darewit Inkubatory do jaj animar terrarystyka Poid?a, karmid?a, inkubatory, siatki
(zwierz?ta, og?oszenia)
Og?oszenia, zwierz?ta,

Lipiec 2017





kura

Kury rasy minorka

Wiele ras kur zaliczanych obecnie do ozdobnych dawniej traktowano jako ptaki użytkowe. Taką rasą jest minorka, która przed II wojną światową była powszechnie utrzymywana na całym świecie jako kura nieśna. Po wojnie minorki zostały wyparte z powszechnego chowu przez rasę leghorn. Leghorny odznaczała większa nieśność i odporność na gorsze warunki środowiskowe.


POCHODZENIE

Rasa wywodzi się z Półwyspu Pirenejskiego, a nazwa pochodzi od wyspy Minorka. Minorki wywodzą się od starej hiszpańskiej rasy kur wiejskich, określanych jako kastylijskie. Dawniej nazywano je minorka czerkies.
W pierwszej połowie XIX w. rasa dotarła do Anglii. Do Niemiec sprowadzono je ok. 1870 roku. W 1895 powstał niemiecki związek hodowców minorek. Opisano je we wzorcu w dwóch odmianach barwnych: czarnej i białej. Na wystawie w Hanowerze w 1910 roku było prezentowanych aż 500 sztuk minorek, co świadczy o dużej popularności rasy. Po 1920 roku hodowlę nakierowano na zwiększenie walorów użytkowych. Spowodowało to coraz powszechniejsze wykorzystanie rasy do przemysłowej produkcji jaj.


CECHY RASOWE

Minorki to duże kury, mocnej budowy. Posiadają długi, szeroki i głęboki tułów, lekko zwężający się ku ogonowi. Pierś duża, bardzo szeroka, dobrze wysklepiona. Brzuch szeroki, pełny i zaokrąglony, wyraźnie wyznaczający dolną linię. Barki szerokie, skrzydła długie, mocno przylegające do ciała. Ogon noszony prawie poziomo, pełny. U koguta z dużą ilością sterówek i sierpówek. Uda silne, średniej długości, dobrze widoczne. Skoki średniej długości, drobnokościste, nieopierzone, barwy czarnej lub rogowej (w zależności od barwy upierzenia).
Cechą charakterystyczną rasy jest duża głowa z mocno osadzonym, intensywnie czerwonym, pojedynczym, grzebieniem o pięciu, równych i głębokich zębach. Koniec grzebienia wystaje poza głowę, ale nie opiera się na karku. U kur dopuszczalny jest grzebień lekko opadający na jedna stronę, w przypadku kogutów powinien być stojący. Wytworzono również minorki o grzebieniu typu różyczkowego.
Minorki charakteryzują bardzo duże, gładkie i dobrze przylegające, o delikatnej tkance, białe zausznice. U kogutów mają kształt bardziej jajowaty, u kur są wyraźnie okrągłe. Część twarzowa i duże, gładkie dzwonki powinny mieć intensywną czerwoną barwę. Intensywnie białe zausznice tworzą doskonały kontrast z czerwoną częścią twarzową.
minorka Masa ciała dorosłego koguta wynosi 2,5-3,5 kg, a kury 2,2-3,0 kg. Rocznie kura może znieść 170-180 jaj, o białej barwie skorupy i masie 60-80 g. Znoszenie tak dużych jaj, powoduje dosyć częste problemy, związane z wypadaniem jajowodu.
Najczęściej i najliczniej utrzymywane są ptaki o czarnej barwie. Występują również inne odmiany barwne takie jak: biała i niebieska. W Polsce rasa występuje raczej nielicznie.

MINIATURA
(...)

UTRZYMANIE
(...)

WYBÓR OSOBNIKÓW DO ROZPŁODU
(...)

ZAKOŃCZENIE
(...)




 mgr inż. Bartłomiej Kaszyński
 Piśmiennictwo dostępne u autora
Zdjęcia: źródło internet





cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, lipcowym numerze f&f - 07/2017 (222)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę








Gołębiak plamouchy

WSTĘP

Spośród ponad 310 obecnie wyróżnianych gatunków gołębi niewiele (bo prawie 50) występuje na kontynencie południowoamerykańskim. W ogromnej większości są to skromnie ubarwione ptaki, pozbawione bajecznych kolorów i ozdobnych piór jak ich kuzyni z Azji Południowo-Wschodniej, Australii i wysp Oceanii. Jedną z najbardziej charakterystycznych i typowych grup gołębi dla Ameryki Południowej są gołębiaki z rodzaju Zenaida. Są to średniej wielkości, brązowo ubarwione ptaki o wydłużonej sylwetce i dość długim, stopniowanym ogonie. Po przedstawieniu czytelnikom gołębiaka kasztanowatego (Zenaida graysoni) w jednym z poprzednich wydań „fauny&flory” (numer 05/2017 – od red.) pora zaprezentować dwa inne gatunki z tego rodzaju, które miałem okazję podziwiać na żywo. W tym artykule przedstawię jednego z najpospolitszych gołębi kontynentu południowoamerykańskiego – gołębiaka plamouchego (Zenaida auriculata).


gołęiak SYSTEMATYKA

Gatunek ten jest jednym z siedmiu przedstawicieli amerykańskiego rodzaju Zenaida. Naukowo został opisany w 1847 r. przez francuskiego ornitologa amatora i lokalnego polityka Marc’a des Murs’a (1804-1878). Francuz nazwał go „Peristera auriculata”. Okaz opisowy pochodził z Chile. Dawniej zaliczany był do (niewyróżnianego już) rodzaju Zenaidura. Najbliższymi jego krewnymi jest północnoamerykański gołębiak karoliński (Z. macroura) i, wymarły na wolności, gołębiak kasztanowaty (Z. graysoni) z meksykańskiej wyspy Socorro. W systematyce gołębiaki najczęściej umieszczane są między wymarłym, północnoamerykańskim gołębiem wędrownym (Ectopsites migratorius) a siedmioma, niewielkimi gołąbeczkami rodzaju Columbina pochodzącymi z obu Ameryk.
Jest to gatunek politypowy,
u którego wyróżnia się aż 11 podgatunków. Są to (wraz z podanym miejscem występowania):
* Z. a. auriculata ze środkowego Chile i środkowo-zachodniej części Argentyny;
* Z. a. rubripes Lawrence, 1885 występuje na Małych Antylach (St. Lucia, St. Vincent, Barbados, Glover’s Island, Carriacou i Grenada) i na Trinidadzie oraz na kontynencie południowoamerykańskim (od środkowej Kolumbii przez Wenezuelę wzdłuż rzeki Orinoko do Gujany i północnej Brazylii);
* Z. a. hypoleuca Bonaparte, 1855 z zachodniego Ekwadoru i Peru;
* Z. a. caucae Chapman, 1922 r. z doliny Cauca w zachodniej Kolumbii;
* Z. a. antioquiae Chapman, 1917 z rejonu Antioquia w północno-środkowej części kolumbijskich Andów;
* Z. a. ruficauda Bonaparte, 1855 ze wschodnich stoków Andów w Kolumbii i zachodniej Wenezueli;
* Z. a. vinaceorufa Ridgway, 1884 z wysp: Curaçao, Aruba i Bonaire;
* Z. a. jessieae Ridgway, 1888 znany z zaledwie kilku nadbrzeżnych stanowisk w dolnym biegu Amazonki;
* Z. a. marajoensis Berlepsch, 1913 z wysp Marajó i Mexiana w delcie Amazonki;
* Z. a. noronha Sharpe, 1890 z północno-wschodniej części Brazylii;
* Z. a. virgata Bertoni, 1901 z Boliwii, środkowej Brazylii i dalej na południe, przez Urugwaj i środkową Argentynę, aż do Ziemi Ognistej.


WYGLĄD

gołębiak Jest to średniej wielkości ptak, rozmiarami dorównujący naszej sierpówce (Streptopelia decaocto). Samiec jest nieco większy od samicy. Długość jego ciała wynosi 22-28 cm, zaś masa: 102-125 g. Samica ma 22-26 cm długości i osiąga masę ciała równą ok. 95 g. W sylwetce zwracają uwagę stosunkowo szerokie skrzydła i wydłużony, zaokrąglony na końcu ogon. Ubarwienie całego ciała utrzymane jest w żółtawobrązowych, beżowych barwach. Wierzch głowy i potylica mają popielatoszary odcień. Pozostałe części głowy, szyja i pierś są różowawobrązowe. Nieco jaśniejszy jest brzuch, boki ciała i podogonie. Grzbiet i skrzydła są brązowawe z nielicznymi, czarnymi plamami na części pokryw skrzydłowych. Lotki pierwszo- i drugorzędowe są czarne z jasnymi, wąskimi obrzeżeniami piór. Na głowie, za okiem widoczne są dwie, podłużne, czarne plamy (jedna na wysokości oka, druga pod nim). Na boku szyi przy dobrym oświetleniu widoczna jest metalicznie lśniąca plama różowych bądź brązowych piór. Sterówki ogona ubarwione są różnie. Środkowe są jednolicie oliwkowobrązowe, zewnętrzne mają ciemny pasek przedkońcowy i jasną końcówkę. Tęczówka oka jest brązowa do czerwonobrązowej. Naga, wąska skóra wokół oka ma barwę niebieskawą. Dziób jest ciemnoszary lub czarny, a nogi są czerwone.
Samica ubarwieniem nie różni się istotnie od samca. Jej upierzenie ma generalnie bardziej wyblakły odcień, a ciemne i metaliczne elementy mają mniej intensywną barwę.
Osobniki młode przypominają wyglądem ptaki dorosłe. Ich ubarwienie jest jedynie nieco bardziej bledsze i szarawe od nich. Na boku szyi brakuje u nich metalicznie błyszczących piór, a na przodzie szyi i górnej piersi można zauważyć delikatne, jasne smugi. Pióra na grzbiecie i skrzydłach mają jasne obrzeżenia.
Powyższy opis ptaków dorosłych i młodych dotyczy osobników reprezentujących podgatunek nominatywny. Ptaki należące do pozostałych form cechują się ciemniejszym bądź jaśniejszym odcieniem upierzenia. Generalnie podgatunki z północnej części zasięgu cechują się ciemniejszym, bardziej rdzawobrązowym odcieniem upierzenia od form pochodzących z południa.
Głos tego gołębia przypomina nieco dźwięki wydawane przez nasze sierpówki.

ŚRODOWISKO
(...)

LĘGI
(...)

W HODOWLI
(...)

OCHRONA
(...)





 tekst i zdjęcia:
mgr inż. Tomasz Doroń



cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, lipcowym numerze f&f - 07/2017 (222)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę








Pokaż mi swój dziób...
... a powiem ci kim jesteś

Dziób – otwór gębowy ptaka, a jeszcze inaczej jego najwszechstronniejsze narzędzie odpowiadające nie tylko za sprawy żywieniowe, ale służące różnorakim celom np. do budowy gniazda, obrony rewiru lęgowego, odchowu piskląt, sposobu pozyskiwania pokarmu, codziennej higieny, ale również przekazywaniu informacji


dziób Przyglądając się budowie dziobów drobnych astryldów dostrzec możemy występujące między nimi znaczne różnice dotyczące wyglądu, kształtu czy kolorystyki. Jedne są krótkie inne długie, cienkie lub grube, szerokie, wąskie, kolorowe o jednolitej barwie lub z zabarwioną końcówką. Nie wspomnę o różnego rodzaju deformacjach pojawiających się w hodowlach wynikających niekiedy z błędnego doboru poszczególnych osobników lub innych czynników tj. przerosty lub braki w budowie górnej, dolnej części dzioba lub skrzyżowaniu jego końcówek. Na przekór temu wszystkiemu właściciele tych dziobów świetnie sobie radzą w codziennej egzystencji. Jak mówi stare chińskie przysłowie ,,kurczak je tak, jak mu pozwala na to dziób” to przysłowie ma również swoje lustrzane odbicie w hodowli drobnych astryldów. Gdy przyjrzymy się poszczególnym gatunkom zauważymy iż jedni przedstawiciele cechują się dziobami cienkimi ze szpiczasto zakończoną końcówką o barwie szaroczarnej, czerwonoczarnej lub karminowej.


CO WYCZYTAMY Z RÓŻNYCH DZIOBÓW?
 Drobne astryldy cienkodziobe
Amadyna wspaniała


INNE GATUNKI




tekst i zdjęcia:
mgr inż. Tomasz Kuziemkowski



cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, lipcowym numerze f&f - 07/2017 (222)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę








Szczęśliwy ten dom, gdzie pająki są




pająk Trudno stwierdzić dlaczego akurat pająki budzą w ludziach tak negatywne odczucia. Być może dlatego, że niektóre z gatunków mogą dotkliwie ugryźć. Poza tym jako typowi drapieżnicy żywią się innymi zwierzętami. Łowią je w różnego rodzaju pułapki, a następnie, jeszcze za życia, w sposób dość wyrafinowany obtaczają siecią. Żyją w miejscach opuszczonych przez ludzi lub rzadko odwiedzanych, dlatego dość często dopatrywano się w nich pośrednictwa z duchami lub ze światem umarłych. Ludzie widywali pająki głównie na strychach, w grobowcach, jaskiniach czy ciemnych lasach – wszędzie, tam gdzie inne gatunki zwierząt już nie występowały. Oczywiście człowiek nie dostrzegał, że dużo więcej pająków spotkać można na umajonych łąkach w sadach owocowych czy kwiatowych ogrodach. Tam, jakby umykały jego uwadze chowając się za kolorowymi kwiatami i pięknem fruwających motyli czy brzęczącymi pszczołami. Pająki jako jedyne z nielicznych drapieżników zasiedliły nie tylko te piękne i miłe miejsca, ale również odważyły się zamieszkać na terenach, gdzie nie zapuszcza się już żaden inny drapieżnik. Dzięki temu stanowią ważną, wręcz kluczowa role w wielu ekosystemach. Praktycznie nie można sobie wyobrazić jaskini, w której nie byłoby pająków. Oprócz naturalnych ciemnych i zimnych jaskiń oraz dziupli próchniejących drzew pająki zasiedliły dziuple i jaskinie stworzone przez człowieka. Widujemy je zatem na strychach, w domach, piwnicach, wieżach kościelnych czy nawet w toaletach publicznych. Pamiętajmy jednak, ze pająki występują tylko i wyłącznie w takich miejscach, gdzie są w stanie znaleźć odpowiednią ilość pożywienia. Jeżeli zatem w naszym domu, czy na strychu odkryliśmy pajęczą sieć może to świadczyć nie o nieporządku jaki panuje w naszym domu, ale o owadach, które go mogą zamieszkiwać, a które mogą być potencjalna pajęczą karmą. Oprócz wszędobylskich much, pająki nie pogardzą molami, karaluchami, a nawet pluskwami czy pchłami, które przywędrowały wraz z naszym psem. Z tego względu pająki przebywające w domach zdecydowanie można nazwać zwierzętami pożytecznymi.


pająk JADOWITY JASKINIOWIEC
(...)

HYDROTECHNIKA NA NAJWYŻSZYM POZIOMIE
(...)

KOLOROWA ELEGANCJA
(...)




 tekst i zdjęcia:
dr Radosław Kożuszek


cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, lipcowym numerze f&f - 07/2017 (222)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę










Powrót do archiwum

Strona główna




Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespół. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.