Sympatyczny ptak

Srebrnodziobek afrykański

Ten niewielki, bardzo ruchliwy i mało wymagający ptak w naturze zamieszkuje rozległe sawanny położone wzdłuż Sahary ? od Mauretanii w Afryce Zachodniej po zachodnie i południowe krańce Półwyspu Arabskiego w Azji Południowo-Zachodniej. Zawleczono go także m.in. na Hawaje, Portoryko, a nawet do Portugalii. Srebrnodziobek afrykański należy do rodziny astryldowatych (Estrildidae), a jego nazwa w jęz. angielskim brzmi: African Silverbill lub Warbling Finch. Nie podlega obowiązkowi rejestracji w RP.
Pamiętam, gdy po raz pierwszy przeczytałem o srebrnodziobkach w książce autorstwa Stanislava Chvapila pt. ?Ptaki ozdobne? (PWRiL, 1985). Autor napisał w niej, że dobra para tych ptaków potrafi w sezonie lęgowym odchować nawet 25 młodych. Informacja ta podziałała na mnie jak magnes i zapałałem nieodpartą żądzą posiadania omawianych ptaków. Wówczas nie wiedziałem jeszcze, że osiągnięcie takiego wyniku hodowlanego jest bardzo trudne i wymaga od hodowcy niemałej wiedzy oraz doświadczenia.

CHARAKTERYSTYKA

Srebrnodziobki to typowi przedstawiciele małych ptaków egzotycznych, potocznie określanych przez hobbystów mianem ?drobnicy?. Dorastają zaledwie do 11?cm i osiągają masę ciała około 12?g. Mają bardzo spokojne, towarzyskie i łagodne usposobienie. Można utrzymywać je wespół z innymi astryldami, łagodnymi papugami (łąkówki, lilianki), gołąbkami egzotycznymi itp. Są ruchliwe, ciekawskie i odporne. Bardzo lubią słońce i kąpiele wodne. Dobrze chowają się zarówno w parach, jak i w większych grupach. W niewoli dożywają nawet 8-10 lat. Podobnie jak popularne mewki japońskie są skromnie ubarwione, niemniej doskonała, moim zdaniem, kompozycja różnych odcieni brązu, szarości i bieli nadaje ich upierzeniu niezaprzeczalnie piękny, choć wysoce stonowany charakter. Z moich obserwacji wynika, że wielu hodowców po prostu lubi te ptaki i uważa je za wielce sympatyczne (w przeciwieństwie np. do zadziornych amadyn diamentowych).

CHÓW

Do chowu srebrnodziobków można przeznaczyć klatkę, najlepiej typu skrzynkowego, z zamontowanym oświetleniem (świetlówka, ledy), naturalnymi żerdziami (leszczyna, grab) i miejscami przysłoniętej, np. sztucznymi roślinami. Jej wymiary dla pary to, co najmniej: 70?x?40?x?40?cm. Najlepiej jednak ptaki te czują się i rozmnażają w wolierach. W wolierze zewnętrznej można utrzymywać je od drugiej połowy kwietnia do października. Przez okres zimy najlepiej zapewnić im suche i jasne pomieszczenie o temperaturze powietrza nie mniejszej niż 10°C (osobniki dobrze zaaklimatyzowane).
Żywienie jest bardzo proste i oparte na gotowych mieszankach ziarnistych dla astryldów (najlepiej kilku różnych). Dodatkowo podajemy warzywa (marchew, szpinak, brokuły, jarmuż, pomidor, ogórek) i zielonkę (gwiazdnica pospolita, mniszek lekarski, nać pietruszki, krwawnik pospolity, babka pospolita i lancetowata, rzeżucha, tymianek, roszpunka jadalna, rukola, itp.) oraz owoce (jabłko, gruszka, kiwi, banan, winogrona, mandarynka itp.). Należy pamiętać, aby dieta była zawsze jak najbardziej urozmaicona, a pokarm najwyższej jakości. Kto bowiem oszczędza na pokarmach dla ptaków w sposób nieuzasadniony i nieracjonalny, ten bez wątpienia nie będzie miał zdrowych i z chęcią podejmujących lęgi podopiecznych.

ROZRÓD

Rozróżnienie płci może stanowić dla wielu hodowców prawdziwe wyzwanie, zwłaszcza w przypadku młodych osobników. Brak jest tu bowiem wyraźnego dymorfizmu płciowego. Właściwie jedynym kryterium i to dopiero u ptaków dorosłych jest śpiew samca. Niektórzy autorzy donoszą, że samiec ma nieco szerszy dziób przy nasadzie, ale ...




Przestrzegam przed używaniem do rozrodu zbyt młodych osobników, zwłaszcza samic. Składane jaja mają wówczas nierzadko słabej jakości skorupkę, mogą być mniejsze i wielokrotnie są niezapłodnione. Dodatkowo ptak nie jest w stanie osiągnąć pełni swego rozwoju somatycznego, co odbija się niekorzystnie na jego wartości hodowlanej i zdrowiu. Do rozrodu powinno się dopuszczać osobniki w wieku co najmniej 8 miesięcy, prawidłowo żywione i wypierzone, mające zapewniony odpowiednio długi okres spoczynku, w tym także zimowanie.
Kluczem do osiągnięcia sukcesu hodowlanego jest przede wszystkim dobrze dobrana para lęgowa. Należy zatem umożliwić młodym, lecz całkowicie już dorosłym ptakom swobodny (spontaniczny) dobór partnera płciowego. Idealnie, jeśli w ramach danej odmiany barwnej pozwolimy przyszłym rodzicom dobrać się spośród grona niespokrewnionych ze sobą, młodych, ale w pełni wyrośniętych i dojrzałych rozpłodowo współplemieńców. Moim zdaniem fakt ten niejednokrotnie gwarantuje znacznie ponad połowę sukcesu hodowlanego. Osobniki rodzicielskie tworzące zgraną parę zalecam utrzymywać oddzielnie. Zestawianie pary hodowlanej przez hodowcę, czyli ?na siłę? odnosi w przypadku srebrnodziobków zwykle pozytywny skutek, ale trzeba być przygotowanym także na poważne niepowodzenia [marnowanie lęgów poprzez składanie niezapłodnionych jaj, ich rozbijanie i?(lub) zaziębianie, niekarmienie młodych i?(lub) wyrzucanie ich z gniazda, akty agresji pomiędzy rodzicami itp.].
(...)



MOJE DOŚWIADCZENIA
(...)



UWAGI KOŃCOWE

(...)


Tekst i zdjęcia:

dr Hubert Zientek

www.multihobby.net

cały artykuł jest opublikowany w najnowszym, kwietniowym numerze f&f ? 04/2020 (255)
szukaj w kioskach, urzędach pocztowych (lista na:www.poczyta.pl), empikach lub zamów prenumeratę