darewit Inkubatory do jaj animar terrarystyka Poid?a, karmid?a, inkubatory, siatki
(zwierz?ta, og?oszenia)
Og?oszenia, zwierz?ta,

Kwiecień 2018 Nr(231)





Kontynuacja akcji – SOS RATUJMY POLSKIE RASY
 listonosz polski

Listonosz polski

Polski listonosz to jedna z najstarszych ras gołębi wywodząca swoje korzenie ze słynnej poczty gołębiej należącej do sułtana Nur Eddina z Bagdadu (XII wiek). Stąd też wywodzi się historyczna nazwa tych gołębi „bagdeta”, używana do dziś w wielu krajach europejskich. Ze względu na swe pochodzenie listonosz polski winien nosić nazwę „polska bagdeta”. Jednak rodzima tradycja okazała się silniejsza od przesłanki historycznej i gołąb ten od najdawniejszych czasów nosił nazwę „listonosz” lub lokalnie „listowy”. Gołębi tych nie należy utożsamiać z obecnie hodowanymi i powszechnie znanymi gołębiami pocztowymi (sportowymi). Są to dwie zupełnie różne rasy.
Do grupy gołębi „bagdeto-podobnych”, zaliczamy również powszechnie znanego kariera angielskiego (czyli bagdetę angielską, EE/0101) oraz praktycznie nieznaną bagdetę syryjską, która jest przodkiem kariera i najprawdopodobniej spokrewniona jest z naszym listonoszem. W Turcji na terenie południowo-wschodniej Anatolii do dzisiaj hodowane są gołębie w typie bagdety syryjskiej o nazwie: Ispir lub Ispir Bagdati.
Do tej grupy gołębi zaliczamy również:
• dragony (EE/ 0104),
bagdety norymberskie (EE/0105),
bagdety frankońskie (EE 0106),
bagdety sztajnhajmskie (EE/0108),
bagdety węgierskie (EE/0115),
bagdety francuskie (EE/0107),
bagdety czeskie (EE/0110),
bagdety morawskie (EE/0111),
bagdety ostrawskie (EE/ 0109),
bagdety hiszpańskie (EE 0118).
Wszystkie te rasy ze względu na zewnętrzne podobieństwo lub pochodzenie w nomenklaturze Federacji Europejskiej zakwalifikowane zostały do kategorii o nazwie: „Grupa 2 - Brodawczaki”. Do tej grupy, pomimo różnic fenotypowych, należą też: brodawczak polski (EE/ 0116), brodawczak ostrowiecki EE/017), brodawczak podkarpacki oraz nieuznany i będący na wyginięciu turczyn białobrwisty.
gołąb, gołębie, istonosz polski, Od najdawniejszych czasów wyselekcjonowane odmiany gołębi wykorzystywane były przez człowieka do szybkiego przenoszenia wiadomości na krótkich i długich dystansach. Już starożytni Grecy przy pomocy gołębi przesyłali wiadomości o wynikach na igrzyskach olimpijskich lub zwycięstwach swoich wojsk. Jednak najbardziej sztukę komunikowania się przy pomocy gołębi rozwinęli Arabowie, którzy od VII do XVII wieku na opanowanych przez siebie terytoriach zorganizowali stałą i sprawną sieć stacji gołębi pocztowych. Zachowały się dokumenty świadczące o istnieniu w XII wieku regularnych lotów gołębi na trasach: Kair-Aleksandria, Assuan-Kair. Utrzymywano też stałą łączność „gołębią” pomiędzy większymi miastami Egiptu i Syrii. Używanie gołębi pocztowych było dość powszechne na terenach znajdujących się pod panowaniem władców, Nur al-Dina?(1) i Saladyna?(2) . Natomiast sułtan Bajbars?(3), stworzył regularną sieć gołębników, posiadających stałą załogę i rozciągającą się na terytorium całego sułtanatu. W starym traktacie o wojnie, autorstwa Al-Ansariego, znajduje się taki opis: cyt. „Oczywiste jest, że gołębie są jednymi z najszybszych sposobów przesyłania wiadomości, bowiem gołąb w jeden dzień pokonuje odległość, na której przejście potrzeba dni dwudziestu”. (tłumaczenie Barbara Tkaczow).
(...)

Listonosz polski - opis rasy
(...)

Listonosz współcześnie
(...)




tekst i zdjęcia:
Zbigniew Gilarski



cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, kwietniowym numerze f&f – 04/2018 (231)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę








Z cyklu: rzadkie w europejskich hodowlach
kakadu

Kakadu cienkodzioba



WSTĘP
Spośród dużej grupy australijskich papug jednymi z najbardziej charakterystycznymi są kakadu i żałobnice. Wśród tych pierwszych jest grupa trzech biało ubarwionych gatunków o niewielkich czubach na głowie i znanych z tego, że żerują głównie na powierzchni gruntu. Często tworzą duże stada, które pojawiają się na polach uprawnych i w parkach miejskich. W języku angielskim nazywa się je zbiorczo „corellas” (korellami). Najbarwniejszym ich przedstawicielem jest bohaterka tego artykułu – kakadu cienkosdzioba (Cacatua tenuirostris). Nigdy nie była popularnym ptakiem w europejskich hodowlach i wśród polskich miłośników papug jest słabo znana.

OPISANIE i SYSTEMATYKA
Spośród wyróżnianych obecnie 21 gatunków należących do rodziny kakadu (Cacatuidae) ten zaliczany jest do grupy papug średniej wielkości. Jest jednym z 12 przedstawicieli rodzaju Cacatua. Naukowo został opisany w 1820 r. przez niemieckiego zoologa – Heinricha Kuhla (1797-1821) jako Psittacus tenuirostris. Okaz opisowy pochodził z Nowej Południowej Walii. Nie wyróżnia się u niej podgatunków. Dawniej do tego gatunku zaliczano kakadu długodziobą (C. pastinator) z zachodniej Australii. Jest blisko spokrewniona z nią i z kakadu sinooką (C. sanguinea).

WYGLĄD
Jest średniej wielkości kakadu. Długość ciała wynosi 35-41 cm. Wymiary poszczególnych części są następujące: skrzydło 27,2-29,0 cm, ogon 11,2-13,2 cm, dziób 4,0-5,2 cm, skok 2,5-3,2 cm. Czub na głowie ma długość 3,3-3,4 cm. Masa ciała wynosi: 485-650 g. W sylwetce ptaka zwraca uwagę zaokrąglona głowa z bardzo krótkim czubkiem (najmniejszym wśród korelli) i smukły, wydłużony dziób (zwłaszcza jego górna szczęka).
Jest to biała kakadu o charakterystycznych barwnych plamach na głowie i nagiej obrączce wokół oka. Niemal cała głowa oraz czubek są białe. Czoło i kantarek są różowoczerwonawe. Barwa ta rozciąga się u niektórych osobników dodatkowo nad i pod okiem. Tego samego koloru pojedyncze pióra trafiają się również na podbródku i gardle. Nasadowa część piór większej części głowy ma różowawą barwę. Wyraźnie widoczna jest pozioma, różowoczerwona plama na styku głowy i piersi. Gdy ptak stroszy pióra staje się ona jeszcze rozleglejsza. Pióra grzbietu także mają różowawą barwę, ale tylko w nasadowej części. Normalnie jest ona niewidoczna. Pozostała górna część ciała jest biała. Skrzydła są białe. Ich spodnia strona, a przede wszystkim część pokryw oraz nasady lotek jest jasnożółtawa. Dolna strona tułowia jest biała, niekiedy widoczny jest delikatny, różowawy odcień piór. Ogon jest biały, jego spodnia część ma żółtawy nalot. Dziób jest popielatobiały. Wokół oka widoczna jest owalna, dość duża obrączka oczna o jasnoniebieskiej barwie. Nie ma ona tak charakterystycznego wybrzuszenia jakie występuje u dwóch pozostałych australijskich korelli – kakadu długodziobej i sinookiej. Tęczówka oka jest ciemnobrązowa. Nogi są szare.
U tego gatunku nie da się rozpoznać płci po ubarwieniu ptaka. Nawet tak pomocna cecha w rozpoznawaniu płci u innych białych kakadu jak barwa tęczówki jest tu nie przydatna (u samca i samicy jest ona tego samego koloru).
Młode ptaki można rozpoznać po jaśniejszych, mniej intensywnych różowawych plamach na głowie i piersi. Ponadto górna połowa dzioba jest u nich znacznie krótsza.
W locie sprawia wrażenie papugi o dość dużej głowie i krótkim ogonie. Lot aktywny jest co pewien czas przerywany krótkimi odcinkami szybowania, podczas którego skrzydła są nieco opuszczone w dół. Lata stosunkowo szybko. Podczas niego ptaki utrzymują miedzy sobą kontakt głosowy. Spośród innych gatunków kakadu gatunek ten można właściwie pomylić jedynie z jej najbliższymi krewniaczkami: kakadu długodziobą i sinooką. Pierwsza spośród nich jest nieco większa od opisywanego gatunku, ma dłuższy czubek na głowie i posiada różowoczerwone plamy tylko na głowie, u nasady dzioba. W środowisku naturalnym niemalże niemożliwe jest spotkanie tych dwóch gatunków razem na jednym obszarze, ponieważ żyją one na dwóch skrajnie od siebie odległych obszarach kontynentu australijskiego. Wyjątkiem może być sytuacja, gdy na terenie występowania jednego z nich zostanie zawleczony przez człowieka (np. uciekinier z niewoli) przedstawiciel drugiego gatunku.
kakadu Natomiast kakadu sinooka współwystępuje z kakadu cienkodziobą na północnym krańcu zasięgu tej ostatniej. Jest ona tej samej wielkości i znowu najlepszą cechą różniącą jest brak różowych piór na piersi. Dodatkowo dziób kakadu sinookiej jest znacznie krótszy, „typowy” dla większości kakadu. Jej obrączka oczna jest ciemnoniebieska, a na pokrywach usznych (u podgatunku Cacatua sanguinea gymnopis, który współwystępuje z kakadu cienkodziobą) występuje niekiedy żółtawy nalot.
Gatunek ten wydaje charakterystyczny, chichoczący głos kontaktowy brzmiący jak: „ri-rip” lub „wirap”. Jest on nieco wyższy w tonie oraz bardziej miękki niż u kakadu sinookiej. Ponadto znane są inne bardziej piskliwe dźwięki oraz szorstko brzmiący skrzeczący głos alarmowy, wyższy w tonie niż u kakadu żółtoczubej (C. galerita).

ŚRODOWISKO I TRYB ŻYCIA
Kakadu cienkodzioba jest endemicznym gatunkiem południowo-wschodniej Australii. Występuje od południowej Wiktorii i południowo-zachodniej części Nowej-Południowej Walii do południowo-wschodniej części stanu Australia Południowa. W dużej części jej areał przypada na dorzecze rzek Murray i Darling oraz pobliskie im tereny nadmorskie. W stanie Nowa-Południowa Walia jest to bardzo rzadki gatunek, a większość obserwacji dotyczy ptaków zalatujących. W 1976 roku ok. 25-30 osobników uciekło z niewoli w rejonie McLaren Flats (niedaleko Adelaide w Australii Południowej – poza zasięgiem występowania gatunku) i nadal można je tam obserwować. Także stwierdzenia z Sydney, okolic miasta Perth (na zachodnim krańcu Australii) oraz Tasmanii dotyczą ptaków – uciekinierów z niewoli. W okresie osadnictwa Europejczyków (II połowa XIX wieku) jej zasięg był bardziej rozległy. Występowała wówczas m.in. wzdłuż rzek Darling i Murrumbidgee oraz sięgała daleko na wschód – aż do Półwyspu Mornington na południowym wybrzeżu stanu Wiktoria. Zmniejszenie się jej liczebności oraz wiążące się z tym opuszczenie wielu dawniej zamieszkiwanych obszarów wiązało się z wieloma czynnikami. Do podstawowych należały: zmiany klimatyczne w północnej części areału, rozprzestrzenianie się farm, zmiany w sposobach użytkowania gleby, zmniejszenie się liczby potencjalnych miejsc do gniazdowania (związane z karczowaniem wielu zadrzewień, zwłaszcza eukaliptusa kamaldulskiego – Eucalyptus camaldulensis), chwytanie ptaków na sprzedaż oraz prześladowania ze strony farmerów. Według danych Międzynarodowej Rady Ochrony Ptaków (BirdLife International) aktualny zasięg gatunku ma powierzchnię 567 tys. km2.
Kakadu cienkodzioba(...)

LĘGI
(...)

HODOWLA
(...)

OCHRONA
(...)




 tekst i zdjęcia:
mgr inż. Tomasz Doroń



cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, kwietniowym numerze f&f – 04/2018 (231)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę








Odchów królicząt

króliki U królików po około 29 do 32 dniach od zapłodnienia następuje wykot. Jednak już na kilka dni przed planowanym terminem porodu, należy do klatki wstawić skrzynkę wykotową wymoszczoną sianem lub słomą, w której samica zrobi gniazdo dla młodych. Skrzynka taka może mieć postać otwartego gniazda o wysokości ścianek 15 cm. Można także wstawić do klatki skrzynkę zamkniętą, symulującą króliczą norę, której jedna ze ścian musi mieć możliwość swobodnego otwierania i kontrolowania wnętrza. Zamkniętą skrzynkę wykotową wykonujemy z desek lub płyty pilśniowej. Powinna ona mieć wymiary 45?x?35?x?30 cm, a średnica otworu wejściowego około 20 cm. Jeżeli jednak prowadzimy chów królików w boksach z głęboką ściółką, to wystarczy przed planowanym terminem wykotu dołożyć do zagrody świeżej słomy lub siana. Samica z dostępnej ściółki sama wykona gniazdo i nie będzie istniała konieczność wstawiania wykotnic. Samice o dobrze rozwiniętym instynkcie macierzyńskim skubią sierść z okolic brzucha i nią wyścielają gniazdo tuż przed wykotem. Jest to definitywny znak dla hodowcy, ze niebawem nastąpi poród. Jeżeli jednak samica przed wykotem nie naskubała sierści, można dla nadania gniazdu odpowiedniej miękkości samemu wyskubać nieco puchu z okolic sutków przyszłej matki. Dodatkowo ułatwi to oseskom dostęp do sutków samicy. Przypadki słabego przygotowania gniazda najczęściej zdarzają się u samic które rodzą po raz pierwszy. Zdarza się, że takie samice potrafią także odrzucić młode lub w ogóle ich nie karmić. Poród następuje najczęściej w nocy i trwa około 30 minut. Niejednokrotnie zdarza się, że samica opuszcza gniazdo, a nawet pożera młode. W pierwszym wypadku przyczyną może być umieszczenie samicy kotnej lub po wykocie w pobliżu klatki samca, albo umieszczenie samicy w klatce, w której samiec niedawno przebywał. Winę za wypadki pożarcia młodych ponosi przede wszystkim hodowca, który nieodpowiednio odżywiał samicę w okresie ciąży, albo też zapomniał podać jej wody do picia w czasie porodu. Nie należy się jednak niepokoić tym, że samica w dzień nie karmi młodych. Z reguły samice karmią potomstwo w nocy lub wcześnie rano.

Zastępcza matka
Zaraz po porodzie samicy nie możemy niepokoić. Powinniśmy zabezpieczyć ją w wystarczającą ilość dobrej karmy oraz świeżej wody, którą będzie mogła pić do woli. Samice po porodzie są odwodnione oraz zaczynają karmić młode, co sprawia, że mają wysokie zapotrzebowanie na płyny. Na drugi dzień po wykocie należy ostrożnie i bez zbędnego niepokojenia samicy sprawdzić cały znajdujący się w gnieździe miot, policzyć młode i usunąć ewentualne sztuki martwo urodzone oraz niedorozwinięte. Liczebność miotu waha się najczęściej między 6 a 10 sztuk, (...)

Opieka nad młodymi
(...)

Newralgiczny moment - odsadzanie
(...)

Rozdział płci
(...)




 tekst i zdjęcia:
dr Radosław Kożuszek




cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, kwietniowym numerze f&f – 04/2018 (231)
szukaj w kioskach, empikach lub zamów prenumeratę













Powrót do archiwum

Strona główna




Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespół. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.