 
| ||
 | ||
 |
||
Sierpień 2019
Lisy polarne
chów zależny od mody
Opłacalność chowu lisów polarnych tak jak i innych zwierząt futerkowych uzależniona jest tylko i wyłącznie od aktualnie panującej mody. W tym wypadku nie ma przepisu na sukces! Równie szybko można zostać milionerem, jak i bankrutem. Przed rozpoczęciem lub rozwinięciem hodowli należy śledzić światowe trendy w modzie oraz kontrolować najważniejsze targi futrzarskie.
Moja miodowa kurtka zupełnie nie pasowała do stonowanych strojów pozostałych hodowców. Wprost wrzeszczała swoją odmiennością. Kiedy następnego dnia przechadzałem się ulicami Kyoto, ze zdumieniem odkryłem, że prawie wszystkie samochody były białe, czasem czarne. Niezwykle rzadko spotkać można było żółte, niebieskie lub jakiekolwiek inne o wyróżniających się barwach.
POLARNA PIĘKNOŚĆ
Jednym z najpopularniejszych ssaków futerkowych jest lis. Wśród 35 gatunków lisów jakie żyją na całym świecie tylko dwa wykorzystywane są w fermowej produkcji skór: lis pospolity i lis polarny. Lisy pospolite w stanie dzikim zamieszkują prawie całą Europę, Azję, Amerykę Północną oraz obszary Afryki śródziemnomorskiej. Z kolei lisy polarne spotkać można na północnych obrzeżach strefy arktycznej Europy, Azji i Ameryki Północnej. Lisy polarne zwane także piesakami bądź pieścami charakteryzują się masą ciała dochodzącą do 8?kg. Długość ich ciała mierzona od czubka nosa do nasady ogona wynosi nawet do 75?cm. Z kolei puszysty ogon może mierzyć do 50?cm. Samica piesaka w jednym miocie może urodzić nawet 20 młodych, ale średnia waha się między 6 a 7 szczeniąt o masie 50-90?g. Młode, jak inne psowate zaraz po urodzeniu są ślepe, głuche i nie posiadają zębów. Dojrzałość fizyczną osiągają w wieku 4 miesięcy, a płciową dopiero po ukończeniu roku. Włosie lisa polarnego cechuje się występowaniem barwnika zwanego eumelaniną. Barwi on włos na ciemno. Szczególnie dobrze jest to widoczne w podszyciu oraz na wierzchołku okrywy włosowej. Czarne wierzchołki włosów pokrywowych odcinają się od śnieżnobiałego wnętrza i sprawiają wrażenie woalu. Z tego względu w technologii futrzarskiej skóry lisów polarnych z wyraźnym odcięciem ciemniejszej warstwy zewnętrznej nazywa się skórami z woalem. Z kolei na głowie, gdzie włosy naturalnie są dużo krótsze woal tworzy wyraźne ciemne zabarwienie wokoło oczu. Jedynym miejsce ma głowie, gdzie nie występują ciemno zakończone włosy jest pręga biegnąca od nosa do czoła. Tworzy ona wraz z ciemno zakończonymi włosami tzw. maskę. Wśród lisów polarnych rozróżnia się trzy odmiany barwne: niebieską, cienistą i białą.
Lisy polarne niebieskie charakteryzuje biała barwa okrywy włosowej z wyraźnym i równomiernie rozmieszczonym po stronie grzbietowej woalem. Podszycie włosów jest gęste, białe lub z jasnoniebieskim odcieniem. Z kolei lis polarny cienisty ma znacznie mniej pigmentowane futro. Ciemno zabarwione końcówki włosów wywołują jedynie wrażenie bardzo lekkiego i zwiewnego woalu. Nadają skórze delikatności i opływowości. Taki delikatny woal oznacza się dość często mianem cienistości, a skóry z języka angielskiego nazywa się ?shadow?. Zasięg cienistości może być mniejszy lub większy w rożnych częściach ciała. Najwyraźniejszy woal występuje na grzbiecie oraz na bokach ciała. Znacznie mniejsze cieniowanie widoczne jest na ogonie czy podbrzuszu. Lis cienisty uważany jest za pośredniego między lisami niebieskimi a białymi jeśli chodzi o natężenie pigmentacji. Lisy polarne białe mają śnieżnobiałą okrywę włosową, ale tylko w okresie zimy. Od wiosny do jesieni białe lisy polarne wyglądają bardzo niekorzystnie przybierając barwę szarą lub szarobrązową. Przez laików dość często nie są nawet rozpoznawane jako lisy. Zimowe futro lisów białych posiada zarówno w podszyciu jak i w okrywie włosy prawie wyłącznie białe. W obu warstwach występuje co prawda mniej lub więcej włosów pigmentowanych, ale jest ich bardzo mało i nie powinny wpływać na ogólne zabarwienie futra.
KONIUNKTURA i STAGNACJA (...)
MODA DYKTUJE POPYT
(...)
ETYKA i WARUNKI CHOWU (...)
Tekst i zdjęcia:
dr Radosław Kożuszek
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, sierpniowym numerze f&f ? 08/2019 (247)
szukaj w kioskach, urzędach pocztowych (lista na:www.poczyta.pl), empikach lub zamów prenumeratę
Drób ozdobny jako:
atrakcja turystyczna w gospodarstwach
Turystyka wiejska była niegdyś popularną formą spędzania urlopu przez osoby zamieszkujące w mieście, jak również okresu wakacji przez dzieci. Najczęściej wczasy takie były tanią formą spędzania wolnego czasu i rekreacji, gdyż korzystano zazwyczaj z gościnności bliskiej rodziny z terenów wiejskich. Zwłaszcza dla dzieci nie lada atrakcją była możliwość spędzenia wakacji na wsi, ponieważ miały one możliwość współuczestniczenia w wielu pracach gospodarskich takich jak: opieka nad zwierzętami i lżejsze prace polowe. Poza walorem rekreacyjnym, był to także element edukacyjny poznawania życia i zwyczajów zwierząt gospodarskich. Współcześnie, gdy na terenie wsi, drobne gospodarstwa rolne z racji niskiej opłacalności wielu sektorów produkcji rolnej zmuszone są do poszukiwania dodatkowych lub alternatywnych źródeł dochodu turystyka wiejska staje się atrakcyjnym i dochodowym rodzajem działalności gospodarczej. Agroturystyka rozwijana jest najczęściej na terenach, gdzie nie ma dużego przemysłu, czyli w rejonach czystych, atrakcyjnych krajoznawczo i turystycznie. Osoby prowadzące tego rodzaju działalność, poza wykorzystaniem naturalnych i geograficznych uwarunkowań krajobrazu oraz lokalnego folkloru i kultury jako elementu promującego dane gospodarstwo, powinny także wziąć pod uwagę inne ważne dla turystów aspekty decydujące o atrakcyjności oferty. Jednym z nich jest możliwość kontaktu ze zwierzętami oraz ich urozmaicenie gatunkowe. Odpoczynek na wsi dla mieszkańców miast jest również okazją do spotkań ze zwierzętami, z którymi nie mają możliwości kontaktu na co dzień. Poza samym kontaktem ważna jest również możliwość skosztowania dań i produktów wytworzonych w gospodarstwie, co jest dodatkowym argumentem, który turyści biorą pod uwagę porównując oferty różnych gospodarstw i wybierając przyszłe miejsce pobytu. W tym kontekście nieodłącznym elementem gospodarstw jest hodowla drobiu, który wprowadza urozmaicenie gatunkowe, jednocześnie nie wymaga ponoszenia dużych nakładów finansowych na budowę pomieszczeń do utrzymywania ptaków, a przynosi korzyści w postaci jaj oraz mięsa. Produkty te są bardzo cenione przez turystów, dzięki czemu są elementem uatrakcyjniającym ofertę.
Zalety utrzymywania drobiu w gospodarstwach agroturystycznych (...)(....)
Struktura gatunkowa drobiu
Dzięki dużej różnorodności gatunków ptactwa domowego, możliwe jest stworzenie bardzo zróżnicowanej i bogatej gromady, która współegzystować będzie na jednym wybiegu. Ma to swój walor estetyczny i praktyczny, gdyż zapewnia potrzebę bardzo bliskiego kontaktu ze zwierzętami zwłaszcza dla dzieci. Ptaki nie są w stanie wyrządzić większej krzywdy nawet małym dzieciom. Co prawda trafiają się czasem agresywne koguty lub samce przedstawicieli innych gatunków, ale w najgorszym przypadku, poza drobnymi ranami spowodowanymi podrapaniem lub dziobnięciem nie są one w stanie wyrządzić większej krzywdy, jaką mogą spowodować większe zwierzęta jak koń czy krowa. Większość ptaków ma łagodne usposobienie i raczej ucieka niż atakuje człowieka.
Kury
Jest to gatunek najczęściej spotykany w gospodarstwach o profilu agroturystycznym, gdyż reprezentowany jest przez ogromną liczbę ras o bardzo zróżnicowanych cechach budowy ciała oraz wzoru i barw upierzenia. Występują rasy z grupy tzw. karłowatych, które cechują małe rozmiary ciała oraz brak walorów użytkowych, ale także inne posiadające oryginale cechy jak: rasy czubate charakteryzujące się obecnością czuba na głowie, rasy o jedwabistej, a także szurpatej strukturze piór. Według 70% ankietowanych na pytanie o rolę kur w gospodarstwach agroturystycznych, udziela odpowiedzi, że stanowią one atrakcję gospodarstwa. Respondenci mieli na uwadze głównie kury ozdobne i stare rasy lokalnych kur. Wartymi uwagi są wiec również polskie rasy kur takie jak: zielononóżka, żółtonóżka i polbar, mające walory użytkowe. Dostarczają one wartościowego produktu w postaci jaj o uznanej marce. Dla urozmaicenia struktury rasowej, obok wspomnianych ras utrzymywane mogą być te o walorach ozdobnych. Polecane są zwłaszcza rodzime kury karłowate ? karzełek polski, a także czubatki dworskie. Zaletą karzełków polskich jest ich barwne upierzenie, ale także silny instynkt kwoczenia. Wodząca swoje kurczęta kwoka tej rasy stanowi ciekawy widok, a jednocześnie jest to walor edukacyjny zwłaszcza dla dzieci. Innymi rasami które, poza walorem ozdobnym mogą dostarczać oryginalnych produktów są kury araucana, znoszące jaja o jasnozielonej skorupie jaj, bądź też rasa marans, której nioski dostarczają jaj o ciemnobrązowej skorupie. Takie oryginalne produkty budzą często zaciekawienie i uatrakcyjniają pobyt. Innym produktem pożądanym przez konsumentów w gospodarstwach agroturystycznych jest mięso. Blisko 72% ankietowanych, deklaruje, że mięso drobiowe powinno stanowić nieodłączny element oferty tego typu ośrodków. Jego źródło mogą stanowić różne gatunki. Najczęściej jest to mięso kurze pozyskane od kurcząt brojlerów, ale może także pochodzić od wolnorosnących mieszańców, nadliczbowych kogutów ras ogólnoużytkowych, a nawet bardzo oryginalnych (...)
Kaczki ozdobne i użytkowe
(...)
Gęsi
(...)
Indyki (...)
Perlice (...)
Przepiórki (...)
Bażanty (...)
Pawie (...)
Strusie i emu (...)
Gołębie (...)
PODSUMOWANIE
(...)
Tekst:
Lek. wet. Marta Sosińska-Wielawska,
mgr inż. Marcin Różewicz
cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, sierpniowym numerze f&f ? 08/2019 (247)
szukaj w kioskach, urzędach pocztowych (lista na:www.poczyta.pl), empikach lub zamów prenumeratę
Powrót do archiwum
Strona główna
Wydawnictwo Fauna&Flora Adres: 45-061 Opole ul. Katowicka 55. Tel. 77/403-99-11.
e-mail:redakcja@faunaflora.com.pl
Redakcja gazety: zespĂłĹ. Redaktor naczelny: Marek Orel, tel. +48 608 527 988.
Sekretarz redakcji: Janusz Wach, tel. +48 606 930 559. Korekta: Iwona Stefaniak.