Nierozłączka szarogłowa 

Agapornis canus (J.F.Gmelin, 1788) Głowa, szyja i pierś samca jasnopopielate. Wierzch ciała zielony, skrzydła ciemnozielone, plecy u nasady ogona jasnozielone. Brzuch i pióra podogonowe żółtozielone. Skrajne sterówki zielone z czarną plamką przy końcu i żółtopomarańczową nasadą, środkowe całe zielone. Spód skrzydeł czarny, dziób jasnoszary, nogi szaroniebieskawe, tęczówki brązowe. Głowa, szyja, pierś i spód skrzydeł samicy zielone. Osobniki młodociane podobne do dorosłych lecz popielata część ciała samców z mniejszą lub większą domieszką zielonych piór. Dorastają do 14 cm. Znane są dwa podgatunki. Nieco mniejszy, dorastający do 13 cm podgatunek nominalny A.c.canus zamieszkuje Madagaskar poza środkową i południowo-zachodnią jego częścią. Introdukowany na Maskarenach, Komorach, w Zanzibarze i Natalu. Osiągający 14 cm A.c.ablectanea występuje w południowo-zachodnim Madagaskarze. Od formy nominalnej subtelnie różni się ubarwieniem. Jest ciemno niebieskawozielony, a popielate: głowa, szyja i pierś samca mają wyraźny purpurowo-fioletowy odcień. Nierozłączki szarogłowe preferują równiny. Nie spotykamy ich powyżej 1 000 m n.p.m. Lubią otwarte, porośnięte krzewami tereny w pobliżu lasów liściastych. Nigdy nie obserwowane wśród drzew iglastych. Często przebywają w koronach drzew, na obrzeżach lasów, w krzewach, a także na drutach telegraficznych. Niekiedy wyrządzają szkody na uprawach ryżu. Okres rozrodczy przypada na porę deszczową. Gniazda znajdują się zwykle w dziuplach drzew, do których samice znoszą trawę, liście czy skrawki kory. Materiał gniazdowy przynoszony jest w dziobach. W zniesieniu 3-7 jaj, wysiadywanych przez samicę 21-22 dni. Wysiadująca samica jest karmiona przez samca. Młode opuszczają gniazdo około szóstego tygodnia życia i przez kolejne dwa tygodnie są jeszcze dokarmiane przez rodziców. Pierwsze nierozłączki szarogłowe przywieziono do Europy, a konkretnie do londyńskiego ogrodu zoologicznego w 1860 roku, a pierwszy odchów europejski miał miejsce w 1872 roku, w Niemczech...

Autor: Andrzej Jarosz

fot. arch. red. (©ZNFPress)

Gdy jednak dokładniej przyjrzymy się rodzajowi Agapornis, który reprezentują, zorientujemy się, że gromadzi on dziewięć gatunków, a ptaki, które zwykle hodujemy, to przedstawiciele zaledwie trzech, a mianowicie: nierozłączki czerwonoczelne, czarnogłowe i rudogłowe. Pozostałe gatunki są rzadziej spotykane, a nierozłączki obrożne nieznane zupełnie.
Osiem gatunków zamieszkuje kontynent afrykański, tylko nierozłączki szarogłowe występują na Madagaskarze i na kilku pobliskich wysepkach. Wszystkie charakteryzują się ostrym, przenikliwym głosem, korpulentną sylwetką, mocnym dziobem i krótkim, zaokrąglonym ogonem. Dorastają do 13-17 cm długości. U nierozłączek siwogłowych, czerwonolicych i czarnoskrzydłych występuje wyraźny dymorfizm płciowy, u pozostałych jest niemal niedostrzegalny. Poza lęgami tworzą niewielkie stadka i przemieszczają się po terenie w poszukiwaniu pokarmu. Chętnie przebywają w koronach drzew, gdzie wśród gałęzi poruszają się niezwykle sprawnie. Niekiedy także zlatują na ziemię. Żywią się różnymi nasionami, owocami i młodymi pędami roślin. 

Wydawałoby się, że nierozłączki, to ptaki dobrze nam wszystkim znane. Istotnie, pielęgnowane i rozmnażane są licznie przez amatorów niemal na całym świecie. Dowodem tego jest wiele odmian barwnych, jakie pojawiły się w hodowlach. 

Strona stworzona w kreatorze WebWave.

Telefon: 77/403-99-11 

Email: redakcja@faunaflora.com.pl