ZESTAWIENIE PARY

POMIESZCZENIE

Decydując się na hodowlę tych małych skrzydlatych stworzeń, należy nabyć ptaki najlepiej roczne zakupione u hodowcy w miejscu ich hodowli. Ptaki pozyskane z niewiadomego pochodzenia, bądź bez obrączek zawsze będą przysparzały problemów z uzyskaniem potomstwa czy ogólnej kondycji fizycznej. Dymorfizm płciowy u bengalików jest widoczny. Samce posiadają zielonobrunatnoszary grzbiet, kuper jest pomarańczowoczerwony, skrzydła i ogon są koloru ciemno brunatnego. Barwa piersi i podbrzusza jest żółta. Boki ciała są szaro brunatne z zaznaczonymi prążkami. Dziób czerwony, nad okiem przebiega szkarłatny pasek. Samice są mniej efektowne mianowicie: podgardle, pierś są koloru żółto brunatnego...

Autor: mgr Tomasz Kuziemkowski

fot. arch. red. (©ZNFPress)

Ptaki te zawsze były w stałym dostępie u odpowiednich dealerów czy firm trudniących się ptasim importem do Europy. W chwili gdy wprowadzono zakaz odłowu, ceny jak i zainteresowanie bengalikami wzrosły. Przy właściwie przeprowadzonej aklimatyzacji śmiało można je zaliczyć do ptaków długowiecznych. Średnio w niewoli dożywają 7-9 lat, choć jest wiele odnotowanych przypadków gdzie żyją ponad 12 lat. Odpowiednio harmonizujące z sobą pary są bardzo płodne i wyprowadzenie 6 piskląt z lęgu nie stanowi dla nich żadnej trudności. Bengaliki złotobrzuche w niewoli powinny być utrzymywane w przestronnych klatkach jak i obszernych wolierach. Boki klatek czy narożniki wolier powinny być obsadzone gęstą roślinnością sztuczną bądź naturalną np. drobne krzaki, wysokie trzciny, trawy, krzewy. Daje to ptakom namiastkę ich naturalnego biotopu gdzie znajdują oazę spokoju jak i punktu obserwacji tego co się dzieje wokół. Ważne jest również to, aby siatka lub front miały odpowiedniej wielkości oczko czy odległość miedzy drutami (front). W przeciwnym razie daje to możliwość kontuzji bądź trwałego kalectwa a niekiedy zgonów, zwłaszcza dotyczy to młodzieży, która co dopiero opuściła domowe pielesza.

Pomimo niewielkich rozmiarów jest gatunkiem odpornym łatwym w utrzymani o łagodnym usposobieniu Bengaliki w naturze występują w Afryce na południe od Sahary z wyjątkiem obszarów wysuniętych najdalej na południe. Preferują tereny z dużą ilością cieków lub sadzawek wodnych porośniętych wysoką trawą lub trzciną. Ich występowanie nie ogranicza się wyłącznie do terenów podmokłych, również kolonizują trawiaste stepy jak i gęstą roślinność na obrzeżach silnie prześwietlonych lasów w pobliżu siedlisk ludzkich. Ptaki te spotkać można zarówno na niskich wysokościach, jak i do 2400 m n.p.m. Ta niesamowita zdolność adaptacyjna w dużej mierze znacznie ułatwia aklimatyzację i ich utrzymywanie. Na wolności ptaki te spożywają duże ilości drobnych nasion traw i chwastów w różnych etapach dojrzałości. Pod względem budowy gniazd w naturalnym biotopie najczęściej bengaliki złotobrzuche wykorzystują opuszczone gniazda innych gatunków ptaków. Nieznacznie poprawiając je i na nowo wyściełając świeżym budulcem. Są i pary, które budują gniazda wolnostojące w drobnych krzewach czy gęstych krzakach.

Ze względu na swą wielkość bo mierzy on zaledwie 9 cm przy masie ciała wynoszącej niewiele 5-8 gramów bengalik złotobrzuchy należy do najmniejszych astryldów. Jego delikatna budowa, zwinność ruchów jak również szata godowa samców zjednały mu powszechna akceptację wśród miłośników drobnej egzotyki. 

Strona stworzona w kreatorze WebWave.

Telefon: 77/403-99-11 

Email: redakcja@faunaflora.com.pl