 
| ||
 | ||
 |
||
Czerwiec 2017
Oryginalne nazewnictwo odmian barwnych i rysunku szpaków
Z uwagi na fakt, że jest to rasa niemiecka podajemy też oryginalną terminologię opisującą odmiany barwne i rysunek. Znajomość oryginalnej terminologii z pewnością ułatwi naszym hodowcom zgłaszanie tej rasy na wystawy zagraniczne.Farbenschläge (rodzaje kolorów):
Schwarz, Blau, Rot, Gelb, Blau-Weißgeschuppt; Marmorstar, Marmorstarblasse, Marmorstarweißschwanz, Marmorstarmönch in Schwarz; Starblasse, Starweißschwanz und Starmönch in Schwarz, Blau und Blau-Weißgeschuppt; Silberschuppe, Silberschuppenblasse, Silberschuppenweißschwanz und Silberschuppenmönch in Schwarz und Blau.
Farbe und Zeichnungen ( kolor i rysunek):
1. Starhals schwarz: Grundfarbe tiefschwarz mit grünem Glanz ohne Braun oder Schilf in Schwingen und Schwanz, Hals grünschillernd. Auf dem unteren Vorderhals befindet sich die melierte bis reinweiße halbmondförmige Starzeichnung. Sie entsteht dadurch, dass die Federn an dieser Stelle eine weiße Spitze mit feiner,schwarzer; grünschillernder Säumung aufweisen. Der Halbmond soll eine Breite schwarzer; grünschillernder Säumung aufweisen. Der Halbmond soll eine Breite von etwa 3 cm und ca. die doppelte Länge haben. Er muss nach oben und unten möglichst scharf und ohne Lücken sein und nach beiden Seiten spitz auslaufen, ohne in den Hinterhals überzugehen. Übergreifen der Starzeichnung in die kurzen Hals- oder Brustfedern ist fehlerhaft. Binden reinweiß, schmal, durchgehend, oben möglichst getrennt.
2. Starhals blau: Grundfarbe reinblau, Flügeldecken gleichmäßig, bei dunklen Schwingen so hell wie möglich. Starzeichnung wie bei den Schwarzen; Bindenreinweiß mit Schwarzem Säumung, schmal, durchgehend.
3. Starhals blau- weißgeschuppt: Grundfarbe und Zeichnung wie beim blauen Starhals, Flügelschilder mit möglichste klarer weißer Schuppung, die schwarz eingefasst ist. Schwingen ohne Finkenzeichnung.
4. Starhalsrot und gelb: Grundfarbe rot bzw. gelb. Starzeichnung und Binden wie bei den Schwarzen.
5. Starblasse: Farbe und Zeichnung wie beim schwarzen, blauen bzw.blau-weißgechuppten Starhals. Eine breite Rundhaube mit Rosetten schließt die weiße Kopfplatte nach hinten ab. Die Platte wird begrenzt durch eine gerade Linie, die vom Schnabelwinkel durch die Augen oder an deren unteren Rand nach der Muschelhaube verläuft. Das Weiß der Kopfplatte muss in der ganzen Breite an der Haube heranreichen. Mücke zwischen Schnabelwinkel und Auge erwünscht, jedoch nicht verlangt.
6. Starweißschwanz: Grundfarbe und Zeichnung wie beim schwarzen, blauen bzw. Blauweißgeschuppten Starhals. Die 12 Schwanzfedern mit der Schwanzdecke müssen weiß sein. Der Keil muss farbig sein. Über den Nasenwarzen befinden sich eine kleine weiße Schnippe.
7. Starmönch: Grundfarbe und Zeichnung wie beim schwarzen, blauen bzw. Blauweißgeschuppten Starhals, dazu Mönchzeichnungen. Kopf, die äußeren 7 bis Schwingen, Schwarz mit Schwanzdecke und Keil weiß, Abgrenzungslinien möglichst scharf. Etwas Weiß an den Fersengelenken ist nicht zu beanstanden. Bei geschlossenem Hinterhals schmale und hoch auslaufende Spitzkappe.
8. Marmorstar: Grundfrabe und Zeichnung wie beim Starhals. Flügelschild mit möglichst kleiner keilförmiger weißer Schuppung. Die Schuppung soll sich möglichst gleichmäßig über das ganze Flügelschild erstrecken. Die Schwingen 1. Ordung haben Finkenzeichnung.
9. Marmorstarblasse: In der Farbe und Zeichnung wie der Marmorstar (8) mit Blassenzeichnung (5).
10. Marmorstarweißschwanz: Farbe und Zeichnung wie beim Mamorstar (8) Weißschwanzzeichnung wie beim Starweißschwanz (6).
11. Marmorstarmönch: Farbe und Zeichnung wie beim Marmorstar (8). Mönchzeichnung wie beim Starmönche (7).
12. Silberschuppe: Grundfarbe wie beim schwarzen bzw. blauen Starhals. Die Starzeichnung besteht hier aus einem etwa 15 mm breiten, weißen, mit schwarzem bzw. blauem Flimmer durchgesetzten Band. Das um den Hals herumgeht und hinten mit der Herzzeichnung zusammenläuft. Das Flügelschild ist weiß, jede Feder am Ende mit pfeilspitzartiger schwarzer bzw. blauer Zeichnung. Herz und Oberrücken sollen dieselbe Zeichnung aufweisen, jedoch ist diese meist mehr eine Säuming wie beim Marmorstar (8). Blaue mit oder ohne Finkenzeichnung.
13. Silberschuppenblasse: Farbe und Zeichnung wie bei der Silberschuppe (12), Weiß-schwanzzeichnung und weiße Schnippe wie beim Starweißschwanz (6).
14. Silberschuppenweißschwanz: Farbe und Zeichnung wie bei der Silberschuppe (12), Weißschwanzzeichnung und weiße Schippe wie beim Starweißschwanz (6).
15. Silberschuppenmönch: Farbe und Zeichnung wie bei der Silberschuppe (12), Mönchzeichnung wie beim Starmönch (7); blauer Ton in der Bauchfarbe der Schwarzen gestattet.
Źródło: Rassetauben- Standard des BDRG
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, czerwcowym numerze f&f - 06/2017 (221)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę
Złotokłos białobrewy
WSTĘPW dużej, liczącej prawie 340 gatunków, rodzinie drozdowatych (Turdidae) znaczną część stanowią ptaki zamieszkujące kontynent afrykański. Wśród nich charakterystycznym ubarwieniem wyróżnia się rodzaj Cossypha noszący polską nazwę złotokosów. Trzynaście należących tu gatunków to w większości ptaki o pomarańczowozłotym spodzie ciała, ciemniejszych skrzydłach i ogonie oraz kontrastowym (czarno-białym) rysunku na głowie. Spośród trzymanych obecnie w europejskich hodowlach gatunków z tego rodzaju jednym z najrzadszych i cechującym się najciekawszym ubarwieniem jest bohater tego artykułu złotokos białobrewy (Cossypha heuglini)
SYSTEMATYKANaukowego opisu gatunku dokonał w 1866 r. niemiecki przyrodnik i podróżnik Karel Hartlaub (1814-1900). W 1857 roku przebywał on w Afryce Wschodniej, gdzie kolekcjonował ptaki dla europejskich muzeów. Nowy dla nauki gatunek nazwał na cześć innego niemieckiego przyrodnika Theodora von Heuglina (1824-1876), który zasłynął z badań nad ptakami kilku rejonów Czarnego Lądu. Okaz opisowy złotokosa białobrewego pochodził z rejonu Bahr el Ghazal w Sudanie Południowym. Jest to gatunek politypowy u którego obecnie wyróżnia się trzy podgatunki: C.h. heuglini Hartlaub, 1866 z południowej części Czadu, zachodniego i południowego Sudanu, Republiki Środkowoafrykańskiej na wschód do Etiopii i dalej w kierunku południowym do wschodniej Angoli, północnej Botswany, Zimbabwe i północnej części Republiki Południowej Afryki; C.h. subrufescens Bocage, 1869 z Gabonu i na południe do zachodniej części Angoli;
C.h. intermedia Cabanis, 1868 z południowej Somalii i na południe, wzdłuż wybrzeży kontynentu do północno-wschodniej części Republiki Południowej Afryki.
Dawniej wyróżniano jeszcze dwie formy: pallidior z doliny rzeki Chari w Czadzie i euronota z południowego Zimbabwe i północno-wschodniej części RPA. Jednakże dokładniejsze badania wykazały brak celowości ich odrębnego wyodrębniania.
WYGLĄD
Jest to średniej wielkości ptak wróblowaty, wielkości naszego drozda śpiewaka (Turdus philomelos). Długość jego ciała wynosi 19-20 cm, a masa: 29-44 g. Dymorfizm płciowy jest bardzo słabo zaznaczony. Jedyną istotną cechą różniącą płcie jest nieco większy rozmiar ciała u samca. W ubarwieniu zwraca uwagę czarna głowa z długą, białą brwią ciągnącą się od nasady dzioba po potylicę. Podgardle, boki szyi, kuper i cały spód ciała są pomarańczowozłote. Podobnego koloru są również boczne sterówki ogona. Grzbiet i środkowe sterówki ogona są oliwkowobrązowe, a skrzydła ciemnoszare. Dziób jest czarny, a nogi są brązowoszare. Powyższy opis ubarwienia dotyczy osobników należących do podgatunku nominatywnego (C.h. heuglini).
Ptaki reprezentujące podgatunek C.h. subrufescens odznaczają się czarnymi środkowymi sterówkami w ogonie, a te należące do formy intermedia są mniejsze od złotokosów z podgatunku nominatywnego.
Osobniki młode cechują się ciemnym łuskowaniem na wierzchu i spodzie ciała oraz brakiem białej brwi na głowie.
Gatunek ten jest wytrwałym i głośnym śpiewakiem. Dysponuje dźwięcznym śpiewem, podczas którego potrafi doskonale naśladować obce głosy innych ptaków, np. lelków, żołn. Często oba osobniki tworzące parę śpiewają razem w duecie.
W NATURZE
Jest to ptak szeroko rozprzestrzeniony w Afryce subsaharyjskiej. Jego dość zwarty areał występowania ma powierzchnię ok. 6 mln 370 tys. km2. Środowiskiem życia tego drozda są obrzeża wiecznie zielonych lasów tropikalnych, gęste zarośla i drzewostany rosnące w dolinach rzecznych, lasy akacjowe, zadrzewienia okalające zbiorniki wodne. Czasami spotykany jest w przydomowych ogrodach oraz w miejskich parkach. Niezbędnym elementem jego siedliska jest obecność wiecznie zielonych, gęstych zarośli, w których może znaleźć schronienie. Występuje zarówno na terenach nizinnych, jak i na wzniesieniach sięgających do 2300 m n.p.m. (w Demokratycznej Republice Kongo). ( )
(...)
LĘGI
(...)
W HODOWLI
(...)
OCHRONA
(...)
Tekst i zdjęcia:
Mgr inż. Tomasz Doroń
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, czerwcowym numerze f&f - 06/2017 (221)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę
Trutnie w rodzinie pszczelej
Obserwując życie rodziny pszczelej, spostrzegamy, że do jednych z najbardziej spektakularnych jej zachowań należy postępowanie pszczół-robotnic z trutniami. Rokrocznie mamy możliwość stwierdzenia wiosną dużej troskliwości pszczół w wychowywaniu czerwiu trutowego i wielką dbałość o dorosłe trutnie. Z kolei w połowie lata niektórzy twierdzą, że od św. Anny, kiedy stają się zimne wieczory i poranki, tak naprawdę najpóźniej od połowy lipca dotychczas czułe opiekunki-robotnice okazują swym dotychczasowym podopiecznym jawną niechęć, a niekiedy nawet agresję.Pszczoła miodna (Apis mellifera mellifera L.) należy do grupy owadów właściwie społecznych i z związku z tym występuje w tym gatunku silna kastowość płciowa. Jednak cechami najbardziej wyróżniającymi je spośród wszystkich innych owadów jest to, że:
1. Osobniki jednego gatunku opiekują się potomstwem.2. Istnieje podział pracy wynikający z kast płciowych.
3. Współwystępują przynajmniej dwa pokolenia zdolne do pracy dla całej rodziny.
Oprócz pszczoły miodnej, do tej grupy zalicza się jeszcze trzmiele i indyjskie pszczoły olbrzymie, pszczoły karłowate (Półwysep Arabski), trigony i melipony z Ameryki Południowej i kilkanaście gatunków obejmujące mniejszy zasięg geograficzny. Nie wchodząc w dalsze szczegóły dość powiedzieć, że matki (królowe) i robotnice różnią się tym, że larwy matek żyją w pełnym komforcie białkowym, natomiast larwy robotnic są odżywianie mleczkiem pszczelim tylko do trzeciego dnia życia. Później robotnice-karmicielki zmniejszają im ilość mleczka, zastępując pokarmem węglowodanowym. Efektem takiego żywienia larw-robotnic jest pewien rodzaj niedorozwoju. Robotnice są mniejsze od matek, ale za to zwinniejsze, no i rzecz jasna bardzo pracowite. W pewnych okolicznościach (rodziny-trutówki), niektórym robotnicom rozwijają się jajniki i składają one dużą ilość jaj w komórkach w sposób niesłychanie chaotyczny. Jednak nie są to prawdziwe matki, ponieważ nie odbywają lotów godowych i związku z tym znoszą tylko jaja nie zapłodnione.
Kasta samców wyłącznie powstaje z jaj nie zapłodnionych, umieszczonych przez matkę w specjalnie przygotowanych przez robotnice komórkach (dużo większych od pszczelich) przeznaczonych na larwy trutowe. Wprawdzie prof. Jerzy Woyke odkrył występowanie trutni diploidalnych, ale z nieznanych powodów pszczoły zjadają takie larwy między trzecim a piątym dniem życia. Larwy trutowe są odżywiane dietą bogatą w białko (mleczkiem pszczelim), zaś wielkość trutni zależy głównie od wielkości komórek, w których się wychowują. Po 24 dniach wygryzają się młode trutnie, które oblatują się dopiero w 5 dniu życia, a dojrzałość osiągają między 10-12 dniem. Odtąd, we wczesnych godzinach popołudniowych (między 1300 a 1600) ruszają na loty patrolowe. Stwierdzono, że trutnie z roku na rok patrolują stale te same obszary. Autor wyraża przypuszczenie, że chodzi o to, iż nad tymi obszarami znajdują się wstępujące ciepłe prądy powietrza, które ułatwiają utrzymywanie się przez 10-15 min. w powietrzu tych bardzo ciężkich owadów. Dojrzałe trutnie tworzą nad tymi obszarami specyficzny rodzaj chmurki przestrzennej, na którą kierują się młode, dziewicze matki. W tym miejscu, Czytelnikowi należy się jedno wyjaśnienie. Proszę nie wyobrażać sobie, że pod określeniem chmurka kryje się taka chmara owadów, iż zauważymy je z ziemi jak zwykły obłok. To określenie uzmysławia nam, że trutnie krążą w trójwymiarowej przestrzeni przypominającą przestrzeń zajmowaną przez parę wodną i malutkie kropelki wody.
(...)
Tekst:
Dr inz Maciej Winiarski
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, czerwcowym numerze f&f - 06/2017 (221)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę
Powrót do archiwum
Strona główna
Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespĂłĹ. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.