Listopad 2019
Chów kaczki krzyżówki
Są coraz częściej utrzymywane i rozmnażane w hodowlach, po czym sprzedawane w postaci dziczyzny lub przeznaczane do zasiedlania łowisk zarówno w Polsce jak i zagranicą
Kaczka krzyżówka to pospolity ptak łowny, występujący na terenie całej Polski. Ptak ten jest przodkiem większości ras hodowlanych kaczki domowej, a także nadaje się do chowu fermowego. Z komercyjnego chowu kaczki krzyżówki słyną kraje zachodniej Europy, w tym Niemcy i Holandia. Jednak coraz częściej powstają małe polskie farmy, trudniące się reprodukcją i sprzedażą na Zachód podrośniętych kaczek. W krajach wysoko rozwiniętych, gdzie już dawno zniszczono bagna, dzikie cieki wodne i zarastające stawy, kaczki krzyżówki zaczynają być rzadkością. W ramach prowadzonej tam gospodarki łowieckiej odchowane kaczęta przeznacza się do zwiększenia populacji tego gatunku w środowisku naturalnym. Krzyżówki introdukuje się na nowo powstałe zbiorniki wodne (stawy, zalewy, kanały melioracyjne), do parków lub na tereny rekreacyjne, gdzie pełnią rolę ptaków ozdobnych i wzbogacających ekosystemy. Z kolei tuszka patroszonej kaczki krzyżówki jest dobrze ukształtowana ze znacznym udziałem mięśni, zwłaszcza w części piersiowej (17%) oraz małą zawartością skóry i tłuszczu podskórnego (22 %). Dlatego kaczki krzyżówki można odchowywać z przeznaczeniem na późniejszy ubój. Wykorzystanie gospodarcze tych ptaków jest możliwe także na stawach w gospodarstwach rybackich, gdzie hoduje się podrośnięty narybek. Krzyżówki wykorzystywane są również do licznych badań naukowych. Zostały użyte m.in. do wytworzenia tzw. minikaczek i mieszańców z kaczkami ras hodowlanych, co doprowadziło do uzyskania rodu hodowlanego kaczek K-11. Kaczki krzyżówki mogą ponadto krzyżować się z wszystkimi gatunkami ptaków z rodzaju Anas, z kaczką piżmową, innymi kaczkami i gęsiami. Odnotowano mieszańce z 45 różnymi gatunkami, z tego względu w hodowlach zamkniętych nie powinny być utrzymywane w stadzie wielogatunkowym. Ustawa Prawo łowieckie z dnia 13 października 1995 roku mówi, że zabrania się chowu i hodowli zamkniętej zwierząt łownych, z wyjątkiem bażanta oraz zwierząt uznanych za zwierzęta gospodarskie na podstawie odrębnych przepisów. W tym przypadku komercyjny chów krzyżówki może być określony właśnie na podstawie dodatkowych przepisów, a kaczkę można traktować jako zwierzę gospodarskie (Ustawa o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich - przyp. red.).
DLACZEGO "KRZYŻÓWKA"
(...)
DLA KÓŁ ŁOWIECKICH
(...)
ZA GRANICĘ LUB NA RZEŹ
(...)
REPRODUKCJA KRZYZÓWEK
(...)
tekst i zdjęcia:
dr inż. Radosław Kożuszek
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, listopadowym numerze f&f 11/2019 (250)
szukaj w kioskach, urzędach pocztowych (lista na:www.poczyta.pl), empikach lub zamów prenumeratę
Perlica zwyczajna
- ptak nieco zapomniany
Perlica zwyczajna (Numida meleagris), to gatunek drobiu, który jest człowiekowi znany od dawna. Jej naturalnym środowiskiem występowania są półpustynne tereny oraz sawanny kontynentu afrykańskiego. Mimo procesu udomowienia, do dziś istnieją dzikie populacje tego ptaka. Proces udomawiania perlic rozpoczął się prawdopodobnie w czasach wojen punickich w III wieku p.n.e. Hodowane były również w starożytnej Grecji oraz Rzymie, gdzie cenione były jako ptaki dostarczające mięsa. W Polsce nazywana była również pantarką. Była popularnym ptakiem, zwłaszcza w okresie lat 60. i 70. ubiegłego wieku.
W systematyce biologicznej przyporządkowana jest do ptaków grzebiących i podobnie jak kura domowa, zaliczana jest do rzędu kuraków (Galliformes). Przynależy do rodziny perlic (Numididae), do której zaklasyfikowano także dwa pokrewne gatunki różniące się nieco wyglądem. Są to perlica sępia oraz czubata, które utrzymywane są raczej w hodowlach amatorskich jako ptaki ozdobne o ciekawym upierzeniu, nie mają one znaczenia gospodarczego dla człowieka. Perlica zwyczajna, wykorzystywana jest jako ptak o użytkowości rzeźnej oraz nieśnej. W procesie domestykacji, czyli udomowienia tego gatunku powstały również dość liczne odmiany barwne znajdując uznanie u hodowców ptaków ozdobnych.
Na łamach fauny&flory gatunek ten był już opisywany, niemniej jednak warto pisać o nim i przypominać jego walory. Popularyzacja perlic pozwoli być może powrócić tym ptakom na wiejskie podwórka oraz do hodowli miłośników drobiu. Jest to ważne, bowiem z gospodarczego punktu widzenia Polska jest liczącym się producentem drobiu. Pod względem produkcji mięsa perliczego w 2016 roku Polska była na
19. miejscu, pod względem produkcji i eksportu tego produktu, wobec
7. pozycji w 2012 roku. Taki spadek może świadczyć, że potencjał tego gatunku drobiu nie jest należycie wykorzystywany.
CHARAKTERYSTYKA GATUNKU
(...)
KIERUNKI UZYTKOWANIA
(...)
LĘGI I ODCHÓW PISKLĄT
(...)
ODMIANY BARWNE
(...)
PODSUMOWANIE
(...)
tekst i zdjęcia:
mgr inż. Marcin Różewicz
mgr inż. Krystyna Jakubowska
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, listopadowym numerze f&f 11/2019 (250)
szukaj w kioskach, urzędach pocztowych (lista na:www.poczyta.pl), empikach lub zamów prenumeratę
Bławatniki:
(Cotingidae)
WSTĘP
Wśród ogromnego bogactwa ptasich rodzin należących do rzędu wróblowych (Passeriformes) na szczególne wyróżnienie zasługuje rodzina bławatników (Cotingidae). To co cechuje tę grupę to niezwykła różnorodność kształtów, wielkości i ubarwienia ich przedstawicieli. Pod tym względem nie mają sobie równych wśród ptaków wróblowych. Znaleźć wśród nich można zarówno jednych z najbarwniejszych oraz najoryginalniejszych ptasich reprezentantów awifauny Nowego Świata, jak i gatunki niepozorne, odkryte zaledwie kilkanaście lat temu. Skryty, nadrzewny tryb życia większości ich przedstawicieli powoduje, że w dalszym ciągu o życiu wielu wiemy bardzo mało, a niektóre są znane zaledwie z pojedynczych obserwacji w środowisku naturalnym. Ciekawostką jest to, że pięć form (cztery gatunki i jeden podgatunek) zostało opisanych w XIX wieku przez wybitnego polskiego ornitologa Władysława Taczanowskiego (1819-1890). Wszystko to sprawia, że są jednymi z najciekawszych i najbardziej intrygujących ptasich rodzin świata. W czasie moich podróży po europejskich ogrodach zoologicznych i ptasich parkach udało mi się zobaczyć i sfotografować 11 przedstawicieli tej niezwykłej grupy ptaków. Część spośród nich nie jest już niestety, utrzymywana w hodowlach na naszym kontynencie. Od pewnego czasu jednak, kilka wybranych placówek stara się trzymać grupy hodowlane i rozmnażać bławatniki. Artykuł ten ma na celu bliższe przedstawienie tej ciekawej grupy ptaków, która jest praktycznie nieznana wśród krajowych hodowców i miłośników ptaków.
CHARAKTERYSTYKA
Ta licząca aktualnie 67 gatunków grupa (starsze podręczniki wyróżniają 71 taksonów) zamieszkuje głównie tropikalne i subtropikalne lasy Ameryki Środkowej i Południowej oraz Trynidadu. Kilka gatunków przystosowało się również do życia w umiarkowanych lasach porastających wyższe partie gór. Najwięcej gatunków spotyka się w południowej części Ameryki Środkowej i w basenie Amazonki.
Do bławatników należą zarówno bardzo małe, jak i duże nadrzewne ptaki. Długość ciała waha się u nich od 7,5-8 cm (jak u bławatniczka Calyptura cristata) do 51 cm (strojnoczub amazoński Cephalopterus ornatus największy neotropikalny ptak wróblowy). U większości występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Samce większości gatunków są znacznie większe od samic. Najwyraźniej jest to widoczne u dzwonników (rodzaj Procnias) i strojnoczubów (rodzaj Cephalopterus). Jedynymi wyjątkami od tej reguły są dwa bławatniki z rodzaju Cotinga, dwa gatunki karmazynowców (Phoenicercus spp.) i bławatnik białobrzuchy (Porphyrolaema porphyrolaema), u których samice przewyższają masą i długością ciała swoich partnerów. Samce wielu gatunków odznaczają się dodatkowo niezwykle kolorowym ubarwieniem oraz posiadaniem oryginalnych ozdób na głowie oraz tułowiu. Te niecodzienne ozdoby to m.in. fantazyjnych kształtów czuby na głowie, nagie płaty skóry na głowie i szyi czy też nawet różnej długości wisiory bądź korale zwisające z gardła bądź nasady dzioba. Pełnią one często kluczową rolę podczas toków. Spośród ptaków wróblowych konkurować z nimi mogą jedynie samce australijskich i nowogwinejskich cudowronek (Paradisaeidae).
Większość bławatników jest ptakami wilgotnych, nizinnych lasów. Na wielu obszarach Amazonii na jednym wybranym obszarze może występować obok siebie nawet 9-10 różnych przedstawicieli tej rodziny. Wynika to z ogromnej bioróżnorodności tych ekosystemów i co za tym idzie dużej ilości różnorodnego pokarmu, dzięki któremu różne (nawet blisko ze sobą spokrewnione formy) mogą znaleźć wystarczającą ilość pożywienia, nie konkurując jednocześnie ze sobą. Występowanie kilku bławatników jest ściśle związane z dolinami rzecznymi, a jedne z najefektowniejszych przedstawicieli tej rodziny (skalikurki Rupicola spp.) są uzależnione od obecności urwistych brzegów rzek, ścian skalnych lub grot, gdzie samice budują swoje gniazda. (...)
(...)
HODOWLA
(...)
1. Bławatowiec krzykliwy (...)
2. Bławatnik kajeński (...)
4. Kruczyniec purpurowy (...)
3. Bławatnik amarantowy (...)
5. Strojnoczub długobrody (...)
6. Kapucyn (...)
7. Skalikurek gujański (...)
8. Skalikurek andyjski (...)
(...)
Zakończenie
(...)
tekst i zdjęcia: Tomasz Doroń
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, listopadowym numerze f&f 11/2019 (250)
szukaj w kioskach, urzędach pocztowych (lista na:www.poczyta.pl), empikach lub zamów prenumeratę
|
Powrót do archiwum
Strona główna
Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespĂłĹ. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.
|
