybę. Choć do dziś jest tajemnicą jakie gatunki brały udział w tworzeniu flowerhorn i jak długo trwał sam proces uzyskania tych ryb. Jako rok wyodrębnienia pierwszych flowerhorn przyjmuje się rok 1998 roku przez ich hodowcę Jingang. Następnie po namnożeniu znacznej ilości tych ryb zaczęto je sprzedawać. Najpierw do Stanów Zjednoczonych. W roku 1999 zostały opracowane wzorce czterech odmian barwnych na cztery odrębne typy:
* Pearl czyli perłowe
* Zhen Zhu, czerwonooka odmiana o dużym garbie na głowie u samców i jej intensywnie czerwonej barwie, reszta ciała jest koloru bladoróżowego
* Golden czyli złote
* Cieliste w rzeczywistości bladoróżowe.
CHARAKTERYSTYKATe powstałe na drodze kojarzenia kilku gatunków pielęgnic południowo-amerykańskich osiągają nawet 60 cm! Jako dorosłe więc wymagają znacznych rozmiarów zbiorników. Ryby te zaleca się więc pielęgnować pojedynczo lub w dobranych parach. Odznaczają się typowym dla większych gatunków pielęgnic bocznie spłaszczonym ciałem, z masywną głową i wydłużonymi płetwami grzbietową i odbytową. Płetwa ogonowa jest okrągła. Głowę zdobi narośl w formie dużego guza wypełnionego tłuszczem, znacznie większa i bardziej kolorowa u samców, u samic jej brak lub jest ona nieznacznie tylko zaznaczona. Flowerhorn to w tłumaczeniu z języka angielskiego kwiecisty róg. Odnosi się więc bezpośrednio do wyglądu zewnętrznego tych ryb czyli do wspomnianej już narośli na głowie. Dymorfizm płciowy u dojrzałych ryb jest silnie zaznaczony. Rozróżnienie płci u dorosłych ryb nie jest więc trudne. Samice są najczęściej słabiej ubarwione, lecz zależy to również od odmiany barwnej oraz są znacznie mniejsze niż samce. Różnica między wielkością samca w stosunku do samicy może być nawet dwukrotna. Boki i głowy flowerhornów mienią się czerwienią, żółcią, zielenią, błękitem. Kolor ciała danego osobnika zależy od pokarmu, otoczenia oraz przede wszystkim, od odmiany. Interesującą cechą tych ryb jest to, że ich kolorystyka i występujące na ciele wzory, składające się z różnych odcieni, barw i kolorów zmieniają się płynnie wraz ze wzrostem i dojrzewaniem. Tak więc, ostateczny wygląd osobnika, dostrzec możemy dopiero po zakończeniu jego wzrostu i uzyskaniu dojrzałości płciowej co związane jest również z pełnym wykształceniem garbu tłuszczowego na głowie u samca. Jeśli jesteśmy zainteresowani zakupem konkretnej odmiany, lepiej jest dokonać zakupu dorosłych osobników. Gdyż często się zdarza, że z racji niższej ceny młodych osobników, dokonuje się niewłaściwego zakupu. Są one wtedy nie w pełni wybarwione i nie do końca można określić z pewnością do jakiej odmiany przynależą. Stąd, gdy dorosną może się okazać, że nie są to osobniki pożądanej przez nas odmiany. Ostatecznie więc, zakup ten staje się znacznie bardziej kosztowny. Warto więc przemyśleć jeszcze wcześniej czy zakupić dorosłego osobnika, dobranej pary czy więcej przyjemności sprawi nam obserwacja wzrostu i procesu wybarwiania się młodego osobnika, z późniejszą niespodzianką co do jego ostatecznej kolorystyki i kształtu ciała. Tak czy inaczej, ryby te prezentują się zawsze pięknie i majestatycznie z racji swoich rozmiarów. Równie interesujące jest ich zachowanie i kontakt z opiekunem. Mimo swojej agresywności wykazywanej wobec innych osobników swojego gatunku (poza dobraną parą ryb) z racji instynktu terytorialnego, o tyle w stosunku do opiekuna zachowują się bardzo przyjaźnie. Pozwalają się obserwować, oraz pływają wzdłuż zbiornika za poruszającymi się ludźmi. Sprawia to, że wiele osób w tym, nasi goście odwiedzający nasze domy od razu czuje nić sympatii do tych ryb nie tylko z racji ich wyróżniającego wyglądu, ale również przyjaznego usposobienia. Flowerhorn słyną również z dużego apetytu, i chętnie pobierają pokarm wprost z ręki akwarysty. Czynią to niezwykle delikatnie. Często także podpływają pod powierzchnię i dają się dosłownie głaskać po głowie. Te liczne zalety zjednują im więc rzesze zwolenników nawet wśród osób, które nie są pasjonatami akwarystyki.
ODPOWIEDNI ZBIORNIK
(...)
TARŁO i ODCHÓW NARYBKU
(...)
RÓZNORODNOŚĆ ODMIAN
(...)
tekst i zdjęcia:
mgr inż. Karol Kaszperuk,
mgr inż. Marcin Różewicz
Instytut Bioinżynierii i Hodowli Zwierząt, UPH Siedlce
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, majowym numerze f&f, nr 05/2016 (208)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę
Trzmiele
- pożyteczne owady Trzmiele to charakterystyczne owady, które można zauważyć w ogrodach, sadach i na łąkach w trakcie zbierania pyłku i nektaru. Wtedy też, wykonują niezwykle ważne dla ludzi i wielu gatunków roślin zadanie, a mianowicie zapylanie roślin. To dzięki ich pracy możemy się cieszyć owocami jabłoni, grusz, śliw a także warzyw m.in. ogórków, pomidorów i wielu innych. Mimo, że za skutecznego i pracowitego zapylacza uważa się pszczołę miodną, to jednak trzmiele przewyższają ją pod względem swej pracowitości.
Przede wszystkim dokonują oblotów kwiatów nawet w chłodniejsze i deszczowe dni, podczas, gdy pszczoły miodne w taką pogodę pozostają w ulu. Wydaje się więc, że wielu ludzi nie dostrzega ich wielkiej roli w ekosystemie. Jednak w dobie powszechnej intensyfikacji rolnictwa, gdzie stosuje się duże ilości pestycydów, panują monokultury uprawne zbóż, które nie dostarczają pożywienia trzmielom. Również nasze przydomowe ogrody dawna ostoja i raj dla trzmieli przestają być dla nich źródłem pokarmu i schronienia. Głównym tego powodem jest moda na nisko przystrzyżone zielone trawniki jak również sadzenie roślin jak tuje czy drzewa iglaste nie zapewniające bazy pokarmowej. Z wymienionych powodów sama liczebność trzmieli jak i ich pewne gatunki zaczęły zanikać. Z racji bardzo dużego znaczenia tych trzmieli również bezpośrednio dla nas ludzi ważne jest włączenie się czynne w ich ochronę, a nie wymaga to wysokich nakładów finansowych a daje wymierne korzyści w postaci zwiększenia plonów wielu roślin uprawnych. Posadzenie roślin kwitnących daje nam nie tylko korzyść w postaci estetycznej, ale również zapewni pokarm i środowisko życia tym pożytecznym i nieszkodliwym dla człowieka owadom. WYGLĄD
Owady te są dość duże, długość ich ciała wynosi około 3 cm. Nie sposób więc ich nie zauważyć, zwłaszcza, że zwracają na siebie uwagę ubarwieniem ciała, w zależności od gatunku, zazwyczaj żółto-czarnym. Czarny tułów i odwłok pokrywają jaskrawe paski (białe, żółte lub rude). Czasem zanim dostrzeżemy tego owada wcześniej, możemy usłyszeć brzęczący oddźwięk wydawany przez nie podczas lotu. Z tego powodu często nazywane są potocznie bąkami. Ważną dla nich zdolność do lotu umożliwiającą im poszukiwanie nowych źródeł pokarmu, zapewniają im dwie pary przezroczystych, dobrze wykształconych skrzydełek. Intensywnie nimi machając przelatują znaczne odległości od swojej kolonii. Ich drgania powodują właśnie powstawanie brzęczącego dźwięku podczas ich przelotu. Odwłok jest zaopatrzony w żądło, choć rzadko z niego korzystają i są owadami łagodnymi, nie atakującymi ludzi. Na całym ciele posiadają włoski co umożliwia im szybsze nagrzewanie się jak i utrzymanie ciepłoty ciała, dzięki czemu mogą one dokonywać oblotu kwiatów w znacznie niższych temperaturach i przy mniej korzystnej pogodzie niż inne owady zapylające jak np. pszczoły. Ich długi języczek, którym spijają nektar z kwiatów, pozwala im odwiedzać i zapylać gatunki roślin niedostępne dla pszczół i innych owadów. Są to m.in. kwiaty ogórków, naparstnic, kończyny i wiele innych gatunków ziół i roślin pastewnych o dużym znaczeniu dla człowieka.
BIOLOGIA TRZMIELI
Podobnie jak pszczoła miodna, także trzmiele tworzą rodzinne kolonie o takiej samej strukturze społecznej. Jednak ich biologia nie jest do końca taka sama jak u pszczół. Podobnie jednak jak u pszczół u trzmieli występuje podział na zróżnicowane grupy, które można podzielić na dojrzałe płciowo samice (matki-królowe), samice bezpłodne (robotnice) oraz samce. Życie kolonii trwa zaledwie tylko jeden sezon wegetacyjny (diagram nr 1). Zaczyna się ono z początkiem wiosny kiedy to samice zapłodnione w roku ubiegłym, po przebyciu okresu zimowej hibernacji, który spędziły zakopane w małych norkach w ziemi, wylatują z miejsc swojego zimowania- nazywanego zimowlą. W zależności od pogody ich pierwszy wylot po przebudzeniu z zimowego snu przypada w drugiej połowie marca lub na początku kwietnia. Tuż po opuszczeniu zimowego schronienia, samica poszukuje pierwszych kwiatów, na których może się pożywić. Są to najczęściej krokusy, przebiśniegi, sasanki lub inne wczesnowiosenne kwiaty. Po pierwszym posiłku, dokonuje ona oblotu w celu znalezienia odpowiedniego miejsca na założenie nowej kolonii. Z racji tego, że wszystkie samice poszukują go w tym samym czasie i jest ich wiele, muszą ze sobą konkurować o najlepsze miejsce, nie rzadko staczając ze sobą walki, które mogą skończyć się śmiercią jednej z nich. Instynkt nakazuje im walczyć do końca, ponieważ tylko w odpowiednim miejscu mogą założyć nową silną kolonię. Może to być opuszczona przez gryzonie nora w ziemi, dziupla drzewa lub miejsce pod jego konarem, sterta kamieni, ale także budka dla ptaków. Istnieją preferencje gatunkowe co do miejsca założenia gniazda np. trzmiel kamiennik preferuje zakładanie gniazd w stertach kamieni stąd jego nazwa gatunkowa. Po znalezieniu odpowiedniego miejsca młoda królowa zaczyna jego porządkowanie. Nowe gniazdo, w którym rozwijać się będzie kolonia musi być odpowiednio duże. Składa się ono z zewnętrznej części, którą tworzą wyściółka, na którą składają się suche liście drzew i traw oraz z dwóch wewnętrznych komór. Po uporządkowaniu gniazda, samica przystępuje do składania pierwszych jaj. W jednej z komór gniazda zostają one złożone w specjalnie przez przyszłą królową kolonii do utworzonych miseczek z wosku, który sama wyprodukuje. Druga komora służy za spiżarnię, gdzie gromadzone są zapasy pożywienia dla królowej i rozwijających się larw. Samica troszcząc się o rozwój jaj, ogrzewa własnym ciałem komórki z wosku ze złożonymi wcześniej jajami, wprawia się ona w drgania co powoduje powstawanie ciepła. Z racji tego, że na początku los kolonii zależy od niej samej musi ona jednak zbierać również pożywienie wtedy też opuszczając gniazdo jedynie w celu uzupełnienia zapasów pożywienia. W zależności od ilości zdobytego pokarmu, może zakładać kolejne komórki z wosku i łączyć je, zostawiając pośrodku miejsce dla siebie, tak, by efektywniej ogrzewać wszystkie larwy. Samica karmi larwy przeżutym pyłkiem zebranym z kwiatów oraz ich nektarem. Pyłek jest źródłem białka niezbędnego do rozwoju larw, nektar natomiast jest bogaty w cukry i zapewnia energię. W miarę wzrostu, larwy zaczynają wydzielać drobne włókna i stają się poczwarkami, a następnie po około 12 dniach z kokonu wyłania się pierwsze pokolenie robotnic. Opiekę nad kolejnymi składanymi przez królową jajami i larwami przejmują teraz one. Również zbieranie pokarmu należy tylko do nich. Rola królowej zostaje ograniczona wyłącznie do składania jaj. W miarę wzrostu liczby robotnic kolonia rozwija się by około lipca sierpnia przy dobrej bazie pokarmowej złożonej z wielu letnich gatunków kwiatów osiągnąć szczyt swojej wielkości. Wielkość rodziny najpospolitszego gatunku trzmiela ziemnego wynosi najczęściej od 40 do 200 robotnic. W gnieździe z biegiem czasu powstają obok robotnic również dojrzałe płciowo młode samice przyszłe królowe (zwykle ok. 30 osobników) oraz do kilkaset samców. Samce trzmieli różnią się od trutni pszczelich tym, że same zdobywają pożywienie zbierając pyłek i nektar z kwiatów dzięki czemu przyczyniają się również do zapylania kwiatów. Po wylocie z gniazda zarówno samice jak i samce poszukują partnerów. Po odbytej kopulacji samica poszukuje dla siebie zimowli i czeka na wiosnę, aby rozpocząć kolejny cykl. Stara królowa jak również robotnice i samce giną. Jedyną więc przyszłością trzmieli są zimujące królowe.ZAGROŻENIA DLA TRZMIELI
(...)
POMOC DLA TRZMIELI
(...)
CDN (m.in. o zysku z hodowli trzmieli)
tekst i zdjęcia:
mgr inż. Marcin Różewicz,
Instytut Bioinżynierii i Hodowli Zwierząt, UPH Siedlce
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, majowym numerze f&f, nr 05/2016 (208)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę
Powrót do archiwum
Strona główna
Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespĂłĹ. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.