Styczeń 2016 Nr 1/2014 (204)

Stawak polski

Stawak polski to rodzima odmiana garłacza o wyraźnie utrwalonych cechach rasowych. Gołębie te charakteryzują się bardzo ładną sylwetką, oraz efektownym stylem lotu, połączonym z głośnym klaskaniem skrzydłami. Szczególną cechą rasową jest lot z nadętym wolem, właściwy tylko stawakom.

stawiak

HISTORIA RASY
- Europa

Gołębie w typie garłacza pojawiły się w Europie kilkaset lat temu. Centrum hodowli znajdowało się w Belgii, Holandii, północnej Francji i północnych Niemczech. Pochodzenie tych gołębi nie jest znane. Dotychczas też nie udało się ustalić gołębi, które mogłyby być przodkami dzisiejszych garłaczy.Przypuszcza się, że powstały one wskutek mutacji, utrwalonej następnie przez człowieka.
Najstarsza wzmianka o garłaczach znajduje się w dziełku arabskiego uczonego Abu Zakaria Hahia pt.: CARTEA AGRICULTURII, pochodzącego z 1150 roku i opisującego garłacze hodowane ówcześnie na półwyspie Iberyjskim.
Kolejna wzmianka o garłaczach znajduje się w dziele Ulissesa Aldrovandiego pt.: "ORNITOLOGIA" - 1610 r. Autor ten opisuje rasę gołębi znaną w Belgii pod nazwą "Kroppers", która odznaczała się długimi nogami, bardzo dużą sylwetką oraz zdolnością do nadmuchiwania (nadymania) wola. Z całą pewnością opis ten dotyczy praprzodka współczesnych garłaczy.
Również Johan Leonhard Frisch z Berlina około 1730 roku w swoim dziele opisuje różne odmiany garłaczy i dowodzi, że gołębie te były znane i hodowane już bardzo dawno temu.
Kolejny autor J.A. Cavanillos (1799) opisuje te stare hiszpańskie rasy garłaczy "rafeno" i "gorguera".
W 1765 roku w Anglii ukazała się książka nieznanego autora pt.: A TREAICE ON DOMESTIC PIGEON opisująca m.in. garłacze angielskie, których wygląd zbieżny jest z garłaczami hodowanymi współcześnie.
W 1790 roku w Niemczech w mieście Ulm, ukazała się książka nieznanego autora pt.: "ULMER TAUBENBUCH" opisująca niektóre pierwotne rasy garłaczy.
W XIX wieku nastąpił prawdziwy rozkwit hodowli gołębi i ukazało się wiele znakomitych dzieł poświęconych tej tematyce.
S. Peterfii w swoim dziele pt. Hodowla gołębi (Warszawa 1987 rok), przypuszcza, że garłacze pochodzą z Azji. Dowodem na to jest wzmianka w kronice Aini Akbari napisanej w 1590 roku, w języku perskim przez Abul Fazla, opisująca garłacza indyjskiego o nazwie "parpa".
Natomiast C. Engelman (1972 r.) za protoplastę garłaczy uważa garłacza staroholenderskiego.
Jednak jego teoria nie daje odpowiedzi na wszystkie pytania i pomija pochodzenie dużej rodziny krótkodziobych garłaczy hiszpańskich. Są to rasy bardzo stare i raczej niespokrewnione z garłaczem holenderskim.
Sądzę, że historia garłaczy, tak jak wielu innych ras, kryje jeszcze wiele tajemnic, których prawdopodobnie nie udało się wyjaśnić. Stawaki należą do rodziny garłaczy odznaczających się specyficznym stylem lotu, połączonym z głośnym klaskaniem skrzydłami i opadaniem w dół z uniesionymi pionowo skrzydłami (rys 1).
Charakterystyczne jest to, że stawaki mogą latać i wykonywać te ewolucje z nadętym wolem.
Nasz stawak z całą pewnością spokrewniony jest ze stawakiem czeskim (Cesky stavak), stawakiem niemieckim (Steigerkropfer)oraz ze względu na podobny styl lotu z górnośląskim garłaczem koroniatym zwanym też "stawakiem koroniatym", (Starwitzer Flügelsteller-Kröpfer). Lokalne upodobania hodowców doprowadziły do znacznego zróżnicowania rasowego tych gołębi i opracowania odrębnych wzorców. (...)

HISTORIA RASY
- Polska
(...)

WNIOSKI NA PRZYSZŁOŚĆ
(...)

tekst i zdjęcia: Zbigniew Gilarski

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 01/2016 (204)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę

Nikt nie potrafi tak solidnie zakopać swoich błędów jak lekarz. Marek Wipsaniusz Agrypa

Stabilizatory przewodu pokarmowego kur

Wprowadzenie

Słowa (motto) Agrypy, rzymskiego polityka i dowódcy wojskowego są wielce wymowne, nawet w odniesieniu do kur. Jeśli nie chcecie Państwo zakopywać swoich błędów, to proponuję rozważenie hodowli kur według zasad permakultury. To więcej niż ekologiczne prowadzenie hodowli. Po wprowadzeniu w 2006 r. przez UE zakazu stosowania antybiotyków paszowych, jako stymulatorów wzrostu, zaczęto intensywniej interesować się środkami naturalnymi w profilaktyce oraz w lecznictwie drobiu. To spowodowało pojawienie się nowych oraz przywrócenie już kiedyś używanych, ale zapomnianych, czy też wyrzuconych przez chemię środków, a wraz z nimi adekwatnych pojęć. Większość z tych środków (zwanych ogólnie dodatkami paszowymi) rozprowadzana jest w postaci płynnych koncentratów. Taka forma jest przydana głównie dla wielkich ferm. Co prawda środki te są tworzone przeważnie na naturalnych komponentach, ale jako że są odpowiednio obrobione do postaci koncentratów, nie są zgodne z naturą w pojęciu permakultury. Niektóre z nich dopuszczone są w chowie ekologicznym kur zgodnie z dyrektywami UE.
Założeniem tego artykułu jest bardzo ogólne przedstawienie i wyjaśnienie pojawiających się coraz częściej pojęć związanych z innowacyjnymi dodatkami żywieniowymi dla kur. Dodatki te są wynikiem wieloletnich badań w instytutach naukowych oraz laboratoriach firm produkujących paszę. Jednakże warto te wyniki adoptować do hodowli permakulturowej, czy ekologicznej w warunkach przydomowych. Jedyna różnica, to forma i sposób podawania. W hodowlach permakulturowych będą to dodatki nieprzetworzone. Naturalne. Nie sposób napisać wszystko o dodatkach paszowych w jednym artykule, dlatego też proponuję cykl z tego zakresu. A zatem, na co działają owe dodatki? Najlepiej na początek poznać

przewód kur

Co siedzi w przewodzie pokarmowym kury

Mikroflora przewodu pokarmowego jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania nie tylko tego układu, ale całego organizmu. Co prawda jej podstawowym zadaniem jest trawienie pożywienia, ale nie mniej jednak odpowiada ona również za pełne zdrowie ptaka.
Właściwe funkcjonowanie przewodu pokarmowego kury zależy od równowagi mikrobiologicznej. W nim bytuje, rozwija się i ginie liczna, mocno zróżnicowana mikroflora, którą stanowią: bakterie, grzyby oraz pierwotniaki. Dotychczas naukowcom udało się rozpoznać zaledwie nieco ponad 650 gatunków. Ale to i tak bardzo dużo. Przybliżony skład bakterii występujących w przewodzie pokarmowym kur jest następujący:
* Enterococus faecium 54%
* Lactobacilus acidaphilus 12%
* Escherichia coli 1%
* Inne 33%
Oprócz tego mikroflora przewodu pokarmowego jest wyraźnie zróżnicowana w zależności od odcinka, w którym występuje. Wykazano różnice składu gatunkowego bakterii w jelicie cienkim, ślepym oraz końcowym. Zachwianie równowago tego złożonego ekosystemu zwykle prowadzi do zwiększonej podatności na wszelakie infekcje.
Za skład ilościowy i jakościowy mikroflory układu pokarmowego odpowiada wiele czynników m.in.: jakość i ilość pokarmu, wiek ptaka, warunki utrzymania, sposób hodowli i inne. Na wzrost liczebności oraz właściwe proporcje pomiędzy korzystną i niekorzystną mikroflorą ważki wpływ może mieć hodowca, który zdecyduje się zastosować
(...)

Dodatki paszowe
(...)

Wspomagacze przewodu pokarmowego
(...)

Probiotyki (...)
Prebiotyki (...)
Synbiotyki (...)
Fitobiotyki (...)
Zakwaszacze (...)
Bakteriocyny (...)
Nutraceutyki (...)
Paraceutyki (...)
Eubiotyki (...)

Podsumowanie
(...)

prof. nadzw. dr Marek Łabaj

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 01/2016 (204)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę

Lakenvelder

Wstęp

W wyniku udomowienia dzikiego protoplasty kura bankiwa (Gallus gallus) i jego podgatunków w długotrwałym procesie selekcji i hodowli powstało wiele ras kur. Większość z nich powstawało na bazie lokalnych populacji w różnych regionach świata. Dziś mamy bardzo liczne rasy różniące się miedzy sobą wieloma cechami. Każda rasa ma swoją niepowtarzalną historię związaną z procesem jej powstawania. Do początku XX w. hodowla drobiu prowadzona była wyłącznie w chowie przyzagrodowym, stąd hodowane ptaki musiały być przystosowane do lokalnych warunków atmosferycznych, co doprowadziło do powstawania wielu ras lokalnych. Obecnie jednak przemysłowa produkcja drobiarska oparta o wysokoprodukcyjne mieszańce sprawiła, że lokalne populacje dawnych ras zaczęły zanikać. Przyczyn tego zjawiska jest wiele. Dziś powszechnie dostępne są produkty pozyskiwane od kur takie jak jaja czy mięso. Spowodowało to spadek zainteresowania przydomowym chowem drobiu. Wiele ras zaczęło zanikać, a inne już wyginęły. Zaczęto więc wprowadzać programy ochrony zasobów genetycznych. W Polsce programem tym objęta jest m.in. nasza rodzima rasa zielononóżka kuropatwiana. Również inne rasy kur znacznie zmniejszyły swoją liczebność. Niegdyś bardzo liczne dziś stanowią niewielkie populacje. Do tych ras należy również lakenvelder. Kury o ciekawym, kontrastowym czarno-białym upierzeniu. Popularne niegdyś jako kury ogólnoużytkowe, dostarczające mięsa oraz jaj. Dziś traktowane są raczej jako rasa ozdobna. Największą popularnością cieszyły się w Belgii, Holandii oraz Niemczech.. Ze względu na powstawanie nowych ras bardziej wydajnych rasa lakenvelder została wyparta, a jej liczebność zaczęła gwałtownie spadać. Obecnie mimo wielu wysiłków również specjalnie powstałego w tym celu holenderskiego stowarzyszenia mającego na celu wspieranie hodowli tych kur o nazwie De Lakenvelder en Vorwerkhoender Club w dalszym ciągu nie są tak popularne jak inne rasy uznawane za ozdobne.

Historia rasy

kura

Dokładana data powstania i wyodrębnienia kur lakenvelder jako odrębnej rasy nie jest znana. Również teren jej powstania jest kwestią sporną. Jako kraje pochodzenia wymienia się Belgię, Holandię oraz Niemcy. Jak wskazuje Shmidt (2007) na terenie dzisiejszej Westfalii w regionie belgijskim wokół Zottegems, widywane były kury o charakterystycznym dla tej rasy kontrastowym, czarno-białym upierzeniu hodowano już od 1835 r. Malik (1968) jako rejony geograficzne, na których powstała rasa wymienia historyczny rejon Westfalię i Hannover. Verhoef (2006) natomiast jako obszary, na których prawdopodobnie powstała rasa wymienia Holandię - wioskę Utrecht Lakerveld - skąd prawdopodobnie rasa mogła wziąć swoją obecną nazwę w języku niemieckim, holenderskim a także angielskim jako lakenvelder. Schmidt (2007) również wymienia region Utrechtu oraz wieś Lakerveld, podając, że kury w typie dzisiejszych lakenvelderów widziano tam już w roku 1797 - jest to najstarsza wzmianka o tej rasie w tym rejonie dostępna w literaturze. Drugi obszar, na którym mogło dojść do powstania rasy Verhoef (2006) uznaje Westfalię i pogranicze Holandii, gdzie nazwę lakenvelder nosi także lokalna rasa bydła o umaszczeniu czarno-białym (opisana w numerze 02/2015 miesięcznika fauna&flora). Znane są także inne gatunki zwierząt z charakterystycznym kontrastowym, czarno-białym umaszczeniu między innymi: kozy, myszy, świnki morskie, a także króliki. Umaszczenie czarno-białe z charakterystycznym białym pasem po środku ciała nazywane jest w Europie także holenderskim, co w pewnym stopniu potwierdza, że jeden z rejonów tego kraju miał swój udział w wytworzeniu kur rasy lakenvelder (Verhoef, 2006). Nazwa rasy mogła wziąć się także od holenderskiego słowa lakenvel co w tłumaczeniu oznacza białą kartkę w kratkę. Kury rasy lakenvelder po raz pierwszy zostały sprowadzone do Stanów Zjednoczonych w 1900 r. i zostały oficjalnie wpisane do amerykańskiego standardu drobiu (Roberts, 1997). Pierwsze stowarzyszenie założone zostało przez hodowców tej rasy na terenie Niemiec w 1967 r. (Shmidt, 2007), obecnie istnieje także klub hodowców tej rasy w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych.
Oprócz formy standardowej, istnieje także forma miniaturowa tej rasy różniąca się masą i rozmiarami ciała, powstała w 1937-1939 roku hodowana była w regionie Twente na terytorium Holandii. Hodowlą odmiany miniaturowej zajmował się niemiecki hodowca Borger, który formę tę uzyskał krzyżując duże kury lakenvelder z belgijską rasą kur miniaturowych bassete oraz brodaczami karłowatymi (Shmidt, 2007). Verhoef (2006) także jako miejsce powstania miniaturowej formy lakenvelderów wymienia Holandię oraz Hamburg w Niemczech, za datę ich wytworzenia podaje rok 1972. Rasą, w której wytworzeniu brały udział kury lakenvelder są vorwerki. Kury o podobnym pokroju i upierzeniu jednak z tą różnicą, że u rasy vorwerk na tułowiu zamiast upierzenia w kolorze białym - tak jak u lakenvelderów, występuje kolor jasno brązowy. Pierwsze kury rasy vorwerk pojawiły się na niemieckiej wystawie w 1912 roku, a krótko później została uznana oficjalnie za rasę.

Charakterystyka
(...)

Problem wylęgowości
(...)

Odchów kurcząt
(...)

Lakenvelder w Polsce i na Świecie
(...)

Genetyka upierzenia
(...)

Podsumowanie
(...)

tekst i zdjęcia: mgr inż. Marcin Różewicz
Instytut Bioinżynierii i Hodowli Zwierząt
UPH Siedlce

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 01/2016 (204)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę

Powrót do archiwum

Strona główna

Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespĂłĹ. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.

Styczeń 2016 Nr 1/2014 (204)

Stawak polski

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 01/2016 (204)szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę

Stabilizatory przewodu pokarmowego kur

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 01/2016 (204)szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę

Lakenvelder

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 01/2016 (204)szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 01/2016 (204)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 01/2016 (204)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, styczniowym numerze f&f, nr 01/2016 (204)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę