darewit Inkubatory do jaj animar terrarystyka Poid?a, karmid?a, inkubatory, siatki
(zwierz?ta, og?oszenia)
Og?oszenia, zwierz?ta,

Czerwiec 2019 NR (245)





Krakus

– czyli sroka krakowska


Do zajęcia się tą rasą skłoniły mnie niepokojące sygnały, które od kilku lat otrzymuję od hodowców z różnych regionów naszego kraju. Związane to jest z drastycznym spadkiem popularności i jakości tej starej, pięknej polskiej rasy. Te niekorzystne zjawiska, automatycznie przekładają się na spadek populacji. Hodowcy interesujący się tą rasą mają problemy z nabyciem dobrego materiału hodowlanego. Kolejnym problemem jest degradacja tej rasy do roli mamek karmiących cudze potomstwo. Mamkowanie spowodowało niebywałe straty jakościowe i ilościowe w całej populacji. Jak zatrzymać te niekorzystne tendencje i uratować tę rasę przed dalszą degradacją. Odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa, a znalezienie właściwej recepty to zadanie dla wszystkich miłośników ras polskich.


gołąb, sroka krakowska, sroka, rasy gołbi, Sroki to dość liczna grupa gołębi rasowych wyróżniająca się swoistym wzorem rysunku przypominającym ubarwienie dziko żyjącej sroki *. W Europie istnieje wiele ras gołębi mających odmiany barwne o typowym sroczym rysunku. Również polscy hodowcy w tej dziedzinie mają spore osiągnięcia i powody do dumy. Do grupy polskich srok, które łączy wspólne pochodzenie należą: krakus, srebrniak, perłowy, murzyn, pasiak srebrzysty oraz pasiak perłowy.
Do tej grupy nie zaliczam uznanej ostatnio rasy o nazwie „sroka łowicka”, gdyż z polskimi srokami nie łączą ją żadne więzy pokrewieństwa. Dobrze się stało, że gołębie te wreszcie wyłączone zostały z grupy PDL i zarejestrowane zostały w Federacji Europejskiej jako nowa rasa pod nr EE/1058, (Lowitzer Elster). We wzorcu tej rasy, w rubryce pochodzenie napisano błędnie: „od dawna znany i hodowany gołąb lotny na terenie Mazowsza”. Niestety, z przykrością stwierdzam, że jest to rasa dość młoda, która jeszcze w 2006 roku na wystawach udawała srokę niemiecką. Sztuczne postarzanie rasy to niepotrzebne fałszowanie historii polskiego gołębiarstwa.
Pokrewieństwo polskich srok (za wyjątkiem „łowickiej”) ma podłoże genetyczne i historyczne co dość wyraźnie widoczne jest w zbliżonej budowie tych ras oraz co oczywiste w bardziej lub mniej wyrazistym rysunku sroki.
Krakus zwany też sroką krakowską lub sroką polską to kolejna rasa, która traci popularność i powoli znika z naszych gołębników.
Aż trudno uwierzyć, że ten elegancki i niegdyś bardzo popularny gołąb jest dzisiaj rasą nieliczną, mocno zaniedbaną i co przykre – zagrożoną wyginięciem.
Zastanawiam się dlaczego twórcy ostatniego wydania wzorców ras polskich, nie ujęli krakusa czyli klasycznej sroki długodziobej, w grupie polski długodzioby lotny. Historyczne przesłanki oraz wspólne korzenie tych ras przemawiają za tym, aby ulokować je w jednej grupie rasowej. Uważam też, że grupa „Polski długodzioby Lotny (PDL), powinna być podzielona na: sroki polskie długodziobe i pozostałe długodziobe.
Najstarszy polskojęzyczny opis naszych srok opublikował Stanisław Łodzia Baranowski w swoim opracowaniu pt. „Projekt do terminologii gołębi polskich” („Hodowca Drobiu” nr 11 / 1900), cyt. „Pląsacz krakus, białodziób (sroka), (...) Sami Niemcy przyznają w swych podręcznikach ‘że o czystych niemieckich kolorowych srokach mowy być nie może’ - wyjąwszy koloru niebieskiego - tak wszystkie inne ich kolory są pomieszane z duńskiemi i galicyjskiemi (mit Krakusem). Przyznanie to dowodzi, że ‘Pląsacz, kolorowa Sroka’ jest gołębiem polskim. A przecież Niemcy nazywają go ‘Krakusem’, więc przyjmijmy tę nazwę, we Lwowie już używaną dla tego gołębia, a odrzućmy nazwę ‘warszawski’ jak w Krakowie bezmyślnie tego gołębia nazywają. Kolory: Krakus czarny. Krakusen schwarz. (mylnie i bezmyślnie w Krakowie Schwarzkopf zwany), Krakus czerwony. Krakusen roth. Krakus żółty. Krakusen gelb. Krakus kasztanowaty, ‘Kasztany’. Krakusen chokoladen. Koloru niebieskiego nie wymieniam, pozostawiając własność tego koloru Niemcom. Nadmieniam, że u krakusów obwódki ócz winny być żółte, a nie czerwone”. (kon.cyt.)
Kolejny opis znajduje się w książce B.Obfidowicza, pt. „POLSKIE GOŁĘBIE RASOWE I ICH CHÓW” (Lwów 1904), gdzie wspomniany autor opisuje je razem z siwkami polskimi (tj. srebrniakami) i dość wyraźnie wyodrębnia hodowane wówczas odmiany tych gołębi.
Kolejny opis znajduje się w książce E.A.Terleckiego, pt. „CHÓW GOŁĘBI”, (Lwów 1907), gdzie autor pisze: „Polskie sroki kolorowe (...) są już zdawna w ziemiach polskich hodowane, szczególnie w ziemi krakowskiej w okolicy miasta Krakowa, skąd nazwa krakus swój początek bierze. Chów ich obecnie rozpowszechniony jest po wszystkich ziemiach polskich, jednakowoż nie jest należycie prowadzony, powiedziałbym nawet nieco zaniedbany. W ostatnich czasach dopiero, gdy Niemcy w swoim zaborczym zapędzie, prawie wszystkie sroki pod nazwę deutsche Elster Tummler podporządkowali, zrodziła się i nas reakcya przeciw tej niesłusznej, że tak powiem zachłannej chciwości hegemonizowania. Zaczęliśmy się więcej zajmować polskimi rasami i przy każdej sposobności zaznaczać ich polskie pochodzenie”. (kon.cyt.)
O srokach polskich pisał też J.Victorini w swoim dziełku pt. „HODOWLA GOŁĘBI”, (Lwów-W-wa 1921):

(...)




tekst i zdjęcia:
Zbigniew Gilarski



cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, czerwcowym numerze f&f – 06/2019 (245)
szukaj w kioskach, urzędach pocztowych (lista na:www.poczyta.pl), empikach lub zamów prenumeratę





Kury karłowate właściwe

- charakterystyka mniej popularnych ras



W ostatnim czasie zaobserwować można dużo większe zainteresowanie utrzymywaniem kur, nie dla celów czysto użytkowych, ale jako zwierząt towarzyszących. Hodowla amatorskich ras drobiu cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem zarówno wśród hodowców-hobbystów, jak również właścicieli gospodarstw agroturystycznych lub pensjonatów. Utrzymywanie kur ozdobnych ma na celu nie tylko uatrakcyjnienie obejścia, ale też zaspokojenie chęci kontaktu ze zwierzętami. Wśród kur ozdobnych istnieje bardzo duża różnorodność, różnice w budowie i sylwetce, ale także rozmiarach ciała oraz strukturze upierzenia. Wśród licznych ras, jedna grupa budzi szczególne zainteresowanie. Mianowicie są to kury karłowate właściwe. Ich charakterystyczną cechą, która je łączy są małe rozmiary i masa ciała. Jest to cecha dzięki, której mogą być utrzymywane na mniejszej przestrzeni życiowej. Mniejsze wymagania powodują, że właśnie takie rasy jak bantamka, szabo, sebrytka czy serama są dość popularne. W grupie karzełków właściwych są jednak rasy mniej znane, a posiadające również ciekawe cechy pokroju, poza wspominanymi małymi rozmiarami ciała. W niniejszym artykule zostaną one zaprezentowane, aby spopularyzować je wśród polskich hodowców.


kury miniaturowe, małe kury, kury miniaturki, BASSETE

(....)

KARZEŁEK JAWAJSKI

 Jest rasa o długiej i ciekawej historii, posiadająca wiele ciekawych cech pokroju. Rasa ta wyodrębniła się w toku krzyżowania kilku podgatunków dzikich kurów bankiwa oraz przypuszczalnie posiada niewielką domieszkę genów pewnych ras udomowionych kur karłowatych. Karzełki jawajskie posiadają więc wiele cech charakterystycznych dla dzikich przodków. Cechuje je żywy temperament i duża aktywność. Bardzo chętnie poszukują źródeł pokarmu na możliwie dużym terenie. Na ograniczonej przestrzeni czują się źle. Obserwuje się u nich wtedy objawy frustracji i chęci opuszczenia woliery. To ptaki dość lotne, dlatego niezbyt wysokie ogrodzenie nie stanowi dla nich przeszkody. Kury cechuje silnie zakorzeniony instynkt kwoczenia, dlatego chętnie wysiadują jaja i wodzą pisklęta. Często zakładają gniazda w różnych, trudno dostępnych miejscach na wybiegu. Karzełki jawajskie w przeciwieństwie do innych ras kur karłowatych, które są bardzo ufne w stosunku do człowieka, zachowują dystans. Nie oswajają się tak łatwo, stąd być może ich mniejsza popularność. Cechą wyróżniającą tę rasę wśród grupy karzełków jest polidaktylia, czyli obecność dodatkowego palca oraz znoszenie jaj o zielononiebieskiej skorupce. Jak podają hodowcy od jednej kurki można uzyskać 100-140 jaj o masie 30-40?g. Biorąc pod uwagę, że kurka karzełka jawajskiego waży do 900?g masa jaja w stosunku proporcji do masy ciała jest korzystną cechą. Kogut waży do 1200?g. Patrząc na sylwetkę ptaków obu płci i wrażenie ogólne jest to kura lekka, o dumnej postawie oraz delikatnej i harmonijnej budowie (fot. 2). Rozmiary obrączek: kogut 14, kura 12. Jako, że jest to rasa o dużym temperamencie na jednego koguta przeznaczyć można 10-15 kur.

KARZEŁEK TURECKI
(...)

NANKIN
(...)

PICTAVE
(...)

PYNCHEON

 Jest rasą karłowatych kur wywodzącą się ze Stanów Zjednoczonych Ameryki. Protoplastami rasy były małe rasy kur karłowatych sprowadzone z Belgi oraz Holandii. Prawdopodobnie obecny kształt i pokrój rasy wyklarowały się na przełomie XVIII i XIX w. Podobnie jak powyżej opisane rasy jest bardzo rzadko spotykana i cieszy się małym zainteresowaniem również w ojczystym kraju. Pyncheon posiadają pojedynczy, prosty i mocno osadzony grzebień o wyraźnie powcinanych ząbkach, zwłaszcza u koguta. Tuż za nim znajduje się niewielki czubek spowodowany delikatną wyniosłością czaszki i liczniejszymi piórami w tym miejscu (fot. 6). Kogut tej rasy waży 680 g, natomiast kura 620. Skoki są nieopierzone barwy cielistej. W obrębie tej rasy uznawana jest jedna odmiana barwna trójkolorowa pstra.


PODSUMOWANIE
(...)




 Tekst i zdjęcia:
mgr inż. Marcin Różewicz
dr inż. Karol Kaszperuk



cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, czerwcowym numerze f&f – 06/2019 (245)
szukaj w kioskach, urzędach pocztowych (lista na:www.poczyta.pl), empikach lub zamów prenumeratę





Czarny bez

- ozdobny i leczniczy

bez bzy, bzu, kwiaty bzu, krzew bzu, Czarny bez to dość pospolicie spotykany na terenie naszego kraju krzew.
W okresie przełomu maja i czerwca zdobią go białe, drobne kwiaty zebrane w baldachy. Kwiaty podobnie jak owoce mają właściwości lecznicze. Jest to więc roślina ważna dla człowieka z użytkowego punktu widzenia, ale ma także walory ozdobne. Co należy wiedzieć o tej roślinie, a przede wszystkim jej wykorzystaniu i uprawie?


CHARAKTERYSTYKA

Krzew ten spotykany jest w bardzo różnych siedliskach, jednak najczęściej są to tereny skrajów lasu, ale także w lasach, choć na stanowiskach zacienionych pod okapem drzew rośnie słabiej. Spotykany jest także na wszelkiego rodzaju nieużytkach, czasami rozsiewany jest przez ptaki w pobliżu osad ludzkich. Młode siewki pojawiać się mogą nawet jako chwasty w uprawach. Bez czarny nie ma możliwości kiełkowania i wzrostu na terenach trawiastych ze zwartą darnią. Choć nie jest rośliną wymagającą co do gleby, to jednak preferuje gleby żyzne i bogate w związki azotu i fosforu, zwykle też bogate w potas o umiarkowanie wilgotności. W ograniczonym stopniu wykazuje tolerancję na obecność chlorku sodu, stąd spotkać go można również w przydrożach, gdzie stosuje się sól w okresie zimy. Najkorzystniejszy dla wzrostu tej rośliny jest odczyn obojętny lub lekko kwaśny.
Pierwsze kwitnienie roślin z samosiewu zazwyczaj występuje około 4-5 roku, choć zależy to od zasobności gleby w składniki pokarmowe. Same kwiaty wydzielają silny zapach wabiąc owady zapylające. Pyłek przenoszony jest zwykle z innych kwiatów lub kwiatostanów, ale zwykle w obrębie tej samej rośliny. Bez czarny owocuje corocznie, a jego owoce dojrzewają od końca sierpnia do października i utrzymują się na roślinie w postaci zwisających owocostanów, podobnie jak kwiaty zebranych w baldachy. Po zjedzeniu ich przez ptaki, zawarte w środku czarnych jagód nasiona, które nie są trawione, wraz z odchodami są rozsiewane na różne odległości. Bez czarny to roślina odporna na mróz, susze i niesprzyjające warunki pogodowe. Jest również stosunkowo długowieczny, ponieważ niektóre jego okazy dożywają ponad 25 lat.


UPRAWA

Uprawa bzu czarnego ma dwa główne kierunki. Jednym z nich jest uprawa użytkowa w celu pozyskiwania surowców leczniczych jakimi są kwiaty, a także owoce tego krzewu. Może być ona prowadzona na cele własne lub być sposobem na działalność która przyniesie zysk w zależności od skali produkcji. Faktem jest, że w ostatnim czasie powrócono do naturalnych nutraceutyków, a kwiaty i owoce bzu czarnego są jednym z nich. Drugim celem w jakim uprawia się bez czarny jest aspekt ozdobny. Obecnie na rynku oferowanych jest wiele odmian tej rośliny o bardzo zróżnicowanym pokroju i morfologii i barwy liści. Odmiany te także kwitną i owocują. Nie jest to jednak tak duża ilość owoców jak odmiany użytkowe (...)


(...)

ODMIANY NA ZBIÓR
(...)

ODMIANY OZDOBNE
(...)

WALORY PROZDROWOTNE
(...)

DLA PTAKÓW I DROBIU
(...)

PODSUMOWANIE
(...)



 Tekst:
mgr inż. Krystyna Jakubowska
mgr inż. Marcin Różewicz



cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, czerwcowym numerze f&f – 06/2019 (245)
szukaj w kioskach, urzędach pocztowych (lista na:www.poczyta.pl), empikach lub zamów prenumeratę









Powrót do archiwum

Strona główna




Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespół. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.